واقعیت های امروز بوکس ایران

مقامی كه ۸ پله صعود ایران را در جدول رده بندی مدال ها نسبت به دوره پیش به همراه داشت. این عنوان در حالی بدست آمد كه هدایت تیم ایران را دو مربی جوان و اعضای سابق تیم ملی برعهده داشتند. محمدرضا صمدی قهرمان فوق سنگین پیشین آسیا و اكبر احدی (دارنده مدال برنز و نقره آسیا در سالهای ۷۳ و ۷۶ ) بدون هیچ ادعایی در سایه یكدلی و صمیمت توانستند به خوبی در این رویداد مهم شاگردانشان را كوچ كنند. صمدی و احدی در معیت محمود فرج زاده مدیر روابط عمومی فدراسیون بوكس ساعتی را میهمان گروه ورزشی همشهری بودند.
حق ما نایب قهرمانی بود
محمدرضا صمدی با آن فیزیك مناسب اصلاً به نظر نمی رسد كه جامه مربیگری بر تن كرده باشد. صمدی كه دو مدال طلای سال های ۹۵ و ۹۷ آسیا در ازبكستان و مالزی و همچنین مدال های نقره بازیهای آسیایی ۱۹۹۴ هیروشیما و ۱۹۹۸ بانكوك را در دوران قهرمانی دارد، خیلی زود در سن ۲۷ سالگی بوكس را كنار گذاشت و به صف مربیان پیوست .صمدی با وجود آنكه هنوز می توانست با آن قامت خدادادی سال های دیگر هم در رینگ بماند و افتخار كسب كند، ترجیح داد عرصه را برای جوانان خالی كند. همان جوان هایی كه بسیارشان سال ها پشت سرنام ها راهی به حریم تیم ملی پیدا نمی كنند و قبل از شكوفه دادن پژمرده می شوند. صمدی با حسرت از فرصت از كف رفته در شهر هوشی مینه گفت و اینكه اگر صادق فرج زاده اسیر كم تجربگی نمی شد و در مقابل نفر سوم المپیك در راند سوم كم نمی آورد، الان ایران نایب قهرمان آسیا بود نه قزاقستان. مربی جوان تیم ملی عامل باخت فرج زاده را تنظیم نكردن قدرت و نفس خواند و گفت: او ۶ امتیاز از حریف جلو بود كه در پایان با اختلاف دو امتیاز مسابقه را واگذار كرد.
مربیان صد هزار تومانی
هنگامی كه در سؤالی مشترك از مربیان تیم ملی پرسیدیم دستمزد ماهانه شما چقدر است راستش پس از جواب آنها خودمان هم خجالت كشیدیم، آخر چگونه می شود پذیرفت مربیان درجه چندم خارجی ماهانه چند هزار دلار با بهترین امكانات از جیب ورزش ما برداشت كنند، آنوقت بهترین قهرمانان دیروز ما كه تمام وقتشان را اختصاص به ورزش مورد علاقه خود می دهند تنها صد هزار تومان دریافت دارند. این همه تبعیض را چگونه می توان هضم كرد؟ (قابل توجه مسئولان ورزش و كمیته ملی المپیك)
مظلومیت بوكس
بواقع بوكس حتی در میان ورزش های رزمی نیز مظلوم است و همانطور كه از نام آن برمی آید شاید تنها ورزشی باشد كه قهرمانان و مربیانش روحیه و تفكر آماتوری دارند، وضعیت قهرمانان بوكس هم بهتر از مربیان آن نیست. روح الله حسینی قهرمان بیست و سومین دوره مسابقات قهرمانی آسیا در ویتنام كه میهمان همشهری بود و جداگانه گفتگوی ما را با او می خوانید حاصل دهها سال تلاش خود و تمرین در زیرزمین های نمناك و مبارزه در روی رینگ با وجود چندین قهرمانی و موفقیت در آسیا را ۵۰ سكه طلا خواند و فرج زاده مدیر روابط عمومی بوكس هم بودجه این رشته ورزشی را در طول سال نود میلیون تومان ذكر كرد. بودجه ای كه حتی شاید نتواند كفاف حضور در دو تورنمنت تداركاتی را بدهد چه رسد به گرداندن امورات یك فدراسیون در طول سال. با چنین اوصافی چه توقعی می توان از این ورزش مدال آور داشت كه قهرمانانش حتی در طول اردوهای سالانه یك ریال حق الزحمه دریافت نمی كنند و در سالن های تنگ و تاریك با اشتیاقی تمام فقط و فقط به افتخار آفرینی ایران فكر می كنند. همه دستمزد قهرمان آسیا در طول حضور در لیگ بوكس به زحمت به ششصد هزار تومان می رسد، در حالی كه حقوق ماهانه ورزشكاران سایر رشته ها به خصوص فوتبال و والیبال جدا از مبالغ قرارداد سالانه چندصد میلیونی از حقوق سالانه یك بوكسور تراز اول بیشتر است. اینها تنها گوشه هایی از واقعیت های امروز بوكس ایران است كه خواندید.
تغییر تاكتیكی كه نتیجه داد
اكبر احدی هم همانند صمدی خیلی زود دستكش ها را آویخت و مانند صمدی رو به تعلیم آورد. مربی ای كه هنوز هم به اعتقاد بسیاری از كارشناسان این توانایی را دارد كه در روی رینگ افتخار آفرین ظاهر شود. احدی قهرمان دیروز ۵۱ كیلو كه در كارنامه اش مدال نقره مسابقات قهرمانی آسیا در مالزی و مدال برنز همین رقابت ها در پیكارهای آسیایی سال ۷۳ تهران و قهرمانی در جام پادشاهی تایلند به چشم می خورد، از اینكه همچنان در خدمت ورزش مورد علاقه اش است اظهار شادمانی می كند و اعتقاد دارد كه بوكسورهای ایرانی با اندكی توجه توانائیهای زیادی برای درخشش بیشتر در آسیا و حتی جهان دارند. وی نیز معتقد است آنچه كه باعث دوباره مطرح شدن بوكس ایران در آسیا شد به تغییرات تاكتیكی باز می گردد كه در یك سال اخیر در آن بوجود آمد. قبلاً با گرایش به بوكس قدرتی دست ما كاملاً برای حریفان رو بود و ما فقط می جنگیدیم و آنها هم خیلی راحت بر بوكسورهای ما تفوق می یافتند. اكنون دیگر چنین نیست. به بوكسورهایمان آموختیم كه تاكتیك جنگ و گریز را انتخاب كنند. فرار از ضربات حریفان و وارد كردن ضربه و كسب امتیاز و تاكتیكی كه در مسابقات آسیایی ویتنام نتیجه داد و اگر كمی خوش اقبال بودیم، تعداد مدال هایمان به حتم بیش از چهار مدال می شد.

منبع : روزنامه همشهری