تأثیر پروانه‌ای

نویسنده و کارگردان: مکای گروبر، اریک برس، بازیگران: اشتون کاچر، ملورا والترز، امی اسمارت، اریک استولز، ویلیام لی.اسکات، الدن هنسون، مدت: ۱۱۳ دقیقه.
تأثیر پروانه‌ای، گام بلندتری از طرف کارگردان رفیق، ماشین من کجاست؟ به حساب می‌آید. فیلم براساس این فرضیه شکل گرفته که هر اتفاقی در زندگی، متأثر از عوامل دیگر است. بنابراین، اگر هزارها مایل دورتر، پروانه‌ای بال‌هایش را به‌هم بزند، ممکن است در محلهٔ شما طوفانی ایجاد کند و همین‌طور تمام کارهای روزانه، از خرید قهوه گرفته تا روشن کردن اتومبیل، می‌تواند نتیجهٔ دراماتیکی در آینده داشته باشد. در نهایت، این فیلم چند مسئلهٔ اساسی را مطرح می‌کند؛ اول این‌که وقایع دوران کودکی، زندگی امروز ما را شکل می‌دهند و در صورتی‌که این زندگی خوشایند ما نباشد، اگر بتوانیم به عقب برگردیم و مسیر حوادث را تغییر دهیم، آن‌وقت چه اتفاقی می‌افتد؟ بنابراین ما یک بازگشت به گذشته و یک رجوع به آینده داریم. هنگامی‌که با واقعیت‌های ناگوار زندگی ایون تربورن (لوگان لرمن) هفت‌ساله درگیر می‌شویم، چند شوک به ما وارد می‌شود.
ایوان که قادر به روبرو شدن با پیش‌آمدهای تلخ زندگی‌اش نیست، فقط آنها را از ضمیر خودآگاهش بیرون می‌راند. بعدها که تکه‌های داستان، سرجای خودشان قرار می‌گیرند، ایوان و بیننده‌ها، خبرهای تکان‌دهنده‌ای می‌شوند. هنگامی‌که ایوان به کودکی‌اش باز می‌گردد، درمی‌یابد که می‌تواند نتیجهٔ پیش‌آمدها را تغییر دهد. اما، وقتی دوباره به زمان حال برمی‌گردد، شرایط کاملاً دگرگون شده‌اند و شاید هم بدتر.
هر قدر ایوان بیشتر در زمان به جلو و عقب می‌رود، فیلم، احمقانه‌تر می‌شود. هضم قسمت‌هائی از دست‌پخت نویسندهٔ فیلم‌نامه هم مشکل است. آیا سوءاستفاده از دوران کودکی می‌تواند چنین احکام کلی را توجیه کند؟

منبع : نشریه دنیای تصویر