کمپانی باله

کارگردان: رابرت آلتمن. فیلمنامه: باربارا ترنر. بازیگران: نیو کمپبل، مالکوم مک‌داول، جیمز فرانکو و کمپانی بالهٔ جافری شیکاگو. مدت: ۱۱۲ دقیقه.
آخرین کار آلتمن، بیشتر نگاه یک آدم کنجکاو به جامعهٔ کوچک بالرین‌هاست تا نقب‌زدنی عمیق به محفل آدم‌های فیلمی چون گاسفورد پارک و تحلیلی اجتماعی / سیاسی. با این وجود، نتیجه فیلمی است جذاب و سرگرم‌کننده که طوری طراحی شده تا با طراحی‌های باله کمپانی جافری هماهنگی داشته باشد. فیلم در واقع به نیوکمپبل (ملکهٔ جیغ) تعلق دارد که خودش نیز قبل از رفتن به هالیوود، در بالهٔ ملی کانادا آموزش دیده و در اینجا تهیه‌کنندهٔ فیلم نیز بوده است. کمپبل زیرکانه از آلتمن خواسته از زندگی و کارش با این گروه باله فیلم بگیرید؛ آلتمن نیز هوشمندانه درک کرده که این فیلم، نه تاریخچهٔ این گروه باله است و نه موزیکالی در مایه‌های خیابان ۴۲ام، که به داستانی آبکی هم نیاز داشته باشد. کل فیلم دربارهٔ همان جزئیات کسالت‌باری است که همهٔ ما هر روزه با آن سروکار داریم. قهرمان اصلی ماجرا، دختری با استعداد به نام رای (کمپبل) است که از بین ”سیاهی لشکر“های کمپانی باله و تحت نظارت مدیر سختگیرش آلبرتو آنتونلی (مک‌داول) صعود می‌کند و به یکی از بالرین‌های اصلی کمپانی تبدیل می‌شود. رای که شب‌ها در رستورانی کار می‌کند رابطه‌ای عاطفی نیز با جاش (فرانکو) دارد و در همان حال تست‌ها نیز زده می‌شوند تا بالرین‌های مستعد برای اجراء بالهٔ ”مار آبی“ انتخاب شوند. طی داستان تمامی زیر و خم زندگی بالرین‌ها به نمایش در می‌آید: از پاهای خونین و مالین بر اثر تمرینات زیاد گرفته تا دعواها و جر و بحث‌های کاری. لابه‌لای داستان هم اجراهای حیرت‌انگیز و زیبای کمپانی بالهٔ جافری، از جمله ”بیوهٔ سفید“ را می‌بینیم. خود کمپل نیز با اجراء باله ”والنتاین بامزهٔ من“ در فضای باز و زیر باد و باران، گلیم خود را خیلی خوب از آب بیرون کشیده است.

منبع : مجله دنیای تصویر