درباره «اولگ ماسکایف»، قهرمان بوکس سنگین وزن جهان

اولگ ماسكایف هر روزه با دوامی چشمگیر مایل ها دوچرخه سواری می كند و پیوسته ركاب می زند، اما او تركه ای نیست و برعكس ۱۱۸ كیلو وزن دارد و بدنش به اندازه آسفالتی كه زیر پا می گذارد سفت و سخت است.
او به واقع قهرمان بوكس سنگین وزن جهان از نظر گاه W.B.C - یكی از ۴ سازمان بزرگ حاكم بر این ورزش- است و با این وجود بیشتر مردم در آمریكا، جایی كه وی در ۱۶ سال گذشته در آن زیسته است، او را نمی شناسند و در نتیجه او به راحتی می تواند در خیابان های ساكرامنتو شهری در ایالت كالیفرنیا پیاده روی و یا دوچرخه سواری كند وهیچ كس هم مزاحمش نشود.
ماسكایف كه در اصل قزاقستانی است و در سال ۱۹۹۱ همراه با خانواده اش به آمریكا آمد و تا ۲ سال پیش در منطقه استاتن آیلند این كشور ساكن بود، اعتراضی به این روند ندارد و برعكس راضی است، زیرا می تواند در عین رسیدن به بالاترین مدارج و پولدار شدن، زندگی راحت و كم دغدغه ای داشته باشد. «مهم نیست. از آنها نیستم كه از زین (دوچرخه) پائین بیایم و داد بزنم كه آهای، من قهرمان بوكس جهان هستم. همین كه همسایه هایم مرا می شناسند، كافی است!»
● مسابقه با كلیچكو
ماسكایف در مردادماه ۸۵ با شكست دادن حیم رحمان آمریكایی و ۳۴ ساله در ۱۲ راند، كمربند قهرمانی سازمان W.B.C را به دست آورد و رحمان كسی است كه پس از بازنشسته شدن ویتالی كلیچكو مشهور و لنوكس لوئیس بریتانیایی این عنوان را كسب كرده بود و وقتی رویاروی ماسكایف قرار گرفت هیچ كس تصور شكست او را نداشت، زیرا ماسكایف در ۳۸ سالگی پس از بارها فروغ های مقطعی و سپس شكست های تلخ، هیچ گاه چیزی بیش از یك بوكسور متوسط نشان نداده بود.
با این حال ماسكایف آن نبرد را برد وسپس یك بار هم از عنوانش پیروزمندانه دفاع كرد و حالا صحبت از رویارویی وی با ویتالی كلیچكو بوكسور با كلاس اوكراینی بر سر عنوان جهانیW.B.C در آینده نزدیك در میان است و آن هم در شرایطی كه كلیچكو بعد از ۱۸ ماه بازنشستگی به تازگی به صحنه بازگشته و می خواهد این مقام را پس بگیرد.
ماسكایف در زمان كودكی و نوجوانی در مزرعه خانوادگی اش كار می كرد و مدتی هم در معدن های زغال سنگ به فعالیت می پرداخت و در قدم بعدی به ارتش روسیه پیوست و بوكس را آموخت و تا به آن حد پیشرفت كرد كه عضو تیم ملی اتحاد شوروی سابقه شد. او به واقع در سال ۱۹۹۱ با یك تیم منتخب بوكس شوروی به آمریكا آمد و تصمیم گرفت برای بیشتر مطرح شدن در این ورزش همان جا بماند. او در بهار ۲۰۰۷ می گوید: «در روسیه و در گستره اتحاد شوروی سابق، همیشه بوكسورهای بسیار خوبی از جمله در دسته سنگین وزن حضور داشته اند، ولی ارزش آنها تازه بر جامعه جهانی بوكس مشخص شده است.اگر آنها چشم های بازتری داشتند زودتر متوجه این روند و قدرت می شدند.»
