حقوق مقاومت لبنان

تمامی جنایت ها اسراییل توجیه قانونی محكمی برای مبارزه مسلحانه مقاومت لبنان محسوب می شود، مقاومتی كه از قدرت نظامی برای جلوگیری از تجاوزات دشمن صهیونیستی، ممانعت از اشغالگری های "اسرائیل" در خاك لبنان، بیرون راندن اشغالگران، آزادی اسرایی كه سال هاست در زندان های دولت عبری به سر می برند، استفاده می كند.
جامعه بین الملل این نكته را پذیرفته است كه ملت های تحت اشغال این حق را دارند كه به مبارزه مسلحانه با اشغالگرانی كه به سرزمین شان تجاوز كرده اند، بپردازند. ملت ها نیز عملا از این حق استفاده كردند كه به عنوان نمونه می توان از مقاومت ملت مكزیك در برابر اشغالگران آمریكایی، رخدادهای جنگ اسپانیا و آمریكا در سال ۱۸۹۸، جنگ آفریقای جنوبی در سال ۱۹۰۰ و جنگ های جهانی اول و دوم اشاره كرد.
ضمنا بر اساس قوانین بین المللی، منشور سازمان ملل و توافق نامه های بین المللی دفاع از حقوق بشر كه تعیین سرنوشت، حق ملت ها به شمار می رود ؛ مبارزه مسلحانه با اشغالگران نیز حق مشروع ملت های تحت اشغال به حساب می آید. ضمنا منشور سازمان ملل متحد بر ممنوعیت استفاده از نیروی مسلح در روابط بین المللی تاكید می كند، جز در دو حالت:
۱ـ در حالت دفاع مشروع فردی و گروهی دولت ها
۲ـ وقتی كه سازمان ملل متحد برای حفظ صلح و امنیت بین المللی به كشوری دستور این كار را بدهد.
بر این اساس، حق مبارزه مسلحانه مشروعیتش را از مفاد منشور سازمان ملل مبنی بر جایز بودن استفاده از نیروی مسلح در حالت دفاع مشروع فردی و گروهی می گیرد. در ماده ۵۱ منشور سازمان ملل متحد در مورد دفاع مشروع آمده است: "در این منشور هیچ چیزی باعث نمی شود كه حق طبیعی دولت ها در اینكه به صورت تك تك و یا به صورت گروهی در مقابل یك نیروی مسلحی كه به یكی از كشورهای اعضای سازمان ملل تجاوز كرده است، تضعیف شود ؛ البته استفاده از این قدرت نظامی تا زمانی است كه سازمان ملل تدابیر لازم را برای حفظ صلح و امنیت بین المللی بیاندیشد."
از گفته های پیشین به این نتیجه می رسیم كه شهروندان مقیم اراضی اشغالی از این حق برخوردارند كه از گزینه مبارزه مسلحانه برای رویارویی با نیروی اشغالگری كه به سرزمینش تجاوز كرده و با استفاده از زور، آن را اشغال خود درآورده است، استفاده كند. این حق با هیچ یك از اصول و قواعد قانون بین الملل منافات ندارد، بلكه قواعدی از این دست و همچنین عرف بین الملل به طور كامل حق شهروندان تحت اشغال در مبارزه مسلحانه با اشغالگران را مشروع می داند.
در مورد احكام شرعی دین مبین اسلام در خصوص مشروعیت مبارزه مسلحانه باید گفت كه خداوند باری تعالی، پس از مهاجرت نبی اكرم به مدینه، به مسلمانان اجازه داد تا در صورتی كه با تجاوزات كفار مواجه شدند، به جنگ با آنان برخیزند و آیات زیادی در مورد مشروعیت مبارزه در این حالت نازل شده است. ضمنا شریعت اسلامی استفاه از قدرت و توان نظامی را در برخی حالت ها واجب می داند، از آن جمله است: حمایت از آزادی دینی، واكنش به تجاوزات دشمن، دفاع مشروع، مبارزه با ظلم، مقابله با تضییع حق تعیین سرنوشت، جلوگیری از قتل و اسارت.
در این حالت ها به هیچ وجه مسلمانان نباید دست بسته در مقابل این جنایت ها بنشینند، بلكه باید به جنگ بپردازند.
در مورد پیشینه استفاه از حق مبارزه مسلحانه باید گفت كه كشورهای مختلف جهان، با وجود مخالفت های قدرت های اشغالگر آن زمان دنیا، مشروعیت مبارزه مسلحانه را تایید كردند و حتی انگلستان و ایالات متحده آمریكا نیز از مبارزه مسلحانه علیه دشمن نازی و اشغالگری هایش در اروپا حمایت كردند.
همان طور كه می دانید، امروز دشمن اشغالگر صهیونیست جنایت های هولناكی را علیه لبنان مرتكب می شود، جنایت هایی كه از نظر قوانین بین المللی، جرائم جنگی محسوب می شود و از نگاه قوانین حقوق بشر، منشور سازمان ملل متحد و عرف بین الملل كه بر ممنوعیت جنگ تاكید دارند و آن را امری نامشروع می دانند، باید مجازات شوند. از جمله این جنایت ها باید به موارد ذیل اشاره كرد:
۱ـ اشغال خاك لبنان و ویران كردن تاسیسات زیربنایی و حیاتی این كشور
۲ـ ارتكاب جنایت های ضد انسانی همچون كشتن و زخمی كردن شهروندان
۳ـ به راه انداختن نسل كشی در حق ملت لبنان
۴ـ استفاده از سلاح های غیر متعارف بین المللی همچون بمب های خوشه ای
تمامی این جنایت ها توجیه قانونی محكمی برای مبارزه مسلحانه مقاومت لبنان محسوب می شود، مقاومتی كه از قدرت نظامی برای جلوگیری از تجاوزات دشمن صهیونیستی، ممانعت از اشغالگری های "اسرائیل" در خاك لبنان، بیرون راندن اشغالگران، آزادی اسرایی كه سال هاست در زندان های دولت عبری به سر می برند، استفاده می كند.

نویسنده: محیی الدین علی عشماوی
منبع:مركز اطلاع رسانی فلسطین

منبع : خبرگزاری فارس