خانهٔ خنجرهای پرنده

کارگردان: ژانگ ییمو. فیلم‌نامه: فنگ لی، بین وانگ، ژانگ ییمو. بازیگران: تاکشی کانه‌شیرو، اندی لو، ژانگ زی‌ئی، وندن سانگ.
دنبالهٔ فیلم زیبا و ستایش‌انگیز قهرمان، اثری است جمع‌ و جورتر که درون‌مایه‌های تاریخی را به حاشیه رانده تا به مثلثی عشقی و محتوم بپردازد. خانهٔ خنجرهای پرنده که از ملودارم‌های شمشیرزنی گذشته الهام گرفته، در لحن و حس و حال، ساختاری عملاً سنتی دارد و قوانین اندکی خشک آئین داستان‌گوئی ”واکشیا“ را دنبال کرده است.
ماجراها در سال ۸۵۹ قبل از میلاد، در اواخر دورهٔ سلسلهٔ تانگ در چین می‌گذرد؛ زمانی است که گروه‌های یاغی متعددی سر برافراشته‌اند تا با حاکمان بریده از مردم مبارزه کنند. مخوف‌ترین این گروه‌ها ”خانهٔ خنجرهای پرنده“، دسته‌ای ”رابین هوود“ای است که از عده‌ای ”لوطی“ تشکیل شده، که به تازگی رهبرشان را از دست داده‌اند. مأموران حکومتی مستأصلانه دنبال سرنخی برای یافتن هویت رهبر جدید آنها هستند. وقتی خبر می‌رسد که می (زی‌ئی) دختر رهبر سابق، خودش را یکی از ”میزبان“های خانهٔ عیش و نوش محلی جا زده، جذاب‌ترین مأمور خود، جین (کانه‌شیرو) را می‌فرستند تا دختر را به دام بیندازد. می، متأسفانه، لقمه‌ای بزرگ‌تر از دهان جین از کار در می‌آید و وی فقط به کمک همکار کلانترش لئو (لو) است که سرانجام می‌تواند دختر زیبا ولی نابینا را دستگیر کند. به پادگان که برمی‌گردند، دو شخصیت مرد داستان نقشه‌ای زیرکانه می‌کشند. جین، می را آزاد می‌کند و سپس خود را منجی وی جا می‌زند تا شاید دختر او را به مقر پنهانی آن محفل راهنمائی کند. اینجاست که مشکلی پیش می‌آید و عشق و علاقهٔ جین و می، سد راه اجراء این نقشه می‌شود و نقش بیش مرموز لئو در این فرآیند نیز کارها را دشوارتر و پیچیده‌تر می‌نماید.
فیلم، جنبه‌های درخشان زیادی دارد، به‌خصوص بازی سه شخصیت اصلی که در تک‌تک صحنه‌ها با حرکات خیره‌کننده‌شان، بیننده را مبهوت می‌کنند. ولی مسئله‌ای که به بازی آنها لطمه زده، پیرنگ پیچیده‌ای فیلم است؛ در حالی‌که تصاویر زیبای ییمو در فیلم قبلی‌اش، به شدت در خدمت محتوا بود، در اینجا با یک حکایت جمع و جور و شخصی، هماهنگی ندارد. قدری گفتگوی بیشتر، ذره‌ای اکشن کمتر، خیلی می‌توانست کمک کند. به قول دوستی، ”ما به قهرمان دیگری نیاز ندارم.“

منبع : مجله دنیای تصویر