درباره فوتبال ایرلند جنوبی

هنگام سفر به تورنتو و حین تماشای بازی ایرلند جنوبی مقابل آلمان به یک حقیقت بزرگ دست یافتم؛ فوتبال ما تا زمانی که زیر ساخت های اقتصادی خود را قوی نکند، همچنان به عملکرد ضعیف فعلی ادامه خواهد داد. بازیکنان فعلی نماد فرهنگ فوتبالی ۲ و نیم دهه اخیر سبزپوشان هستند. دوران اوج ایرلندجنوبی حد فاصل یورو ۸۸ تا جام جهانی ۲۰۰۲ شکل گرفت.
آنها با هدایت جکی چارلتون و میک مک کارتی یک مدل «جان سخت» از ایرلند جنوبی ارائه کردند. شاید باشگاه های این کشور اندکی وضعیت خود را بهبود بخشیده باشند اما داستان تیم ملی همان حکایت دهه قبل از دهه ۸۰ است. واقعاً منتظر بودم عکس العمل هواداران را پس از تساوی مقابل آلمان ببینم که خوشبختانه مشاهده کردم. مردم در «کورک پارک» شب جالبی رقم زدند! سرمربی سبزها هم کار خود را از دست داد. گمان نمی کنم هیچ قدمی رو به جلو برداشته شود و برعکس ما مجدداً دوران رکود دهه های ۷۰ و ۸۰ میلادی را تکرار خواهیم کرد.
آنهایی که در ایرلند حضور داشته اند ( نه افرادی که فقط خاطرات اینجا را به یاد می آورند) می دانند پیراهن تیم ملی ایرلند جنوبی تا چه اندازه مقدس تلقی می شود. من در کتاب خود به تأثیر فراوان نتایج تیم ملی بر روحیه یک ملت اشاره کرده ام. واقعاً چرا عده ای تعصبات باشگاهی را به عرق ملی ترجیح می دهند؟ چرا برخی از مردم هنوز مانند گذشته با تمام وجود دوست دارند تیم ملی کشورشان پیروز شود؟ نمی توان پاسخ قطعی داد.
بازی آلمان مقابل ایرلند جنوبی در مرحله گروهی جام جهانی را به یاد آوردم. ایرلند در آخرین ثانیه ها از شکست گریخت و هواداران سبزپوش را شاد کرد. واکنش حیرت انگیز آنها، چشم تمام وطن پرستان دنیا را خیره ساخت و ما را به یاد روزهای خوش گذشته انداخت اما پس از آن بازی، چرخ روزگار از حرکت ایستاد و زمان به ۲ بخش قبل و بعد از گل دقیقه ۹۰ رابی کین تقسیم شد.
نمی دانم شاید دیگر عشقی به تیم ملی وجود نداشته باشد. در جریان یورو ۸۸ و جام جهانی ۱۹۹۰ هواداران فوتبال در تمام سفرها، مردان بریتانیا را همراهی می کردند اما اکنون اوضاع متفاوت است چون دیگر هیچ کسی برای ایرلندی های سابقاً محبوب دل نمی سوزاند. هواداران مشتاق، تیم بی ا نگیزه، نتایج ضعیف و ... همه و همه نمایانگر دوران سیاه ایرلند جنوبی است.
مردم این کشور در اشاره به واژه «انتظار» به یک ضرب المثل بومی درباره اتوبوس اشاره می کنند. با توجه به مضمون تمثیل فوق، باید پرسید اتوبوس بعدی چه زمانی از راه می رسد؟ اخیراً یک دوست قدیمی که منتقد جدی عملکرد استانتون تلقی می شود را ملاقات کردم. او می گفت ایرلند جنوبی به یک انقلاب نیاز دارد و باید از اشتباهات خود درس بگیرد. برخلاف دوست من، عده ای هم خوشبینانه به اطراف می نگرند و منتظر تهیه بلیت اولین بازی مرحله گروهی یورو ۲۰۰۸ هستند.
تفاوتی ندارد ایرلند جنوبی آنجا حاضر باشد یا نه؛ آنها به اتریش و سوئیس خواهند رفت! می بینید مثبت اندیشی چندان تأثیرگذار نیست. راه حل؟ تقویت زیرساخت های اقتصادی که باعث حضور مستمر ایرلندی ها در عرصه های بین المللی خواهد شد و دلگرمی هواداران و امید به آینده را به ارمغان خواهد آورد. حداقل در مقطع فعلی مربی و بازیکنان تیم، کمبود چنین فاکتورهایی را احساس می کنند. هنگام سفر به تورینو و حین تماشای بازی ایرلند جنوبی مقابل قبرس همان حقیقت همیشگی برایم تداعی شد؛ تیم ملی ایرلند جنوبی همچنان مشکل دارد. اتوبوس صعود واژگون شده زیرا همه می خواستند برای فرار از انتقادات پناهگاهی بیابند. شاید بهتر باشد آنها به جای کرایه یک «ولوُ» به اتوبوس ویران خود بازگردند و اقتصادی فکر کنند. این، تنها راه نجات تلقی می شود.

منبع : روزنامه ابرار ورزشی