فیل

نویسنده و کارگردان: گاس ون‌سنت. بازیگران: جان رابینسون، الیاس مک‌کانل، بیتان تایسون، آلکس فراست، اریک دولن، بریتانی مورفی، جوردان تیلور، نیکول جرج، کریستن هیکس. مدت: ۸۸ دقیقه.
به‌دنبال جری و در همان چارچوب سینمای مستقل، فیل تأملی است در باب کشتاری در یکی از دبیرستان‌های آمریکا که کشتار مدرسهٔ کلمباین را به یاد می‌آورد. فیلم با وجود دو جایزهٔ بزرگی که در جشنوارهٔ کن گرفت، به خاطر رویکردی غیراحساساتی با سوژهٔ جنجالی‌اش، با استقبال روبه‌رو نشد. در بخش اعظم فیلم شاهد زندگی روزمرهٔ دانش‌آموزها در روزی هستیم که مثل روزهای دیگر به‌نظر می‌رسد. ون‌سنت از دانش‌آموزهای واقعی استفاده کرده که حتی در فیلم به نام‌های واقعی خود نامیده می‌شوند. الیاس (مک‌کانل) یک جفت نوجوان را راضی می‌کند تا ازشان عکس بگیرد و سپس راهی مدرسه می‌شود تا عکسظها را ظاهر کند. نیت (تایسون) تمرین فوتبال‌اش را تمام می‌کند و نهار را با نامزدش می‌خورد. جان (رابینسون) سوئیچ ماشین پدرش را در دفتر مدرسه می‌گذارد تا برادرش آن‌را بردارد. میشل (هیکس) با عجله خود را به کتابخانه می‌رساند و در تمامی این مدت، الکس (فراست) و اریک (دولن) در سکوت و آرامش خود را آماده می‌کنند تا آنها را به گلوله ببندند.
ون‌سنت، متأثر از لری کلارک فیلم‌ساز و دنیس کوپر نویسنده، ماجراهای ظاهراً پیش پا افتادهٔ فیلم‌اش را با مهارت و استادی یک صنعت‌گر در هم گره زده است. با آن‌که بیشتر کشتارها و تیراندازی‌ها در خارج از قاب تصویر صورت می‌گیرند ولی تأثیر این وقایع وحشتناک بر روی بیننده تکان‌دهنده و فراموش‌نشدنی است. مسئله مهم در مورد فیل، فقدان موضع‌گیری‌های رایج و جنجال‌های عوام‌فریبانهٔ فیلم‌سازانی چون مایکل مور (بولینگ برای کلمباین) و پل رایان (Home Room) است که بلافاصله انگشت اتهام به‌سوی عوامل یا آدم‌هائی دراز می‌کنند که در نهایت می‌تواند درست نباشد. این فیلم نه پاسخ ساده‌ای در اختیارمان می‌گذارد و نه انگیزه‌اش را در پس این اعمال فاش می‌کند که اینها البته می‌تواند تماشاگر عام را سرخورده کند. بهترین کار این است که فیلم را ببینید و خودتان نتیجه‌گیری کنید.

منبع : مجله دنیای تصویر