رادیو

● کارگردان: مایک تولین. فیلم‌نامه: مایک ریچ. بازیگران: کوبا گودینگ جونیور، اد هریس، الفر وودارد، برنت سکستون، دبرا وینگر، سارا درو، مدت: ۱۰۹ دقیقه.
این فیلم کُند و بی‌حال، با الهام از یک داستان واقعی ساخته شده و جیمز کندی ـ رادیوی واقعی ـ در تیتراژ پایانی دیده می‌شود. البته بعضی‌ها فیلم را دلگرم‌کننده و شورانگیز توصیف کرده‌اند، چرا که قصهٔ رویاروئی یک تنهٔ مردی است از خود گذشته و نوع‌دوست با اجتماع. اد هریس نقش هارولد جونز مربی فوتبال دبیرستان و مردی مورد احترام را بازی می‌کند. او با قدرت و صلابت، تیم فوتبال محلی را آموزش داده و به شهرت رسانده است. در واقع تنها نقطه ضعف او، علاقه زیاده از حدش به فوتبال است که حتی بیش از علاقه‌اش به همسر مظلوم (وینگر) و دختر فراموش‌شده‌اش (درو) جلوه می‌کند. اما اتفاق غیرمنتظره‌ای می‌افتد. شاگردان جونز، جیمز کندی (کودینگ) خُل‌وضع را می‌دزدند ولی او، این جوان کندذهن را ـ که به‌دلیل علاقهٔ زیادش به رادیو، این لقب را به او داده‌اند ـ تحت حمایت خود می‌گیرد. همسر و دختر جونز هم از این‌کار خیرخواهانه‌ٔ او طرفداری می‌کنند، اما بعضی از شاگردانش، که آنقدر هم زیرک نیستند؛ به زودی می‌فهمند که ادامهٔ بدرفتاری با رادیو، عواقب سوئی برای آنها خواهد داشت. اینجا امید می‌رود که مثلاًً رادیو به ستاره‌ای در زمین فوتبال تبدیل شود، ولی متأسفانه او به غیر از خلق و خوی شادمانه‌اش، چیز دیگری برای عرضه ندارد.
اگر این فیلم، چنین رنگ و لعاب هالیوودی نداشت، کمبود سوژه و ماجراهایش قابل توجیه بود. ولی با وجود آن‌همه صحنه‌آرائی و زبان‌بازی‌ها، حتی درامی واقعی به‌نظر نمی‌رسد. نیروی جاذبهٔ فیلم، اد هریس است، بازیگری که قدرش شناخته نشده. همچنین دبرا وینگر که باعث تعجب من است چرا چنین کاری را قبول کرده. کوبا گودینگ جونیور هم سعی کرده به بازی داستین هافمن در مرد بارانی نزدیک شود، که آن‌هم، رک و راست، مبالغه‌آمیز از آب درآمده است.

منبع : مجله دنیای تصویر