ترافیک، جنگ انسان و اتومبیل

یکی از مشکلات جوامع بشری که به خصوص دولتها با آن دست به گریبانند و برای حل آن به هزار در می زنند مشکل ترافیک است. بهتر است قبل از هر چیز به این بیندیشیم که شاید خود ما و طرز رانندگی ما بیشتر از هر چیز دیگری می تواند بر مشکل ترافیک دامن بزند. متاسفانه در پایتخت بسیار شاهد این بوده ایم که حتی با یک نم باران بسیاری از بزرگراه ها به خاطر ترافیک قفل می شوند و جالب اینجاست که وقتی تو ماشین نشسته و به حرف مردم گوش می دهیم می گویند «طوری شده اگه یک سطل آشغال شهرداری از یک سمت خیابان به اون سمت منتقل شود در آن محدوده از خیابان مطمئنا شاهد ترافیک خواهیم بود». در صورتی که این حرفها اصلا اساس درستی ندارد و فقط می توان به آن خندید، چون در صورتی که خود ما اگر به قوانین و نیز مهمتر از همه در صورت آشنایی با قوانین و باز مهمتر از آن با قانون پشت فرمان نشستن آشنایی کافی داشته باشیم به جرات می توان گفت با جابه جایی یک سطل آشغال در یک محدوده ای از خیابان هیچ گاه دچار ترافیک نخواهیم شد.
نباید این نکته را فراموش کنیم که اگر احداث محلات جدید با استفاده از شیوههای معماری نو به جای محلات قدیمی و نیز احداث معابر بزرگتر و دگرگونیهای دیگر در سطح شهر نبود و انجام نمی شد با یک نم باران چه فاجعه ای عظیم رخ می داد، حالا خودمونی بگیم خدا پدر شهردار بیامرزه یا نیامرزه، قضاوت با خود شما.
ما در عصری عالی زندگی می کنیم که از زمانی که متولد می شویم در برابر بیماریها مصونیت داریم. بسیاری از بیماریها ی مهلک به دست داروها و جراحیهای مدرن معالجه می شوند. به طور حتم روزی درمان بیماریهای لا علاج هم پیدا می شود. امروزه در زندگی امیدواری رو به افزایش است، شاید بگید بی خیال امیدواری به چی؟ اما به طور کلی باید بگوییم امکان یک زندگی خوش و طولانی بیشتر فراهم است تا گذشته اما ما روزانه شاهد کشته شدن مردها، زنها و کودکان بسیاری در جادهها هستیم. اینجاست که باید بگوییم انسان در مقابل اتومبیل! یک جنگ بدون پایان، جنگی که انسان در برابرش کم آورده و حالا حالاها قربانی می دهد.
هزاران کشته در جادهها و ما عقب نشسته ایم و نظاره گر و وقت را با سطل آشغال شهرداری می گذرانیم.
به نظر من وقتی قردی پشت فرمان اتومبیل می نشید، آن اتومبیل جزوی از هویتش می شود و شکی نیست بگوییم اتومبیل می تواند ویژگی یک شخص را تغییر دهد. مردمی که خیلی آرام و ساده هستند ممکن است پشت فرمان اتومبیل به اشخاصی غیرقابل باور بدل شوند. مطمئنا وقتی رفتاری غیر از شخصیتش می بینی و می پرسی چرا اینقدر خشن و بد رانندگی می کنی در جواب برای توجیه خود می گوید حقیقتش اعصاب ندارم، حسادت، دلسردی و ناامیدی را بهانه می کند چون در یک لحظه سطحی شخصیت واقعی او پشت فرمان پنهان شده است.
این سوال مطرح است چرا جامعه باید به نرمی و مهربانی با این رفتار اتومبیل ران لبخند بزند و با گذشت و عقو رفتار کند.
باید برای آرامش تلاش کرد و هر چیزی را برای به وجود آوردن آرامش انجام داد. امروزه پارکینگهای بزرگ دایر می شود اما باز کم است و حجم فراوانی اتومبیلها شهر را به پارکینگ بدل کرده است. جالب اینجاست که عده ای کشتار در جادهها را با توجیه به نسبت آمار جمعیت به دست فراموشی می سپارند.
می بینیم موازین دنیا بسیار تلاش کرده تا از بیهوده تلف شدن زندگی مردم در تراقیکها بکاهد، و بسیاری از محدودیتها را به وجود آورده است اما گاهی خود محدودیتها هم به طور کافی محدود نیستند.
با ایجاد یک سری موازین و قوانین به طور سودمند و تاثیرگذار بر کاهش حجم تصادفات می توان مثالهایی مختلف مطرح کرد:
آزمایش رانندگی را به طور استاندارد و خیلی سخت تر از آن چیزی که امروزه است مد نظر گرفت.
از همه رانندگان باید هر سه سال تست رانندگی گرفته شود.
سن جوانان برای استفاده از وسایل نقلیه باید افزایش یابد.
همه وسایل نقلیه باید سالانه خیلی دقیق معاینه فنی شوند.
قانون های رانندگی در تمامی خروجی جادهها باید دقیق و محدودتر شود.
ماکسیمم و مینیمم محدودیت سرعت باید در همه جادهها و بزرگراهها تحمیل شود.
دولتها و حکومت باید برای کارخانههای تولید خودرو یک مشخصه ایمنی وضع کنند.
این سنجشها و معیارها ممکن است خیلی دقیق و سخت باشد، اما مطمئنا هیچ معیاری نباید از نظر دور مانده شود اگر که در کاهش میزان تلفات رانندگی موثر باشد.
در پایان این صحبتها این نکته حائز اهمیت است که دنیا برای ما انسانها است نه برای خودروها.
به این نکته نیز باید توجه داشت که همه باید دست به دست هم بدهیم تا معضل ترافیک حل شود، و ناگفته پیداست که هیچ وقت بدون تعامل دولت و مجلس و مردم نمی توان شهر را از چنگال ترافیک نجات داد.

نویسنده : سعید تهرانی

منبع : روزنامه مردم سالاری