خانه هیولا

خانه تاریک و مرموز آن طرف خیابان که عموماً یکی از ابتدایی ترین تصورات ترس آور دوران کودکی بسیاری از ما است، در خانه هیولا - فیلم انیمیشنی به کارگردانی گیل کنان (Gil Kenan) - به شکلی وحشت آور تصویر شده است.
در ابتدا این خانه که در یک منطقه بسیار معمولی در حومه شهر قرار دارد، شبیه هیچ چیزی نیست مگر خانه نیمه ویران آقای نبرکراکر (Nebbercracker) که پیرمردیست بدخو، با دندانهای بدشکل، مویی که به شکل وحشتناکی از یک سو به سوی دیگر شانه شده و صدای استیو بوسیمی (Steve Buscemi متولد ۱۹۵۷، بازیگر آمریکایی که با فیلمهای مستقل شهرت یافت).
خیلی زود در ابتدای فیلم برای دی.جی (DJ) پسربچه ای با شهامت و علاقمند به امور کارآگاهی و دو دوست همیشه حاضرش - و سپس برای همه - مشخص میشود که این خانه مخروبه دوران ویکتوریا توسط نیرویی بدخواه و شیطانی تسخیر شده است.
این خانه اسباب بازیها را تصرف میکند و مردم را میخورد. میغرد، آروغ میزند، تفهای آتشین پرتاب میکند و ... در انتهای فیلم معلوم میشود که همه این اصوات توسط کاتلین ترنر (Kathleen Turner متولد ۱۹۵۴، بازیگر آمریکایی) تولید شده اند.
اگر بگویم که این فیلم، بهترین فیلم کودک در تابستان امسال بوده است، به نظر خواهد رسید که در تعریف از آن غلو میکنم. اما هنگام تماشای این فیلم ۸۶ دقیقه ای هیچ یک از کوچولوهای هفت ساله همراهم در جای خود بی قراری نکردند. این فیلم وقت خود را برای درسهای آموزنده ای که معمولا به زور در فیلمهای خانوادگی جا داده میشوند، تلف نکرده است. خانه هیولا فیلمی بی تکلف با فیلمنامه ای هوشمندانه و بسیار سرگرم کننده است.
● تکنولوژی ساخت پیشرفته
این فیلم برای خوره های تکنولوژی که در میان تماشاگران بسیار پیدا میشوند هم چیزهایی دارد، فوت و فنهای پالایش یافته و جذاب انیمیشن. خانه هولا، مانند فیلم دیگر رابرت زمه کیس (Robert Zemeckis)، به نام Polar Express، برای تولید تصاویر متحرک سازی شده، از تصاویری که به طور دیجیتالی از حرکات بازیگران واقعی گرفته شده اند ساخته شده است نه از الگوریتمهای کامپیوتری.
افرادی که در این فیلم میبینیم تا حدی شبیه فیگورهای پلاستیکی قالبی به نظر میرسند، اما حرکاتشان به طور حیرت آوری روان و غیر قابل پیش بینی است و موجب میشود که شما به عنوان بیننده، کار بازیگران را نیز بسیار تحسین کنید، اتفاقی که درمورد فیلم انیمیشن کمتر واقع میشود.
شکل قرار گیری و حرکات DJ و دوستانش - یک پسر تپل به نام چودر (Chowder) و یک دختر مو قرمز تر و تمیز به نام جنی (Jenny) - چهره هایی معمولی و حتا مضحک دارند. آنها شبیه بچه های واقعی هستند و هیچ شباهتی به بچه های کله گنده، بسیار ملوس و عروسکی کارتونی ندارند.
خانه هیولا فیلمی است که با درجه PG (همراه با والدین) مشخص شده است و بعضی از صحنه های ترسناک آن میتواند برای کودکان کودکان کم سن و حساس بیش از هیجان انگیز باشد.
همچنین آنها در بیشتر اوقات مانند بچه های واقعی ، البته بیشتر شبیه بچه-قهرمانهای واقعی که بسیار شجاع و دارای کنجکاوی هوشمندانه باشند، حرف میزنند و عمل میکنند.
بزرگسالان این فیلم شامل والدین DJ که یک روز مانده به هالویین، برای شرکت در یک همایش دندان پزشکی به سفر میروند، پرستار بدخلقی که جانشین آنها میشود و دو پلیس گیج و ندانم کار، اصولا کاری از پیش نمیبرند. کودکان که به حال خود رها شده اند، باید به تنهایی با نیروی شر که در میانشان ظاهر شده است مبارزه کنند.
آقای کنان، که این اولین فیلم بلند او به شمار میرود، داستان سرایی با نشاط و سرزنده است. علاوه بر این خانه هیولا بی تردید دارای نشانه هایی از خلاقیت زمه کیس و تهیه کننده دیگر فیلم، استیون اسپیلبرگ (Steven Spielberg) هم هست. در فیلم لحظاتی از یادآوری آثار گذشته این تیم وجود دارد :
یک توپ بسکتبال ویلسون (Wilson) که یک صورت روی آن کشیده شده است (از فیلم Castaway)، حرکت دزدکی لوازم لوله کشی که ناگهان زنده میشوند، یادآور دایناسورهای پارک ژوراسیک است و جشن هالویین در منطقه حومه، از فیلم ET گرفته شده است.
اما نشانه عمیق و منحصر به فرد اسپیلبرگ، در یادآوری کودکی به شکل ترکیبی از وضعیتی شگفت آور و در عین حال تاریک است. غیبت بزرگسالان مراقب، هم ترسناک و هم هیجان انگیز است و خانه ترس آور به تماشاگران در هر سن و سال، یادآوری میکند که ترسیدن، تا حدی که از محدوده آسایش فراتر نرود، میتواند بسیار لذت بخش باشد.
مانند بسیاری از داستانهای وحشتناک، عامل ترس، جانشین احساسات دیگری چون اندوه، نا امیدی و تنهایی میشود و سکانس اوج فیلم، احساس ترسی فراوان را با عوامل ترحم انگیز ظریف و رویاگونه درهم می آمیزد.
خانه هیولا فیلمی است که با درجه PG (همراه با والدین) مشخص شده است و بعضی از صحنه های ترسناک آن میتواند برای کودکان کودکان کم سن و حساس بیش از هیجان انگیز باشد

منبع : ایفستیوال