بازگشت از جهنم

ساموئل پیتر پس از ۹ ماه دوری از رینگ بازگشت تا از عنوانی که آن را نه روی رینگ بلکه روی کاغذ به دست آورده بود، دفاع کند. این بوکسور ۲۷ ساله که به «کابوس نیجریه یی» معروف است ۹ ماه پیش (برای دومین بار) جیمز تونی را شکست داد تا به نامزد اصلی مبارزه با قهرمان WBC تبدیل شود. پس از آن پیتر همواره آماده مبارزه بر سر عنوان قهرمانی بود، اما به دلایلی غیرمعقول این مبارزه به تعویق افتاد و دلیل اصلی این امر نیز اولگ ماسکایف قهرمان روس WBC است که خودش بهتر از هر کسی می دانست شایسته این عنوان نیست و به هر دلیلی از مسابقه طفره می رفت.
ماسکایف در آستانه مبارزه با پیتر نیز به بهانه آسیب دیدگی کمر از انجام این مبارزه سر باز زد. تصمیمی که با واکنش مسوولان WBC مواجه شد و سرانجام صبر آنها را پس از ۱۰ ماه مسابقه ندادن ماسکایف لبریز کرد و آنها با قرار دادن نام ساموئل پیتر به عنوان قهرمان موقت WBC ترتیب مسابقه او با جمیل مک کلاین امریکایی را دادند. البته پیتر نیز با جنجال فراوان قدم به این مسابقه گذاشت، چرا که مسابقه او با تونی حرف و حدیث زیادی به وجود آورده که مسوولان WBC را مجبور به برگزاری یک مسابقه تکراری کرد؛ مسابقه یی که در شب برگزاری آن و لحظاتی قبل از وزن کشی در مدیسون اسکورگاردن، پیتر گفت؛ «واقعاً خشمگین هستم و در حال حاضر فقط می خواهم مبارزه کنم.»
مسابقه یی که با برد پیتر همراه بود. دینو دووا مدیر برنامه های ماسکایف پس از مسابقه اول گفته بود؛ «این یک مسابقه ناگهانی برای پیدا کردن کاندیدای اول مبارزه با قهرمان جهان بود. گاو نری که می گفتند این بود... سم تنها با اختلاف ۵ امتیاز در برگه دو داور توانست برنده شود. واقعاً که خنده دار است.»
سه ماه بعد پیتر دوباره با تونی روبه رو شد و این بار هیچ تردیدی به جا نگذاشت و او را راهی بیمارستان کرد. او در راند دو تونی را روی طناب ها انداخت و له کرد. این اولین بار در ۱۳ سال اخیر بود که تونی ناک دان می شد. پیتر پس از آن مسابقه گفت؛ «من با این فکر به رینگ رفتم که او را بکشم و فکر کنم موفق شدم.» پس از این مسابقه همه در انتظار مبارزه پیتر با ماسکایف بودند، اما دو هفته بعد از اردوی پیتر خبر رسید که او با ویتالی کلیچکو قهرمان سابق WBC که در سال ۲۰۰۴ بازنشسته شده بود، مبارزه خواهد کرد؛ مبارزه یی که به دلیل مصدومیت کلیچکو برگزار نشد.
● بازگشت از یک قدمی باخت
پیتر با این تفاسیر مقابل مک کلاین ایستاد؛ مسابقه یی که برای پیتر اصلاً نبرد آسانی نبود. پیتر در سه راند ابتدایی مسابقه سه بار ناک دان شد، هرچند که سرانجام و در پایان راند دوازدهم توانست با امتیاز برنده از رینگ خارج شود. مک کلاین یک بار در اواخر راند دوم و دو بار در راند سوم ناک اوت شد. اما پیتر در ادامه کار آن قدر مشت های موثر به حریف زد که داوران را مجبور کند به پیروزی اش رای دهند. داوران مبارزه در پایان با امتیازهای ۱۱۰ - ۱۱۵ و ۱۱۱ - ۱۱۵ و ۱۱۲ - ۱۱۳ پیتر را پیروز مسابقه اعلام کردند. پیتر پس از مسابقه راجع به بازگشتش پس از ناک دان گفت؛ «وقتی کف رینگ می افتید اولین چیزی که به ذهن تان می رسد، این است که کار تمام شد. اما با خودم گفتم نه، نه، من قهرمان جهان هستم و باید از کمربند قهرمانی دفاع کنم.
