داستان ماری و ژولین

کارگردان: ژاک ریوت. فیلم‌نامه: پاسکال بونیتزو، کریستیان لوران، ژاک ریوت. بازیگران: امانوئل بئار، یرژی راژیولیچ، آن بروشه. مدت ۱۵۱ دقیقه.
فیلم‌برداری این فیلم حتماً توجه‌تان را معطوف به‌خود خواهد کرد و در مدت دو ساعت و نیم‌اش، یک عالمه فرصت دارید به تصاویرش نگاه کنید. ولی کاش فیلم، نکته‌ای، چیزی دیگر داشت که کمک کند این مدت طولانی برای‌تان یک طوری قابل تحمل شود.
ریوت، سازندهٔ این ”تست“ صبر و تحمل در دفترچهٔ راهنمای فیلم نوشته است: ”هدف این پروژه این بوده که رابطهٔ عاطفی دیوانه‌وار زن و مردی را تعریف کند.“ در اینجا از رابطهٔ عاطفی خبری نیست، در عوض چیزی هست که به کلام نمی‌آید. قبل از نوشتن چند کلمه‌ای که برای خواننده قابل درک باشد، باید به این نکته اشاره کرد که در یک دنیای ایده‌آل، فیلم‌ها نباید ”دفترچه راهنما“ داشته باشند. ماری و ژولین فقط به بحث عقیم قدیمی ”هنر به خاطر هنر“ دامن می‌زند که در اینجا به خاطرش مقدار زیادی فیلم خام حرام شده است.
طی یک سلسله تصاویر اپیزودیک، ژولین و ماری، ابتدا در یک پارک و سپس در یک خیابان ملاقات می‌کنند و برای هم تعریف می‌کنند که هر یک خواب دیگری را دیده. ژولین تعمیرکار ساعت است و با گربه‌اش زندگی می‌کند و ماری از آن زن‌هائی است که فقط در فیلم‌های فرانسوی پیدا می‌کنید: مقادیری عجیب و غریب، مقادیری بی‌قید، که امکان دارد به سیم آخر بزند و مردش را مبهوت پشت سر بگذارد. این جفت می‌خواهند از چند و چون زندگی مادام ایکس (بروشه) سر در بیاورند که به‌کار خرید و فروش عتیقهٔ قلابی مشغول است. ژولین و ماری تصمیم می‌گیرند با هم زندگی کنند و بعد، ماری برای گربه درددل می‌کند، به‌خصوص که گربه متوجه شده ماری خودش را می‌خاراند و متوجه فقدان خون بر روی زخم‌اش شده... و الی آخر.
فیلم مدام کش می‌آید و تماشاگر را در ساختار هزار توی متظاهرانه‌اش سرگردان می‌کند و دست خالی و منگ از سالن بیرون می‌فرستد.

منبع : مجله دنیای تصویر