همچون خون آشامان!

اتحادیه بین المللی دوچرخه سواری (UCI) به تازگی چیزی شبیه به شناسنامه و به نام پاسپورت های بیولوژیک (شیمیایی) را به راه انداخته که در آن مشخصه ها و آخرین آمار و اطلاعات پزشکی و فرم و شرایط هر رکابزن حاضر در مسابقات این اتحادیه می آید و با مطالعه آن می توان از حال و روز هر رکابزنی آشنایی در سطح جهان و کارهای او سردرآورد و براساس آن اقدام کرد. در همین راستا «UCI» تعداد تست های دوپینگ بر روی ورزشکاران این رشته را در ادامه سال ۲۰۰۸ به حداقل ۱۲ مورد برای هر رکابزن خواهد رساند و با این حساب مجموعاً شاهد ۸۴۰۰ تست خواهیم بود. اما این نهاد برای این که مجری بهتر و کامل تر این آزمون ها باشد، باید ابتدا از تمام شرایط و مشخصه ها و محل استقرار و چگونگی فعالیت رکابزنان مطلع باشد و تمامی اطلاعات لازم درباره آنها را در اختیار گیرد و به منابع موجود در این خصوص به طور مستمر دسترسی یابد. ماکسیم مونت فورت دوچرخه سوار بلژیکی با آگاه شدن از این الزام ها و بساطی که انتظار او و همتاهایش را می کشد، می گوید تست کنندگان و به واقع مسئولان UCI همچون خون آشامان هستند که وقت و بی وقت از راه می رسند و بر سر آنها خراب می شوند، اما او هم قبول دارد میزان آلودگی ها در دوچرخه سواری طی سال های اخیر به حدی رسیده است که چاره ای جز این برخوردها نیست و باید به آن خو کرد و شاید راهی هم برای احتراز از آن نباشد.
پاسپورت بیولوژیک به این معناست که نتیجه هر تست تازه صورت گرفته روی دوچرخه سواران در آن درج می شود و رکابزنان را با آن می شناسند و مثل شناسنامه و حتی فراتر از آن برای آنان می شود و با چنان حکم و روالی با آن برخورد می گردد. مونت فورت می گوید: «با دایر شدن این بساط و رواج پاسپورت ها نه فقط تست گرفتن از ما در هر موقع از سال الزامی و رایج می شود بلکه آنها اختیار پیدا می کنند که برای این قضیه به خانه ما نیز بیایند. این بسیار بد و عجیب است اما هر چقدر هم که ما دوچرخه سواران اعتراض داشته باشیم، باز فایده ای ندارد، زیرا دلایل و اتفاقات تلخ کامی در این سال ها در این خصوص رخ داده است که چاره ای جز عملکرد فوق از سوی UCI و آشکار شدن زندگی خصوصی ما برای آنها نمی ماند.»
● وقت و بی وقت
تأمین شناسنامه های فوق اجرای طرح پاسپورت های بیولوژیک در این ورزش از چندی پیش آغاز شده و از آن پس دوچرخه سواران در معرض تهاجم و حضور وقت و بی وقت مأموران UCI قرار داشته اند. جدیت این مأموران در کارشان به حدی است که اگر به خانه ای بروند و رکابزن موردنظرشان در آنجا نباشد، تا زمانی که توضیح قانع کننده ای درخصوص دلایل غیبت شان ارائه نشود، فراری و مجرم شناخته شده و تحت پیگرد قرار خواهند گرفت. به همین سبب مونت فورت در هفته های اخیر هر موقع که چند ساعت از خانه دور مانده، سعی در جور کردن مدارک و اسنادی داشته که این غیبت ها را موجه جلوه دهد. یکی از این کارها و موارد ابتیاع بلیت سینما و فیلم های در حال نمایش است تا بتواند مدعی شود در زمان رجوع مأموران در یک تماشاخانه بسر می برده و فیلم می دیده است! مونت فورت به محل های دیگر هم امید بسته است و بگذارید وصف کوتاه یکی از آنها را از زبان خود وی بشنویم. «دوستی دارم که رستوران دار است و غذاهای خوبی را هم تحویل مردم می دهد. به اطلاع او رسانده ام که هر موقع به تنگنا برخورد کنم و از من بپرسند که کجا بوده ای، خواهم گفت در آنجا (رستوران) بسر می برده ام و قرار هم شده است که دوستم این ادعا را تأیید کند. در آن صورت اگر مأموران UCI به خانه ام بیایند و من آنجا نباشم، بهانه ای برای توجیه ماجرا و جوابی بر قضیه خواهم داشت.»
