سیاست ناکارآمد آمریکا بر سر مساله انرژی هسته‌ای ایران

اخیرا پس از اینكه ایران اعلا‌م كرد كه وارد مرحله تولید و غنی كردن اورانیوم در مقیاس صنعتی شده است، در محافل خبری و سیاسی جهان این سوال مطرح شده كه آیا ایران حقیقتا توان تولید انبوه اورانیوم غنی‌شده را پیدا كرده و یا اینكه این خبر كلا‌ مصرف داخلی دارد؟
البته پاسخ دقیق این سوال را دست‌اندركاران فنی انرژی هسته‌ای و سیاسی مملكت می‌دانند. آنها هستند كه به‌طور قطع اطلا‌ع دارند تا چه میزان در دستیابی به این تكنولوژی پیشرفت كرده و اشكالا‌ت معمول این كار را تاكنون رفع كرده‌اند.
اما جالب این است كه طبق معمول و انتظار، رسانه‌های غربی هیچ فرصتی را برای درج اظهار نظرهای منفی از قول شخصیت‌های سیاسی غربی از دست نداده‌اند. ‌ روسیه اظهار تردید كرد كه ایران توانسته باشد این كار را انجام دهد. ‌
فرانسه و استرالیا نیز ادعای ایران را مبنی بر دستیابی به سوخت هسته ای در مقیاس صنعتی مورد سوال قرار دادند و اتحادیه اروپا مجددا اصرار ورزید كه تهران به <خواسته جهانی> توجه كند و برنامه هسته‌ای خود را متوقف ساخته و به پای مذاكره برگردد. ‌
شان مك‌كورمك از وزارت خارجه آمریكا این خبر را <یك نشانه دیگر از بی‌اعتنای ایران به جامعه جهانی> خواند. در این میان بان كی‌مون دبیركل سازمان ملل نیز اظهار داشت: <من صمیمانه آرزو می‌كنم كه حتی در این هنگام كه شورای امنیت سازمان ملل قطعنامه‌هایی علیه ایران تصویب كرده است، ایران بتواند وارد گفت‌وگو با جامعه جهانی شود.> ‌
این اظهار نظرهای منفی و اتهامات بی‌مورد مبنی بر بی‌اعتنایی ایران به جامعه جهانی و اینگونه نعل وارونه زدن برای چیست؟ آنها خود به خوبی می‌دانند كه دستیابی ایران به فناوری هسته‌ای كاری خارق‌العاده بوده است ولی از آن به‌ بعد، ورود به مرحله صنعتی غنی‌سازی، با تمام مشكلا‌ت و صرف وقت معمول در گذر از اشل آزمایشگاهی به اشل صنعتی، كار غیرقابل انتظاری نیست. اما اگر غرب انتظار دارد كه با اعمال فشار، دستیابی ایران به فناوری هسته‌ای را در همین مقطع متوقف ساخته و ایران را با ارعاب وادارد كه تكنولوژی حاصل را در مقیاس صنعتی پیش نبرد، این انتظاری عبث است. حقیقت امر این است كه این اظهارنظرهای منفی و بی‌اساس خود گویای سردرگمی غرب در برخورد معقول با ایران در مساله انرژی هسته‌ای است.
‌ ● اطمینان آمریكا به كارایی سیاست خود نسبت به ایران ‌
آمریكا با تكیه به قدرت مالی و رسانه‌های عمومی خود، سعی می‌كند كه با ایجاد جنجال‌های سیاسی علیه ایران، افكار عمومی جهان را آلوده سازد و با تكرار مكرر جلوه‌های وارونه حقیقت، مردم جهان را از یك ایران اتمی به وحشت اندازد. آیا آمریكا تصور می‌كند كه از این طریق حتما به سر منزل مقصود خواهد رسید؟ خیر، در حقیقت خود گردانندگان سیاست آمریكا نیز چنین اعتقاد راسخی ندارند. اما در حال حاضر كه هنوز نئوكان‌های طرفدار صهیونیسم قدرت اجرایی را در دست دارند اغلب آنان منافع شخصی خود را بر منافع مملكت ترجیح داده و از این سیاست ناكارآمد و زیانبار كه مالا‌ً منجر به زیان‌های جبران‌ناپذیر برای آمریكا نیز خواهد شد حمایت می‌كنند تا چند صباحی بیشتر بر سر كار باقی بمانند، چرا كه حامیان اصلی این سیاست خانمان‌برانداز، یعنی آنهایی كه عملا‌ سردمداران سیاسی را بر سر كار می‌آورند و یا از صحنه بیرون می‌برند، چنان قدرتمند هستند كه جرأت ابراز هرگونه مخالفت با آنها نیاز به پشتوانه سیاسی قوی دارد.
● ادامه سیاست زور ‌
آیا سیاست فشار و تهدید نظامی آمریكا علیه ایران كارگر واقع خواهد شد؟ مسلما خیر. البته هیچكس برتری تجهیزاتی نظامی آمریكا را در دنیا انكار نمی‌كند، ولی اشكال كار آمریكا با ایران اولا‌ اشكالی اساسا سیاسی است نه نظامی، ثانیا تاریخ كوتاهش باید به او ثابت كرده باشد كه برتری نظامی موفقیت او را تضمین نمی‌كند، اما متاسفانه به‌واسطه همان جو طرفداری كوركورانه از زیاده‌طلبی‌های نامقدور اسرائیل كه بر اوضاع سیاسی و مطبوعاتی آمریكا حكمفرما است، كسی را شجاعت بیان حقیقت نیست، لذا آمریكا روزبه‌روز بیشتر در گردابی كه خود ایجاد كرده است غرق می‌شود و به‌جای به كارگیری یك تدبیر سیاسی كارآمد كه بتواند او را از این بیراهه رفتن‌های چند دهه گذشته باز گرداند، ندانسته بر مانورهای نظامی تهدیدآمیز خود در خلیج فارس می‌افزاید و امكان حل دیپلماتیك مسائل را كمتر می‌كند. ‌
در طول مدتی كه مذاكرات برای حل مساله انرژی هسته‌ای بین ایران و سه كشور اروپایی در جریان بود، ایران داوطلبانه پروسه غنی‌سازی اورانیوم را به تعلیق درآورد، اما آمریكا همچنان بر سیاست فشار خود در جهت پایمالی حقوق مسلم ایران به عنوان یك عضو امضاكننده معاهده ان‌پی‌تی ادامه داد و این اقدام ایران هیچ تأثیری در تقلیل آن سیاست زور نداشت. آمریكا حتی بر فشار و تهدیدهای خود افزود و سازمان جهانی انرژی اتمی را مجبور ساخت كه پرونده هسته‌ای ایران را به شورای امنیت سازمان ملل ارجاع دهد تا در آنجا با نفوذی كه دارد ایران را بیشتر تحت فشار قرار دهد.
در شورای امنیت سازمان ملل كه امروزه آمریكا آشكارا آن را به‌صورت ابزاری برای پیشبرد مقاصد خود در آورده است، با اعمال یك سیاست دوگانه، دو قطعنامه علیه ایران تصویب شد. هر دو آن قطعنامه‌ها غیرقانونی بوده و یا اقلا‌ از نظر حقوقی جای بحث و گفت‌وگوی زیاد دارند. از این رو نباید باعث تعجب باشد كه سازمان ملل روز به روز بیشتر اعتبار و حیثیت جهانی خود را از دست می‌دهد. همه می‌دانیم كه معاهده ان پی تی به صورت واضحی حق كشورهای عضو را در مورد توسعه تكنولوژی هسته‌ای، برای مقاصد صلح آمیز، محفوظ داشته است. و البته در یك سیستم دموكراتیك و به دور از قلدری، این وظیفه آژانس بین‌المللی انرژی اتمی است كه از حق كشورهای عضو دفاع كند. حال چرا چنین رفتاری از جانب آن سازمان به چشم نمی‌خورد، دلیلش این است كه یك سیستم دموكراتیك بر آن سازمان حاكم نیست. ‌

سیف‌ا... اهدایی

منبع : روزنامه اعتماد ملی