منگنز

منگنز فلزی است كه به طور گسترده ای در بافت های بدن گیاهان و حیوانات وجود دارد. این فلز یك مادهٔ معدنی كمیاب نامیده میشود زیرا به مقدار بسیار كم در بدن انسان یافت میشود. بدن ما تقریباً حدود ۲۰ میلی گرم منگنز، به طور عمده در استخوان ها، ذخیره دارد. منگنز در تشكیل بافت همبند چربی و كلسترول، استخوان،‌عوامل انعقاد خون و پروتئین نقش دارد. این ماده همچنین برای عملكرد طبیعی مغز ضروری است. منگنز جزئی از تركیب منگنز سوپر اكسید دیسموآت (MnSaD) است. این تركیب یك ضد اكسیدان است كه بدن را از مواد سمی حفظ می كند. به دست آوردن مقدار كافی منگنز از رژیم غذایی، كار ساده ای است.
● موارد استفاده
بیماریهای زیر به وسیله مصرف منگنز بهبود می یابد.
دیابت. افراد مبتلا به دیابت در مقایسه با اشخاص سالم به طور قابل ملاحظه ای منگنز كمتری دارند. منگنز سطح قند خون را در افراد دیابتی كاهش می دهد.
روماتیسم مفصلی. افراد مبتلا به روماتیسم مفصلی (التهاب مفاصل) سطح پایینی از MnSaD دارند (این ماده از آسیب مفاصل در حین التهاب جلوگیری می كند) مكمل های منگنز فعالیت MnSaD را افزایش می دهند.
صرع. یك مطالعه مهم در اوایل سال ۱۹۶۰ نشان داده است موش هایی كه دچار كمبود منگنز بوده اند بیشتر مستعد ابتلا به تشنج هستند و نوار مغزی آنها (EEG) حاوی فعالیتهای تشنجی است.
اسكیزوفرنی. افراد اسكیزوفرن به مكمل های منگنز به خوبی پاسخ می دهند.
پوكی استخوان. از دست رفتن تودهٔ استخوانی بعد از یائسگی به سرعت شروع می شود و می تواند منجر به پوكی استخوان (نازك و شكننده شدن) گردد. منگنز و دیگر عناصر كمیاب استحكام استخوان را در زنان بعد از یائسگی افزایش می دهند.
بیمایهای دیگر. منگنز همچنین در دمان تصلب شرایین (سخت شدن دیوارهٔ عروق)، كلسترول بالای خون، سرگیجه و كاهش شنوایی مؤثر و مفید است.
● منابع غذایی
آجیل (مخصوصاً گردو، بادام)
سبوس گندم و همهٔ غلات
حبوبات تغییر نیافته
برگ سبزیجات
كبد
كلیه
بادام زمینی، لوبیا (از خانوادهٔ نیامداران)
میوه های خشك
غلات به عمل ا,ده (تغییر یافته)، گوشت و محصولات خشك دارای میزان خیلی كمی از منگنز هستند. غذاهای تغییر شكل نیافته نظیر نان غلات و حبوبات دارای میزان زیادی منگنز هستند.
● اشكال دیگر
منگنز به اشكال مختلفی در دسترس است: نمك (سولفات و گلوكونات) كلوئید، آسپارات، پیكولینات، فومارات، سوكسینات و آمینواسید كلات). این ماده به صورت قرص یا كپسول معمولاً به همراه سایر ویتامین ها و موادمعدنی قابل دسترسی است.
● نحوه مصرف
در مورد منگنز مقدار مجاز توصیه شده در رژیم غذایی (RDA) وجود ندارد. رژیم توصیه شده براساس جذب از طریق رژیم تیپیك است و مقداری است كه از بروز نشانه های كمبود منگنز جلوگیری كند.
متوسط جذب منگنز ۲ تا ۹ میلی گرم در روز است. در بعضی موارد افراد به میزان بیشتری (۱۰ میلی گرم در روز) منگنز نیاز دارند.
میزان كافی و مطمئن مصرف روزانهٔ منگنز ۲ تا ۵ میلی گرم برای بزرگسالان. ۱ تا ۳ میلی گرم برای بچه ها و نوجوانان و ۰/۳ تا ۱ میلی گرم برای شیرخواران است.
● موارد احتیاط
جذب بیش از حد منگنز می تواند منجر به تولید اثرات سمی شود. شما نباید به طور مرتب، بیش از حد مطمئن و كافی (كه در بالا توضیح داده شد) مصرف منگنز داشته باشید.
● تداخل های احتمالی
كلسیم، مس، آهن، منیزیوم و روی بر سر جذب در رودهٔ كوچك با منگنز رقابت می كنند. جذب بیش از حد هر كدام از اینها می تواند باعث كاهش جذب بقیه شود. مصرف بیش از حد منگنز می تواند باعث كم خونی فقر آهن شود.

منبع : موسسه اطلاع‌رسانی طعام اسرار