مطمئن بودم که بلند می شوم و کار را تمام می کنم.» نکته دیگری که پیتر پس از مسابقه آشکار کرد این بود که با دستی مصدوم پا به رینگ گذاشته بود؛ «دست چپم در اردوی تمرینی شکست و هر دو دستم امشب مرا خیلی اذیت کردند. من به جمیل مک کلاین نگاه نمی کردم بلکه با خودم می گفتم به خانه برمی گردم و کمربند قهرمانی جهان را به آفریقا می برم.»
ساموئل پیتر با این پیروزی صاحب رکورد ۲۹ پیروزی (شامل ۲۲ ناک اوت)، و یک شکست شد. جمیل مک کلاین ۳۷ ساله نیز که صاحب رکورد ۳۸ پیروزی (شامل ۲۳ ناک اوت)، ۸ شکست و ۳ تساوی است پس از مسابقه گفت؛ «از نمایشم راضی نیستم.
می توانستم کارش را تمام کنم و باید این کار را می کردم، اما این کار را انجام ندادم. او در مشتم بود، اما توانست خودش را نجات دهد و به همین دلیل هم هنوز قهرمان است، تنها چیزی که می توانم به شما بگویم این است که ساموئل پیتر قهرمان بزرگی است.» این چهارمین تلاش ناکام مک کلاین برای قهرمانی بود. او در اولین تلاش برای قهرمانی جهان (WBO) در سال ۲۰۰۲ مقابل ولادیمیر کلیچکو (برادر کوچک تر ویتالی) شکست خورد. او که سه بار در راند دهم ناک دان شده بود، در راند ۱۱ ناک اوت شد. مک کلاین دو سال بعد با اینکه موفق شده بود کریس برد قهرمان IBF را ناک دان کند، در پایان با نتیجه نزدیکی باخت. او در آخرین تلاش برای قهرمانی جهان به مصاف نیکلای والویف قهرمان WBC رفت که در آن مسابقه نیز شکست خورد.
● پیرمرد در مسکو زانو زد
تلاش ایواندر هالیفیلد یکی از بزرگ ترین بوکسورهای جهان برای تاریخ سازی و کسب قهرمانی جهان برای پنجمین بار با یک سد محکم روبه رو شد؛ سلطان ابراهیموف. ابراهیموف در حالی با موفقیت از عنوان قهرمانی سنگین وزن جهان دفاع کرد که هالیفیلد هفته آینده تولد ۴۵ سالگی اش را جشن می گیرد و با پیروزی در این مسابقه می توانست تبدیل به دومین قهرمان کهنسال تاریخ (پس از جرج فورمن) شود. ابراهیموف که در مسکو و پیش چشم هوادارانش مبارزه می کرد، با این برد توانست تعداد پیروزی هایش را به ۲۲ (و یک تساوی) برساند.
هالیفیلد نیز با این شکست صاحب رکورد ۴۲ پیروزی، ۹ شکست و ۲ تساوی شد. تقریباً تمامی هواداران حاضر در ورزشگاه «خودینکا» ابراهیموف را تشویق می کردند و فریاد سلطان، سلطان لحظه یی قطع نمی شد. با این حال پیرمرد امریکایی در مسابقه یی که ناک دانی به همراه نداشت، ۱۲ راند جنگید و در پایان مبارزه را واگذار کرد. سه داور مسابقه با امتیازهای ۱۱۱-۱۱۷ و ۱۱۱-۱۱۷ و ۱۱۰-۱۱۸ ابراهیموف را برنده اعلام کردند. هالیفیلد گفت؛ «نبرد بزرگی بود. او یک بوکسور چپ دست است که تحرک زیادی دارد و من بهترین روش را با توجه به شیوه او انتخاب کردم.»
ابراهیموف ۳۲ ساله پس از این پیروزی به دنبال یک کاسه کردن قهرمانی سنگین وزن جهان خواهد رفت و حریف بعدی او به احتمال فراوان از بین ولادیمیر کلیچکو (IBF)، روسلان پاگایف (WBA) و ساموئل پیتر (قهرمان اخیر WBC) انتخاب خواهد شد.