● نوید كاذب
چیزی كه چشم ها را باز كرد، این نكته است كه اكنون از ۴ قهرمان دسته سنگین وزن جهان (از منظر ۴ سازمان بزرگ) ۳ تا متعلق به كشورها و اقمار شوروی سابق اند. آنها ماسكایف (W.B.C ) نیكولای والویف روسی (B.W.A) و ولادیمیر كلایچكو برادر كوچك ویتالی كلیچكوی اوكرانی (F.B.I) هستند و قبل از پیروزی و اوجگیری دیر هنگام شانون بریگز آمریكایی عنوان سازمان W.B.O نیز به یك ورزشكار از شوروی سابق تعلق داشت كه همانا سرگئی لیاخوویچ از بلاروس بود. ماسكایف اینك صاحب ركورد كلی ۳۴ برد و ۵ باخت است كه هر چند با ركورد عالی والویف (۴۶ برد و بدون شكست) برابری نمی كند و با كارنامه ولادیمیر كلیچكو (۳۸ برد و ۳ باخت) نیز مساوی نشان نمی دهد اما ركورد و دستاوردی قابل قبول است.
ماسكایف در تمام ۱۳ ، ۱۴ سال گذشته یك امید دار و مدعی بزرگ برای دسته سنگین وزن محسوب و تلقی می شد، اما تا پیش از پیروزی اش بر رحمان همواره امید ها را بر باد می داد و به نظر می رسید كه یك نوید كاذب باشد و امروز هم كه به هدفش رسیده و قهرمان جهان، در مورد توجه ترین دسته و وزن بوكس به حساب می آید، به نظر می رسد كه بسیار كند به مقصد رسیده و دیگر برای او دیر شده باشد.
ماسكایف بوكس حرفه ای و كار خود در دسته سنگین وزن را از ۱۹۹۳ شروع كرد و در ابتدای راه ۶ برد متوالی به دست آورد، تا این كه در ۲۴ فوریه ۱۹۹۶ مقابل اولویر مك كال آمریكایی قهرمان وقت جهان از دیدگاه W.B.C شكست خورد. او هر ۴ دیدار بعدی اش را برد، اما در آوریل ۱۹۹۷ به دیوید توا بوكسور ساموایی تبار نیوزیلند هم باخت. دو سال بعد از آن تاریخ ماسكایف در نخستین نبردش با حیم رحمان او را در راند هشتم از مسابقه ای ۱۰ رانده ناك اوت كرد و به اوج رسید. اما وی از اكتبر ۲۰۰۰ تا مارس ۲۰۰۲ سه بار ناك اوت شد تا بدترین دوران خود را تجربه كند.
● من ویران شدم، اما...
بوكسور قزاق تبار چنان نا امید شد كه با خود اندیشید آیا این پایان دوران او در رینگ نیست و اگر به كل برود، بهتر نخواهد بود؟
مربی اش چنین اعتقادی داشت و یك توصیه راحت و سر راست به او كرد؛ «بازنشسته شو.» ماسكایف ۵ سال پس از آن روزهای تاریك می گوید: «به لحاظ روحی در واقع ویران بودم، اما به این نتیجه رسیدم كه هیچ جور نمی توانم بروم و بوكس حرفه ای را بیش از آن دوست دارم كه بتوانم آن را به همین راحتی كنار بگذارم. در دل مطمئن بودم كه هنوز توان زیادی در من مانده است.»آن اطمینان كاذب نبود. در ابتدای سال ۲۰۰۳ و در تالار مشهور بوكس گیلسون واقع در بروكلین نیویورك پایه های احیای ماسكایف نهاده شد.
ویكتور واله جونیور مربی ماسكایف به این نتیجه رسید كه یك تیر دیگر به سمت هدف بزند و هرچند دیر شده بود، اما همه چیز را از نو شروع كنند. او دنیس راپاپورت را كه از ترتیب دهنده های معتبر مسابقه های بوكس حرفه ای است، فراخواند و از او خواست برنامه ای جدید برای فعالیت ها و مسابقات بعدی ماسكایف بریزد. راپاپورت ۴ سال بعد از آن تاریخ می گوید: «مردی را دیدم كه رؤیاهایش شكسته شده بود و اعتقاد داشت آینده ای ندارد. او اشتباه می كرد و من وی را به اشتباهش واقف ساختم.»
راپاپورت از این جور آدم ها در صحنه بوكس زیاد دیده بود. در نتیجه او كار خودش را كرد و برای ماسكایف برنامه ریخت. تولد مجدد ماسكایف بامسابقه ای با ارول سادی كوفسكی در فوریه ۲۰۰۳ شروع شد كه بوكسور قزاق او را در همان راند اول مرخص كرد، او هر ۳ مبارزه بعدی اش را هم با قاطعیت برد. حریفان وی در آن دیدارها سدرك فیلدز، دیوید دفیاكابون و سینان سامیل سام بودند. خب آنها جورج فورمن و جوفریزر نبودند، اما برای این كه ماسكایف به صدر جدول مدعیان سازمان W.B.C صعود و مجوز نبرد مجدد با دوست و رقیب قدیمی اش حیم رحمان را كسب كند، كفایت می كرد.
