پیرپسر

● کارگردان: پارک چان‌ووک. فیلم‌نامه: هوانگ جویون، لیم جون هیونگ، پارک چان ووک. بازیگران: چوی ـ مین سیک، یو جی تائه، گنگ‌های جونگ. مدت ۱۲۰ دقیقه.
آنها که با فیلم قبلی این کارگردان کره‌ای، همدردی با آقای انتقام، آشنا هستند، می‌دانند که از این فیلم هولناک چه توقعی باید داشته باشند. ترکیبی خونین از زیبائی‌شناسی سینمائی و خشونتی غریزی و ناخودآگاه، که به هر صورت معجونی سُکرآور از آب در آمده است.
اُو داسو (مین ـ سیک) تاجری میانه‌حال از طبقهٔ متوسط، به دلایلی نه چندان آشکار، ربوده شده و زندانی می‌شود. او پانزده سال در زندان می‌ماند و با گذشت هر سال، خشم و ناامیدی، عکس‌العمل‌های احساسی او را تشدید کرده و به تمام کسانی‌که ممکن است در زندگی آزرده باشد، فکر می‌کند. در عین حال او، به‌عنوان پدری علاقمند که نتوانسته شاهد بزرگ شدن دختر کوچک‌اش باشد، محتاج یافتن پاسخی مناسب است و حس انتقام شدیدی در درونش به‌تدریج به آستانهٔ غلیان می‌رسد. ولی بعد، یک‌روز آزاد می‌شود، آن‌هم در حالی‌که کیفی پر از پول و یک تلفن همراه نیز در اختیارش گذاشته‌اند، که می‌تواند سرنخی برای رسیدن به ربایندهٔ او و دلایل‌اش برای این‌کار باشد. وی اکنون با ظاهری کاملاً متفاوت با ۱۵ سال پیش، موی آشفته، چشمان تیره و مات و عصبی و خطرناک، قابل شناسائی نیست. سپس به طرزی غیرمترقبه، همدستی به نام میدو (های جونگ) پیدا می‌کند که در این طوفان خشم و انتقام، همچون واحه‌ای آرام است و او را از نظر عاطفی حمایت می‌کند.
برای پارک، چگونگی قضایا مهم‌تر از چرائی آنهاست ولو، ماهیت ویران‌کنندهٔ این احساس کاملاً منفی را بی‌طرفانه ثبت می‌کند. یکی از ویژگی‌های کار او این است که ابائی از نمایش صحنه‌های فجیع از قبیل قربانی شدن هشت‌پای زنده و یا بدن‌های مُثله شده، ندارد. ولی تکان‌دهنده‌ترین قسمت این فیلم، که کاملاً دور از انتظار هم هست، درونمایهٔ آن است که ثابت می‌کند فیلم احساسی‌تر از آن چیزی است که ظاهر خشن‌اش نشان می‌دهد.
پیرپسر که برندهٔ جایزهٔ بزرگ هیئت داوران جشنوارهٔ کن شد، مکمل هوشمندانهٔ فیلم قبلی پارک در مورد انتقام است که می‌تواند آدم‌های ناآگاه را دلزده و طرفداران سینمای جدید آسیا را خشنود کند.

منبع : مجله دنیای تصویر