قانون گونه های در خطر انقراض

قانون «گونه های در خطر انقراض» ایالات متحده در سال ۱۹۷۳ توسط پرزیدنت ریچارد نیكسون به امضا رسید و از سوی رادیوی ملی دولتی برای گونه های در خطر انقراض دارای همان نقشی توصیف شده است كه تامین اجتماعی در مورد افراد كهنسال دارد. تصمیم فهرست كردن یك گونه به عنوان در خطر انقراض از سوی وزارت كشور و در پی توصیه اداره شیلات و حیات وحش و هنگامی گرفته می شود كه یكی از پنج شرط زیر تحقق یابد: ۱ زیستگاهش در حال نابودی یا تهدید به نابودی شود ۲ گونه مورد بهره برداری بیش از حد برای مقاصد تجاری، تفریحی، علمی یا آموزشی قرار گیرد یعنی افراد سریع تر از آنچه می توانند جانشین شوند كشته شوند ۳ در اثر بیماری یا شكار متحمل تلفات شود ۴ قوانین و مقررات موجود برای حفاظت از آن ناكافی باشد و ۵ عوامل طبیعی یا مصنوعی دیگری وجود داشته باشد كه روی تداوم بقای آن تاثیر بگذارد. هنگامی كه «گونه ای» كه با توجه به اهداف این قانون زیرگونه ها و جمعیت ها را نیز دربرمی گیرد فهرست می شود، دیگر نه باید آسیب ببیند و نه ادارات دولتی می توانند كاری انجام دهند كه احتمال داشته باشد تداوم بقای آن را به مخاطره اندازد و نه حتی می توانند مجوز چنین كاری را صادر كرده یا بودجه ای برایش در نظر بگیرند. كلمه «آسیب» در متن قانون طوری تعریف شده است كه نابودی زیستگاه لازم برای ماندگاری گونه را نیز شامل شود.

منبع : روزنامه شرق