روان و پذیرفتنی!

خودش را برذهن مخاطب تثبیت می کند. با این کار علاوه بر این که خلاف عادت عمل کرده است، نمی گذارد که تماشاگر راحت از سالن خارج شود و داستان را زود فراموش کند.
هر چند «بیست» نقاط ضعف و سیاهی هم دارد، از جمله نمایش چندباره انجام حرکات موزون مردان، اما در نهایت نمره قبولی می گیرد.
«بیست» فیلم خوب و قابل احترامی است و برای سازنده جوانش نوید آینده ای روشن می دهد.در این فیلم اجتماعی، «تقدیر» محوریت مضمونی یافته است. صاحب تالار پذیرایی ]با بازی روان پرویز پرستویی[ دچار افسردگی است. برگزاری آیین عزای شهروندان در تالار، به بیماری روحی وی دامن می زد. او در گامی برای درمان، تصمیم به فروش تالار می گیرد. قرارداد فروش منعقد می شود و تعیین می گردد ظرف «بیست» روز، تالار به فروش رسد تا به ازای آن ساختمان۲۴ واحدی به پا شود. در این میان کارگران بی خانمان تالار بیمناک از آینده خود، برای منصرف کردن صاحب تالار به تکاپو می افتند.
اما تا رسیدن به روز بیستم، دو کارگر زن و مرد با یکدیگر ازدواج می کنند. پس از مدتها، نقشی سینمایی به کارگری پیشنهاد می شود. آشپز و همسرش به درک تازه ای از یکدیگر می رسند. صاحب تالار از فروش منصرف می شود و در کنار اینها، پسر مرد برای معرفی خود به پدرش قدم پیش می گذارد. در حالی که مرگ پیش از وصال پدر و پسر فرا رسیده است . به عبارتی؛ هیچ یک از شخصیتهای فیلم، نمی دانستند که ظرف ۲۰روز چه رویدادهایی در انتظار آنهاست و دست سرنوشت آنان را چگونه همراهی می کند. نویسنده و کارگردان، در رویکرد به مضمون تقدیر، قصه ای ساده اما جذاب را به خوبی روایت کرده است آن گونه که بیننده نیز توان گمانه زنی نسبت به تقدیر آدمهای قصه را ندارد. آدمهایی که به دلیل «مطلق نبودن» و آشنایی با مخاطب، کاملا باورپذیر آشکار شده اند.
جالب است که در فیلم «بیست» اگر چه با تصویری از «فقر و پریشانی و بی خانمانی» مواجهیم، اما زاویه دید فیلمساز چنان منطقی و استوار به مضمون است، که حس تماشای یک اثر «سیاه و تلخ» القاء نمی شود. در پایان فیلم، در صحنه ای که پسر فرصت معرفی خود به پدر را نمی یابد و در گرداب اندوه مرگ او گرفتار می شود، تماشاگر آزار نمی بیند. زیرا تعمدی به تحریک نابجای عواطف مخاطب وجود ندارد؛ نقطه قوتی که بسیاری از فیلمسازان به سختی بدان دست می یابند.

پژمان کریمی

منبع : روزنامه کارگزاران