● تند و زشت
اما خاطرات دوپینگ های تند و زشت سال های اخیر و منجمله ۲۰۰۷ و اتفاقات و آدم های مرتبط با آن هنوز در این ورزش زنده و در یادهاست و بیش از آن که کنترل کننده ها را بتوان مذمت کرد، باید دوچرخه سوارانی را سرزنش نمود که با تخلف هایشان، بساط فعلی و به روایتی حرکت خون آشامان و تست کننده های دوپینگ را در جامعه این ورزش رایج و متداول ساخته اند. یکی از آنها مایکل راسموسن دانمارکی است که در گرماگرم «توردو فرانس ۲۰۰۷» و در حالی که پیشاهنگ مسابقات بود و در صدر جدول عمومی جای داشت از رقابت ها اخراج و نامش از جدول حذف شد. دلیل این امر دروغگویی او درباره محل استقرارش در زمانی بود که مأموران تست دوپینگ به سراغ او آمده بودند و این رویداد به یک ماه قبل از شروع پیکارهای سال پیش «دور فرانسه» مربوط می شد. از آنجا که موضوع و تبعات آن در جریان رقابت های فوق اعلام شد پائین کشیدن راسموسن از صدر جدول کلی و اخراج وی از تور نیز ناگهان و به طور ضربتی انجام شد.
● موافقان
به رغم اتفاقاتی از این دست و اظهارات مونت فورت که خلاصه ای از آن را خواندید، اکثریت در جهان دوچرخه سواری لزوماً نظری کاملاً یکسان و همسو با این رکابزن بلژیکی ندارند و معتقدند که شاید او دچار نوعی پارانوا و دغدغه افراطی و کاذب شده باشد. سباستین شاوانل فرانسوی که از آن قبیل است، می گوید: «این طور هم نیست که اگر مأموران UCI بیایند و رکابزنی در محل نباشد، مجرم تلقی گردد و همه چیز ضد او شود. راه هایی برای برقراری ارتباط و پیام رسانی و وسایل مختلط ارتباطی هست و از این طریق می توان به اطلاع UCI رساند که کجا هستیم و برای تست موردنظرشان به کجا بیایند و حتی با یک Email ساده هم می توان چنین کرد.»
با این حال گفته می شود به رکابزنانی که در زمان رجوع افراد تست کننده در محل نباشند فقط دو ساعت وقت داده شود تا تماس برقرار کرده و قضیه را توضیح بدهند. با این وجود شاوانل اظهار می دارد: «حتی اگر در سینما باشید، وقت به اندازه کافی دارید که در پایان فیلم با افرادی که به سراغ تان آمده اند تماس بگیرید و مسئله را حل کنید و مشکل تان را توضیح بدهید. بنابراین نباید شرایط موجود را بزرگ و بغرنج نمود و وانمود کرد که ما در زندان هستیم، چون واقعاً این طور نیست. در تضاد با آنچه برخی می گویند، فکر می کنم بهترین کار برای پاک کردن این ورزش از مسائل و آلودگی هایی که دارد، اجرای تام و تمام برنامه های UCI و چیزهایی باشد که گفته شده است. با این روال و با تست های دائمی می توان دوچرخه سواری را از آلودگی های فراوان دوپینگی اش مبرا ساخت و این کاری است که باید انجام می شد.»

منبع: Herald Tribune

منبع : روزنامه ایران