مکانیسم محروم سازی

شواهد و مستندات موجود حکایت از تدوین سناریوی جدید کشورهای ۱+۵ در قبال پرونده هسته ای صلح آمیز جمهوری اسلامی ایران دارد. علی رغم گزارش مثبت اخیر محمد البرادعی و انتشار گزارش ۱۶ نهاد اطلاعاتی آمریکا،اعضای دائم شورای امنیت سازمان ملل متحد به علاوه آلمان در خصوص تشدید تحریم ها علیه ایران اسلامی به توافقی کلی دست یافته اند.البته بنا بر اظهارات دیپلماتهای غربی قطعنامه سوم علیه ایران به مراتب از دو قطعنامه دیگر صادر شده نرم تر خواهد بود و تحریمهای اقتصادی در آن لحاظ نشده است.علت عدم حصول توافق میان این دولت‌ها برای شدت بخشیدن به تحریم ایران، مخالفت‌های روسیه و چین بود که دادوستد گسترده تجاری با تهران دارند.بر این اساس به نظر می‌رسد که مخالفت‌های این دو کشور، سبب شده است قطعنامه‌ای که قرار است این بار علیه ایران در شورای امنیت به رای گذاشته شود، متعادلتر از آن چیزی باشد که آمریکا و متحدانش در نظر داشتند.این در حالی است که دیروز دبیر شورای عالی امنیت ملی کشورمان بر حق مسلم هسته ای ایران مطابق چارچوبها و قواعد ترسیم شده در آژانس تاکید نمود.سعید جلیلی در جمع نمایندگان پارلمان اروپا به نکات مهم و قابل تاملی اشاره کرده است:
“حق اعضا است که غنی‌سازی اورانیوم داشته باشند چرا ما نباید داشته باشیم تمام بحث ما این است که ایران یک استثنا نیست ، ایران یک عضو ان پی تی است . سوال مردم ما این است که همین کشورهایی که بعضا به ایران این ایرادات را می‌گیرند در زمانی که در ایران که رژیم شاه دیکتاتوری حاکم بود بیشترین معاهدات هسته‌ای را با او بسته بودند چرا با ظهور یک دموکراسی در ایران این معاهدات را یک جانبه لغو کردند. ما هم تکالیفمان را انجام دادیم هم فراتر از تکالیف اقدامات بسیاری برای اعتمادسازی انجام دادیم و امروز فعالیت ما یک فعالیت شفاف ساز است “تقارن زمانی نسبی نشست اخیر کشورهای ۱+۵ در برلین و حضور دبیر شورای عالی امنیت ملی کشورمان در پارلمان اروپا دغدغه های تازه را در نظام بین الملل به وجود آورده است.به راستی چرا و چگونه حقوق بین الملل عمومی قربانی زیاده خواهیهای وارثان گیوتین و بازماندگان جنگهای صلیبی شده است؟این ساده انگاری مطلق است که دوران استعمار،تبعیض و سلطه در جهان را با استناد به نظریات رئالیستی آغشته به سم دموکراسی غربی تمام شده فرض نماییم.امروزه جریان سلطه بیش از هرزمان دیگری سعی در تحدید قدرت کشورهای آگاه دارد.در حال حاضر، رفتارهای ایالات متحده آمریکا و تروییکای اروپایی مطابق پایبندی به اخلاق سیاسی و اصول حقوق بین الملل مانند “وفای به عهد”و”حق تعیین سرنوشت” شکل نگرفته است.از این رو گذار از سازمانهای بین المللی و بی توجهی نسبت به مطالبات و حقوق حقه ملتها و دولتها به رویه ثابت شورای امنیت سازمان ملل متحد تبدیل شده است.شورایی که برخاسته از خاستگاه زور و سهم خواهی ناعادلانه است.
از سوی دیگر،فارغ از مباحث حقوقی،جمهوری اسلامی ایران به عنوان کشوری مستقل، دارای دو شرط اصلی شناسایی از سوی دیگر کشورهای جهان است.اصل کنترل موثر بر سرزمین و اصل مشروعیت حکومت هر دو بر نظام جمهوری اسلامی ایران مترتب هستند.پایبندی ایران به معاهدات بین المللی و کنوانسیونهای جمعی طی سه دهه اخیر بارها به اثبات رسیده است.در چنینی شرایطی هدف کشورهای ۱+۵ از ایجاد محدودیت بر سر راه ایران چیست؟
کلید حل این معمای نه چندان سخت را می توان از برآیند دو پدیده موازی استنباط نمود.یکی از این پدیده ها “پیشرفت اسلامی -ملی “ایران بدون اتکا به جریان سلطه است.تهران علی رغم فشارهای مستمر نظامی ،اقتصادی و سیاسی کشورهای شمال به کانون تولید اندیشه و پویایی در خاورمیانه و جهان تبدیل شده است.این مسئله به خودی خود ساختار شورای امنیت و هر شاکله ای که از مصدر زور متبادر شده است را به چالش خواهد کشید.پدیده همزمان دیگر،تشدید دیالکتیک میان اجزای جریان سلطه است که خود را در قبال پرونده هسته ای ایران نمایان ساخته است.بر این اساس آمریکا و متحدانش جایگاه سنتی خود پس از پایان جنگ جهانی دوم را از دست داده اند و ترس از رشد آگاهی جمعی لحظه ای آنها را آرام نمی گذارد.
کشورهای ۱+۵ از سال ۲۰۰۳ میلادی تاکنون پروژه محروم سازی ایران از فناوری هسته ای را دنبال می کنند.در این میان شفاف سازی و راستی آزمایی واژگانی هستند که تکرار هدفمند آنها به عادت افرادی مانند بوش،سولانا،مرکل و سارکوزی تبدیل شده است.این نوع واژگان حقوقی در قاموس سلطه گران دنیای امروز مصداق و مفهومی ندارد.آنچه مسلم است اینکه ملت ایران به هیچ عنوان با نقض کنندگان حقوق هسته ای خود مصالحه نخواهد کرد.حقیقتی که در خلال وقایع پس از انقلاب اسلامی ایران بر آمریکا و دیگر مخالفان نظام اسلامی به اثبات رسیده است.

منبع : روزنامه رسالت