● به همین سادگی
جیم لمپلی مفسر بوكس شبكه تلویزیونی «H.B.O» می گوید: «راپاپورت بسیار عاقلانه عمل كرد. به خاطر پائین آمدن چشمگیر كلاس سنگین وزن ها در سال های اخیر كافی است دو سه برد در برابر رقبایی متوسط و ضعیف به دست آورید و آن گاه اجازه می دهند كه بر پایه آن روبه روی صاحبان عناوین یكی از سازمان های بزرگ بایستید و اگر آن را هم ببرید، كافی است و قهرمان جهان می شوید. به همین سادگی.»اماكار به همین سادگی ها هم نبود. درست است كه ماسكایف در نهایت رحمان را دوباره ناك اوت كرد، اما این اتفاق تنها در راند آخر (دوازدهم) و تنها در فاصله ۴۳ ثانیه به پایان وقت شكل گرفت.
یك بحث مهم و انكار نكردنی این بود كه ماسكایف فرقی با گذشته نكرده است و همان نمایش های متوسط را ارائه می دهد، با این تفاوت كه آن نمایش ها ۸ تا ۱۰ سال پیش حتی برای رسیدن به جمع ۶ ، ۷ بوكسور اول دنیا كفایت نمی كرد واین كافی است، لمپلی كه پیشتر هم نامش آمد، می گوید: «كوتاهی ها و قصور های ماسكایف در رینگ انكار نكردنی است و این كه دیگران به او باخته اند نه نشانگر قوت او بلكه تنها حاكی از ضعیف تر بودن رقبا نسبت به وی است. این كه او اینك از نظرگاه یكی از سازمان های بزرگ حاكم بر بوكس، قهرمان دسته سنگین وزن دنیا به حساب می آید، بیش از آن كه حكایت از قدرت او كند، حاكی از نزول شدید در این دسته است. مدیران برنامه های ماسكایف خوب كار كردند و با زرنگی مجوز رویارویی وی با رحمان را گرفتند اما این تنها چیزی است كه از ماسكایف و باند وی دیده ایم».
● ساختمان سازی در دوران كوتاه شكوه
با این حال ماسكایف آن قدر زرنگ است و دست كم آن قدر هوش اقتصادی دارد كه از حالا شروع به سرمایه گذاری و خرج حساب شده پولی كرده كه بابت پیروزی های اخیر و كسب مقام جهانی نصیب وی شده است. او به عنوان مثال دو خانه جدید برای خود و خانواده اش در ساكرامنتو خریده و یا اقدام به ساخت آن كرده است و به چند طرح جدید اقتصادی هم می اندیشد. راپاپورت هم می داند كه نظر به سن زیاد بوكسور زیر حمایتش، شاید دوران حكومت و شكوه مالی وی بسیار كوتاه باشد و باید هر بهره ای را در كوتاه ترین زمان برد و اگر نبرد ماسكایف با ویتالی یا ولادیمیر كلیچكو و یا والویف غول بی شاخ و دم(!) روسی كه ۲‎/۱۳ متر قد و ۱۴۷ كیلو وزن دارد، سر گیرد بعید است كه بازنده، نامی به جز ماسكایف داشته باشد.
ماسكایف تنها در مورد یك چیز مطمئن است و آن تضمین آینده ۴ دخترش و تأمین یك زندگی خوب برای آنها است. او در ضمن اطمینان دارد كه تمریناتش با دوچرخه نیز تا زمانی كه خودش بخواهد ادامه خواهد یافت و هیچ كس مخالفتی با ركابزنی او ندارد. در دنیای بوكس سنگین وزن كه به خاطر تعدد سازمان های حاكم بر این ورزش و نبود یك «قدرت» مطلقه به طور همزمان ۴ قهرمان جهان مشاهده می شوند و هر روز اتفاق و زد و بند تازه ای شكل می گیرد و برخی قربانی می شوند، همین مسائل و اطمینان های اندك نیز به خودی خود قابل توجه اند.

منبع : روزنامه ایران