جرج فورمن پیرترین قهرمان تاریخ سنگین وزن بوکس جهان است. او در سال ۱۹۹۴ و در حالی که ۴۵ سال و ۳۰۰ روز سن داشت با پیروزی مقابل مایکل مورر قهرمان IBF و WBA شد. این مسابقه بیست و سومین تلاش هالیفیلد برای قهرمانی سنگین وزن جهانی طی ۲۰ سال فعالیت حرفه یی اش بود. او با پیروزی برابر جیمز باستر داگلاس (WBC و WBA و IBF) در سال ۱۹۹۰، مایک تایسون (WBA) در سال ۱۹۹۶، مایکل مورر (IBF) در سال ۱۹۹۷ و جان روئیز (WBA) در سال ۲۰۰۰ چهار بار قهرمان جهان شد. پروانه بوکس هالیفیلد که از ایالت نیویورک صادر شده بود، در سال ۲۰۰۴ و به دنبال باخت او مقابل لری دونالد (این سومین شکست پیاپی هالیفیلد بود) به حالت تعلیق درآمد.
اما ایواندر دوباره به میادین بازگشت و پس از انجام عمل جراحی روی هر دو شانه اش در فاصله سال های ۲۰۰۶ و ۲۰۰۷ به چهار پیروزی پیاپی دست یافت تا بتواند برای کسب پنجمین قهرمانی وارد رینگ بشود؛ «مهمترین چیزی که نشان دادم پیشرفت و قدرت تطابقم بود. وقتی آنها پروانه ام را گرفتند، هر دو شانه ام مصدوم بود، اما امروز مشکلی ندارم.» هالیفیلد در راند آخر این مسابقه فقط با ناک اوت حریف می توانست برنده شود. او با یک ضربه چپ و یک هوک راست حریف را روی طناب ها انداخت، اما بوکسور روسی برخاست.
یک راند قبل تر نیز هالیفیلد با یک ضربه سنگین موجب سکندری خوردن ابراهیموف شد، اما داور این صحنه را ناک دان ندانست و ابراهیموف نیز دوباره توانست تعادلش را به دست آورد. این مسابقه در حالی آغاز شد که دو بوکسور برای از میدان به در کردن حریف وارد رینگ شده بودند. ضمن اینکه هالیفیلد بیش از هرچیز از سرعت دستان سلطان در امان ماند. همچنین به نظر رسید هالیفیلد یک بار دیگر از ترفند کثیفش استفاده کرده و با ضربه سر به دماغ ابراهیموف کوبید (همان کاری که در آن مسابقه معروف موجب خشم فوق العاده تایسون شد). در راند بعد هالیفیلد با یک راست سنگین و به دنبالش یک هوک چپ برق آسا حریف را به زحمت انداخت.
هالیفیلد در این لحظات تهاجمی تر بود و از هر فرصتی برای به هدف نشاندن هوک چپش استفاده می کرد. اما با شروع راند سوم این ابراهیموف بود که برتری اش را به رخ حریف کشید. در راند پنجم ابراهیموف خلاق تر ظاهر شد و ضربات موثر بیشتری را به حریف می زد. هرچند ضربات او تنها منحصر به یک راست مستقیم و یک هوک چپ ترکیبی بود. در این لحظات ابراهیموف با استفاده از «چپ» هایش به دور هالیفیلد می جنگید و او را مجبور می کرد از نزدیک تر مبارزه کند.
در راند هفتم به دنبال ضربه سنگین ابراهیموف به هالیفیلد برای یک آن، پاهای هالیفیلد از کف رینگ کنده شد و گرچه او با ضرباتی خشمگینانه به حریف یورش برد، اما ضربه راست قدرتمند ابراهیموف موجب شد این راند با برتری بوکسور روس به پایان برسد. دستان سریع ابراهیموف موجب شده بود او در جدول امتیازها از حریف پیش باشد و گرچه هالیفیلد هم حریف دست و پا بسته یی نبود، اما این پیرمرد تنها سایه یی از آن قهرمان بزرگ سال های پیش بود که تا پایان مبارزه نتوانست عقب ماندگی اش را جبران کند. ابراهیموف پس از مسابقه گفت؛ «هالیفیلد امشب همه ما را متعجب کرد. ما می دانستیم او خیلی باتجربه است... اما توقع نداشتیم تا آخر مسابقه دوام بیاورد. او یک حرفه یی واقعی است.»

منبع؛ CNN
علی آخوندان

منبع : روزنامه اعتماد