مشکل ۴۰ درصد زنان

خیلی از زنان، لااقل در مقطعی از زندگی زناشویی خود، با مشکلاتی در زندگی زناشویی مواجه می‌شوند. تحقیقات نشان می‌دهد لااقل ۴ زن از هر۱۰ زن، در طول زندگی خود، نوعی مشکل و نگرانی را در این زمینه تجربه می‌کنند؛ مشکلی که پزشکان از آن با عنوان اختلال یا ناتوانی زناشویی زنان یاد می‌کنند.
اگرچه این مشکلات در میان زنان شیوع نسبتا بالایی دارد اما اکثر آنها قابل درمان هستند. اختلالات زناشویی زنان را در یک تقسیم‌بندی کلان می‌توان به چهار گروه تقسیم کرد:
▪ کاهش میل زناشویی؛ که شایع‌ترین نوع اختلال زناشویی در میان زنان محسوب می‌شود.
▪ اختلال در برانگیختگی؛ که در آن، توان برانگیخته شدن یا حفظ حالت برانگیختگی مخدوش می‌شود.
▪ اختلال در ارگاسم؛ که در آن، زن قادر نیست به اوج لذت در روابط زناشویی دست یابد.
▪ دیس‌پارونیا یا اختلالات دردناک؛ که در آن، فعالیت‌های زناشویی با درد شدیدی همراه است.
به عقیده بسیاری از متخصصان، اگر هر کدام از عواملی که بر صمیمیت بین زوجین تاثیرگذارند (اعم از ابراز عواطف، همسانی اعتقادات، شیوه زندگی، نوع ارتباطات و...) به نحوی از انحا مخدوش شوند، رابطه زناشویی می‌تواند تحت تاثیر قرار بگیرد.
● شیوع در چه سنی؟
اختلالات زناشویی زنان می‌تواند در هر سنی اتفاق بیفتد ولی معمولا این اختلالات در برهه‌های خاصی از زندگی زنان (بعد از زایمان و دوران یائسگی) شایع‌تر است.
فهم و شناخت دقیق‌تر شما از بدن خودتان و فراگیری اصولی که برای برقراری یک رابطه صحیح و سالم زناشویی، ضرورت دارد؛ می‌تواند در رفع این مشکلات به کمک‌تان بیاید.
● چرا و به چه علت؟
عوامل و علل متعددی ممکن است به بروز این اختلالات بینجامد؛ اما شایع‌ترین علل این اختلالات را می‌توان به شکل زیر طبقه‌بندی کرد:
▪ علل جسمی: شایع‌ترین مشکلات جسمی‌که می‌توانند به اختلالات زناشویی بینجامند، عبارتند از: التهاب مفاصل (آرتریت)، مشکلات ادراری،‌بیماری‌های گوارشی (مخصوصا مشکلات روده‌ای)، جراحی‌های لگن، خستگی، انواع سردرد و مشکلات همراه با درد و اختلالات عصبی مانند ام اس.
▪ علل دارویی: داروهای ضد‌افسردگی‌، برخی داروهای فشار خون، بعضی ضد‌حساسیت‌ها و بسیاری از داروهای شیمی‌درمانی باعث می‌شوند میل به برقرای رابطه زناشویی کاهش یابد و توانایی فرد برای رسیدن به اوج لذت (ارگاسم) نیز افت کند.
▪ علل هورمونی: کاهش سطح استروژن هنگام ورود یک زن به مرحله یائسگی ممکن است به بروز تغییراتی در بافت دستگاه تناسلی منجر شود. این تغییرات، موجب کاهش حساسیت ناحیه تناسلی شده و احساس ناخوشایندی از رابطه زناشویی را پدید می‌آورد. ضمن این که با نازک شدن و کاهش خاصیت ارتجاعی پوشش موضع تناسلی، مجرا کم‌عمق‌تر شده و به دردناک شدن و ناخوشایند شدن فعالیت زناشویی منجر می‌شود.
▪ علل روانی و اجتماعی: شایع‌ترین عوامل روانی و اجتماعی‌ای که موجب بروز اختلالات زناشویی می‌شوند،‌ عبارتند از: مشکلات هیجانی و عاطفی، اضطراب، افسردگی و استرس حاد. احساس زنان در این دوران نسبت به همسرشان مخدوش شده و حتی دیدگاه آنها درباره بدن خودشان و همسرشان نیز موجب افزایش مشکلات زناشویی شوند.
● علاج واقعه
درمان این اختلالات شامل درمان‌های رفتاری، هورمونی (دارویی) و درمان مشکلات زمینه‌ای است.
استروژن‌درمانی، پروژسترون‌درمانی و استفاده از هورمون‌های مردان (آندروژن) جزو درمان‌های هورمونی موثر برای اصلاح اختلالات زناشویی محسوب می‌شود.
اصلاح سبک زندگی و استفاده از عادات سلامت‌محور در طول زندگی نیز می‌تواند به کاهش یا رفع اختلالات زناشویی کمک کند.
بسیاری از متخصصان معتقدند که برقراری ارتباطی باز و صمیمی ‌با همسر می‌تواند موجب بهبود وضعیت هیجانی زوجین، افزایش صمیمیت بین همسران و کاهش اختلالات زناشویی شود. برخی همسران هرگز در مورد مسایل و مشکلات زناشویی خود با همدیگر همکلامی نمی‌کنند؛ در حالی که گروهی دیگر، با بیانی ساده‌ و صمیمی سعی می‌کنند مشکلات را بین خودشان حل و فصل کنند.
توصیه متخصصان این است که همسران باید چنین مهارتی را یاد بگیرند.کتاب‌های خوبی نیز برای کمک در این زمینه وجود دارد و از پزشک خود نیز می‌توان در این مورد سوال کرد.
به عنوان توصیه آخر نیز باید تاکید کرد که اگر عمل کردن به توصیه‌های ابتدایی و اصلاحات رفتاری به حل مشکلتان منجر نشد، حتما باید با یک درمانگر اختلالات زناشویی یا مشاور ماهر در این زمینه مشورت کنید تا دریابید که‌ بروز این اختلال در شما، ریشه جسمی دارد یا ریشه روانی یا هورمونی یا ...؟ یافتن علت زمینه‌ای مشکل می‌تواند شما و پزشکتان را در حل بهتر مشکل یاری کند.

دکتر هومن خلیقی

منبع : روزنامه سلامت