به یاد خسرو شکیبایی

گل‌های داوودی اولین و آخرین همکاری من با رسول صدرعاملی بود. اما در همین یک کار دریافتم که صدرعاملی برای بازیگر خود اهمیت زیادی قائل است. این فیلم، اولین ساخته‌‌شان بود؛ با این حال در همان جا به حقیقتی پی بردم، اینکه آقای صدرعاملی اگر متوجه بازی خوب بازیگر شود، نمی‌گذارد بازی او از بین رود و اجازه نمی‌دهد بازی او صرفا در گرفتن یک لا‌نگ‌شات خلا‌صه می‌شود. پلا‌ن را به نوعی می‌گیرد که زحمت بازیگر هدر نرود و به خوبی نشان داده شود. به نظر من، این یکی از محاسن یک کارگردان خوب است و به تعبیری، از ضروریات حرفه‌ای یک کارگردان به حساب می‌آید. نکته دوم این است که آقای صدرعاملی با بازیگر همدلی می‌کند. اگر بازیگر در نقش مشکل داشته باشد یا احیانا انتقادی وارد بداند، با او گفت‌وگو می‌کند تا جایی که یا او بازیگر را متقاعد کند یا بازیگر او را. این دو نکته مثبتی بود که من ترجیح دادم حالا‌ که بزرگداشتی برای ایشان در نظر گرفته شده به آنها اشاره کنم. همان‌طور که اشاره کردم، اولین و آخرین همکاری من با ایشان در همان فیلم <گل‌های داوودی> بود و من بعد از آن همکاری‌ای با ایشان نداشتم. متاسفانه شرایطی برای همکاری مجدد ما به وجود نیامد ولی خاطره همان یک کار هنوز در ذهنم باقی مانده است. برایم دشوار است درباره فیلم‌های اخیر ایشان اظهارنظر کنم چون خود را در مقام یک منتقد نمی‌بینم.
با این حال یادم هست در آ‌خرین گفت‌وگویی که برای یکی از شبکه‌های تلویزیونی با هم داشتیم، ایشان به نکته مهمی اشاره کردند. صحبتی که ایشان کرد این بود که گفت خیلی دلم می‌خواهد همان ژانر گل‌های داوودی را ادامه دهم، یعنی همان ملودرام‌های خانوادگی را و چیزی که گفتند، به نظر من درست بود. در آن گفت‌وگو به حملا‌تی که علیه گل‌های داوودی در زمان نمایش آن شده بود، اشاره کردند و اینکه همین حملا‌ت باعث شد دیگر به سمت ساختن ملودرام‌های خانوادگی نروند و در عوض رویکردی تازه را در پیش بگیرد، در حالی که من شخصا معتقدم مردم ما نیاز به دیدن فیلم‌هایی چون گل‌های داوودی دارند. این فیلم‌ها، نشات‌گرفته از زندگی واقعی مردم هستند. خیلی از آدم‌هایی که به سینما می‌روند، در جست‌وجوی یک جور واقعیت هستند و ما این واقعیت را در گل‌های داوودی شاهد بودیم. ‌

پروانه معصومی

منبع : روزنامه اعتمادملی