کلوزآپ های بی شمار و بی فایده

محصول تازه کمپانی دریم ورکز فیلمی است که ممکن است به دلیل مضمون غم انگیزش به مذاق تماشاگران ساده پسند امریکایی خوش نیاید. «آنچه در آتش از دست دادیم» که در کانادا فیلمبرداری شده از آن دست فیلم هایی است که احتمالاً تماشاگران موقع انتخاب فیلم درباره اش می گویند؛ «این یکی را نرویم ببینیم، افسرده می شویم». سوزان بی یر کارگردان فیلم با استفاده از بازیگران توانایی چون «بنیچیو دل تورو» و «هال بری» در کنار « دیوید داوچونی» درامی خانوادگی ساخته است که به تقدیر، عشق و ازدواج بین نژادی و مواد مخدر می پردازد. درباره بازیگران اصلی فیلم، در بیشتر اظهارنظرهایی که پس از تماشای فیلم منتشر شده اند این نکته مشهود است که بازی دل تورو و هال بری بسیار خوب بوده و اگر اینها در فیلم های متوسط بازی می کنند به این دلیل است که در هالیوود فیلمنامه خوب و مناسبی به آنها پیشنهاد نمی شود تا قابلیت های شگفت انگیزشان را نشان دهند.
در طرح دو خطی داستان این طور آورده شده؛ آندره، زنی که به تازگی بیوه شده است، جری بهترین دوست شوهر مرحومش را دعوت می کند که با او و دو فرزندش زندگی کند. همچنان که زندگی جری دگرگون می شود، به این خانواده کمک می کند که با مشکلاتش روبه رو شود. دل تورو که انگار برای بازی در نقش آدم های رنج کشیده ساخته شده است (۲۱ گرم را به یاد بیاورید)؛ اینجا نقش مردی را بازی می کند که قبلاً وکیل بوده و حالا معتاد به هرویین است و دارد تلاش می کند به کمک انجمن معتادان گمنام از اعتیاد پاک شود. سوزان بی یر کارگردان دانمارکی پیش از این «قلب های مهربان» (۲۰۰۲) و «برادرها» (۲۰۰۵) را هم ساخته بود.
جیمز براردینلی درباره این فیلم می نویسد؛ ««آنچه در آتش از دست دادیم» اولین تاخت و تاز سوزان بی یر کارگردان دانمارکی در سیستم استودیویی سینمای امریکاست. گذار کارگردان به این سینما بی کم و کاست است. سبک امضاگونه او با نماهای ساده و کلوزآپ های متناوب دست نخورده باقی مانده است و همین طور است انتخاب مضامینی چون تعامل میان آدم های آسیب دیده و رنجور. آنهایی که فیلم قبلی بی یر، «بعد از عروسی»، را دیده اند ریتمی مشابه آن در این فیلم خواهند یافت. اگرچه موضوع این فیلم جدی است و لحن فیلم به طور نمایانی غم انگیز است، اما کارگردان به اندازه کافی لحظه های سبکسرانه در فیلمش می گنجاند تا فیلم در گروه «ناخوشایند» ها قرار نگیرد. با این وجود، اگر به دنبال شبی لذتبخش در سینماها هستید، این فیلم انتخاب خوبی نیست.»
اما راجر ایبرت منتقد شیکاگو سان تایمز معتقد است؛ «سوزان بی یر کارگردان مستعد دانمارکی فیلمش را روی دو شخصیت آسیب دیده متمرکز می کند؛ شخصیت هایی که دقیقاً به هم کمک نمی کنند، اما حداقل در کنار هم احساس تنهایی نمی کنند.
الن بوب فیلمنامه نویس این فیلم در دنبال کردن خط های موازی و گذشته شخصیت ها خوب عمل کرده است؛ مخصوصاً در نشان دادن رابطه بچه های آندره با تازه واردی مثل جری، رابطه یی با خشم و سپس وابستگی و در نهایت عدم اطمینان. علاوه بر این فیلم به موضوع گروه های انجمن معتادان گمنام و اینکه چطور با قدم های ۱۲ گانه کار می کنند توجه می کند، به ویژه با شخصیت «کلی» (الیسون لومان) که از اعضای انجمن است و مواظب جری هست و به آندره هشدار می دهد که به مسیر قبلی اش برگردد.»
این منتقد کهنه کار در ادامه مطلبش به سبک فیلمسازی کارگردان اشاره می کند؛ «سوزان بی یر دو فیلم ساخته است که من تحسین شان کرده ام، «قلب های مهربان» و «برادرها» اما در اولین اثر امریکایی اش یک مقدار در سبک پردازی زیاده روی کرده است، خصوصاً در کلوزآپ ها و به خصوص در کلوزآپ چشم ها. من هرگز در فیلمی این همه چشم بزرگ ندیده بودم؛ چشم های زیبای هال بری، چشم های خون گرفته دل تورو، چشم های پر از تردید بچه ها.
همان طور که اینگمار برگمان به ما یاد داد، چهره انسان شگفت انگیز ترین موضوع برای دوربین است اما اجزای صورت اگر به موضوع ربطی نداشته باشند عجیب و غریب به نظر می رسند.»
کنت توران منتقد لس آنجلس تایمز زیاد نظر مثبتی راجع به فیلم ندارد؛ ««آنچه در آتش از دست دادیم» کم و بیش به دشواری عمل می کند؛ نه فقط به خاطر مضمون غمگینانه اش یا محک زدن اینکه آدم های مختلف چگونه با یک خسارت فاجعه آمیز روبه رو می شوند.
پیش از اینکه داستان فیلمنامه شروع شود، فلاش بک هایی از زندگی آندره و شوهرش برایان می بینیم که معلوم نیست چرا اینقدر طول می کشند. داستان بین اینکه آگاهانه سنگین یا سبکسرانه باشد در نوسان است، در وضعیتی که کلوزآپ های بیشمار از چشم های آدم ها کمکی به فیلم نمی کند.»

سیدحسام فروزان

منبع : روزنامه اعتماد