نقدی بر سیاست صدا و سیما در ماه مبارک رمضان!!

همه ساله با حلول ماه مبارک رمضان شاهد پخش فیلم هایی از شبکه های مختلف سیما با مضامین تقریباً مشابه با سالهای گذشته هستیم.امسال نیز چون سالهای قبل این روند ادامه یافته و روزه داران پس از افطار اوغات طولانی شب را با دیدن این فیلمها پر می کنند.
بنده نیز مانند سایر هموطنان از بینندگان پروپا قرص این سریالها هستم. اما در عین حال دیدن این سریالها به منزله تأیید آنها نیست . البته بنده منتقد فیلم و سینما نیستم و قصد انتقاد از این سریالها را نیز ندارم. بلکه موضوع بحث من سیاستگذاریهای کلی رسانه ملی است. چرا که این سریالها به درخواست سیمای جمهوری اسلامی به مناسبت این ایام ساخته می شوند و کارگردان و عوامل سازنده فیلم هیچ نقشی در این سیاستگذاری ندارند. چه بسا این فیلم ها به پشتوانه بازیگران سرشناس و درجه یک سینما از اقبال خوبی هم برخوردار شوند.
اما همانگونه که اشاره شد موضوع اصلی نوع برنامه ریزی صدا و سیماست.
چرا در ماهی که ماه میهمانی خدا ست و بهترین ماه سال است و یک شب از آن برابر است با هزار شب ، بجای القای شادی و خنده در روح و اذهان خسته روزه داران تلاش در انتقال استرس و ناراحتی و غم در مردم می کنیم.
مردم مسلمان با شناخت فضیلتهای معنوی این ماه سعی در بهره بردن مطلوب از این روزها و شبها دارند و آمار و شواهد نیز بیانگر کاهش آمار جرم و جنایت در این ماه هستند و این میسر نیست مگر تأثیر ارزشها و فضیلتهای پنهان و آشکار این ماه بر جسم و روح انسانها.
نمی دانم دیدگاه مسئولین در مورد روحیه روزه داران در این ماه چیست ؟! یک مومن روزه دار با چه روحیه ای می تواند به استقبال این ماه عزیز برود و با چه روحیه ای می تواند نهایت بهره را از این ماه و فضائل آن ببرد.
یک انسان شاداب و با طراوت در این امتحان الهی و ادای فرائض می تواند پیروز و سر بلند بیرون آید یا یک انسان افسرده و ناراحت؟
مگر ما معتقد نیستیم که این ماه ماه میهمانی خداست و بر سر خوان الهی نشته ایم. خوب چهره یک چنین انسانی چگونه باید باشد؟ افسرده و غمگین یا شاداب و سر شار از طراوت ؟!
حال برنامه ای را تصور کنید که علی رغم حضور بازیگران سرشناس و مفاهیم کلی که بیانگر قدرت ایمان و اعتقاد به خواست خدا حتی در عالیترین مدارج علمی است ، منتقل کننده افسردگی و ناراحتی در روح مخاطب است.
روزه داران افطار کرده و خسته ناگزیر چشم خود را به تلویزیون می دوزند تا شاید با دیدن برنامه ای ضمن رفع خستگی روز کسالت ناشی از روزه داری ( البته شکی نیست که روزه باعث شادابی معنوی انسان میگردد و لی به هر حال بخاطر امساک از خوردن باعث کسالت و بی حالی جسم می گردد) را جبران کند. ولی متأسفانه با یک شوک حال و روزش دگرگون می شود .
تصور اینکه بهترین جراح مغز کشور همسر عزیز خود را در نهایت عشق ورزی و تن دادن به تنها درخواستش با قلبی سر شار از ایمان بخدا زیر تیغ جراحی ببرد و در حالی که مژده موفقیت آمیز بودن عمل را به دخترش داده به ناگاه همه چیز عوض شود و انالله و انا الیه راجعون!!! دل هر بیننده ای را به لرزه می اندازد. چه رسد این بیننده مومن روزه داری باشد که غبار از آیینه دل برگرفته و با تلنگری دل بلورینش می شکند.
این برنامه ها هر قدر هم که به لحاظ معنایی غنی و پربار باشند ولی به هر حال ناقل استرس ، افسردگی و ناراحتی در روح مخاطب هستند و به نظر می رسد مناسب این ایام نباشند.
اهمیت روزه و ایام ماه مبارک به اندازه ای است که دولتمردان ما تمهیداتی را برای کارکنان مشاغل مختلف در نظر گرفته و ساعات کاری این روزها را تقلیل داده اند. چرا که معتقدند توان انسان روزه دار تقلیل می یابد و روحیه کار را مانند سایر ایام سال ندارد. همچنین اگر زمان استراحت بیشتر باشد مردم با طراوت و شادابی بیشتری به ادای فرائض این ماه می پردازند. پس علت چیست که رسانه ملی در انتخاب مضامین برنامه های خود توجهی به روحیه شهروندان ندارد!!
کدامیک پسندیده تر است :
در کنار امور معنوی شاداب و باطراوت بودن یا غمگین و افسرده بودن ؟
براستی در چنین شبهایی جای طنزهای مهران مدیری و مهرن غفوریان خالی نیست؟
آیا اگر بجای این برنامه های کسل کننده طنز پخش شود فضیلت این ماه خدشه دار می شود.؟ به نظر من عکس این قضیه صادق است. چراکه امروزه روزه داران مخصوصا جوانان بر این باورند که با رسیدن ماه مبارک باید گوشه ای نشت و زار زار گریه کرد و از نعمات الهی در این ماه دل برید و به همه چیز پشت کرد. به همین دلیل شاید بسیاری از جوانان از این ماه گریزانند و در نتیجه از بهره های معنوی و درک فضیلتهای آن محروم اند.
در حالی که با تغییر این سیاستها می توان ضمن القای شادی در جوانان آنها را به این باور رساند که می توان هم روزه دار بود و هم شاد و این دو نه تنها منافاتی باهم ندارند بلکه لازمه یکدیگرند. نه تنها نباید در این ماه گریه کنند بلکه باید شاد باشند و قدر نعمات الهی را در این ماه است که بهتر میدانند. وقتی فضیلتهای بی شمار این ماه را درک کردند نه تنها گریزان نمی شوند بلکه عاشق این ماه و معنویات آن خواهند شد.
امیدوارم روزی برسد که باتغییر نگرشها و برداشتها بجای القای غم و افسردگی با تزریق شادی و نشاط در روح و جسم مردم خود را از شادیهای این ماه پر برکت و عزیز محروم نسازیم...

حسین ادیبی سده