چالش هسته ای غرب با ایران، چرا؟

جالب است بدانیم قدرتهای زورگوی جهانی با پیروزی انقلاب اسلامی ایران، احساس خطر كردند. اما هم اكنون با دست یافتن انقلاب ما به تكنولوژی (كه امروزه تنها تكنولوژی است كه قدرت ساز و پول ساز است) دیگر احساس خطر نمی كنند بلكه خطر را به عینه می بینند، اینست كه با گستاخی تمام و با وجود مغایرت با تمام قوانین و مقررات بین المللی و بصورت كاملاً غیرمنطقی، حتی با تحقیقات علمی دانشمندان ما هم مخالفت می كنند و چنانكه رئیس جمهور محبوب و عزیز ما فرمودند: اگر لازم باشد می گویند دانشگاهها را هم تعطیل كنید. در ضمن باید بدانیم كه اكنون مقابله قدرتهای زورگوی جهانی با ما بسیار جدی تر خواهد بود و هرگز شوخی بردار نیست، زیرا با درخشش جوانهای ما در زمینه های علمی از یكسو و پیروزی جریان اصیل انقلابی در انتخابات ریاست جمهوری و برباد رفتن آرزوهای دشمنان از سوی دیگر، هیچ روزنه امیدی برای آنان باقی نمانده و بخوبی دریافته اند كه ایران در جاده پیشرفت قرار گرفته و این مسیر، مسیری است كه منتهی به قدرت خواهد شد.
در نظام بین الملل كشورها به سه دسته تقسیم شده اند:
۱- مركز (كشورهای پیشرفته صنعتی بخصوص آمریكا یعنی كشورهایی كه تكنولوژی را در اختیار دارند و از نظر اقتصادی، نظامی، سیاسی و بطور كلی مؤلفه های قدرت در جایگاه نخست جهانی قرار دارند).
۲- شبه پیرامون: (كشورهایی كه پیشرفته نیستند بلكه در حال توسعه و بالاتر از جهان سوم می باشند همانند كره جنوبی و...)
۳- پیرامون (كشورهای جهان سوم).
تكنولوژی در اختیار كشورهای مركز است و با استفاده از آن در تمام زمینه ها یكه تازی می كنند و در صنایع نظامی و تولیدات صنعتی و رایانه و اقتصاد و... جایگاه اول را دارند و با زحمت بسیار كمتر تولید ثروت بیشتر و بیشترمی كنند و موقعیت خود را در نظام بین الملل حفظ می نمایند. تحت هر شرایطی و به هیچ وجه و به هر وسیله هم اجازه نمی دهند دیگر كشورها جای آنها (مركز) رابگیرند، حتی با جنگ و بكارگیری سلاح های ممنوعه و... .
مخالفت نظام سلطه با انرژی هسته ای ایران از همینجا سرچشمه می گیرد، زیرا انقلاب ما ضمن دستیابی به تكنولوژی، به لحاظ اعتقادی و در واقع بصورت نرم افزاری با دیدگاه نظام سلطه كاملاً در تعارض است. ممكن است این سؤال پیش بیاید كه اگر مخالفت غرب با مسئله هسته ای ایران بخاطر دستیابی ایران به تكنولوژی است، پس چرا با دیگر كشورها مانند هند، پاكستان، كره جنوبی و برزیل و... مخالفت نمی كنند و بعضاً كمك هم می نمایند؟ این موضوع برمی گردد به نرم افزار انقلاب اسلامی ایران و اینكه كشور ما تنها كشوری است كه حكومت شیعی دارد، ضمن اینكه ام القرای جهان اسلام است كه جهان اسلام ظرفیتهای بی كران مادی و معنوی و... در اختیار دارد. یعنی ایران پیشرفته می تواند الگوی یك میلیارد و پانصد میلیون مسلمان باشد و آنها را به حركت درآورد كه قدرتی بلامنازع خواهد بود اما هند و پاكستان و برزیل و... هرگز قادر به این كار نیستند یعنی نمی توانند ملتهایی را گرد خود جمع آوری كنند و قدرت بوجود آورند و این موقعیت را ندارند و چنانچه آن كشورها به تكنولوژی دست پیدا كنند قابل مهار هستند اما جهان اسلام با ظرفیتهایی كه دارد و به شدت ناسازگار با منافع غرب است، قابل مهار نخواهد بود.
نكته اینجاست كه اگر مذاكرات ایران با غرب بر سر مسئله هسته ای صد سال هم طول بكشد آنها حتی یك امتیاز به ما نخواهند داد و تنها ما باید با شناخت روابط و نظام بین الملل واستفاده بهینه از امكانات مادی و معنوی داخلی و بین المللی خود، برای خود امتیاز سازی كنیم (درواقع قدرت سازی كنیم و براساس آن امتیاز بگیریم)، این یك بازی كاملاً جدی و واقعی است كه باید تنها با واقعیت با آن برخورد كنیم. زیرا برای رسیدن به قله حقیقت و اهداف حق و درست خود، راهی نداریم جز اینكه از نردبان واقعیت بالا برویم.
به نظر می رسد اگر نتیجه پیشرفتهای خود در زمینه هسته ای را در اختیار كشورهای اسلامی كه به ایران نزدیك هستند و كشورهای غیر متعهد مانند كوبا و ونزوئلا و دیگر كشورها بگذاریم و آنها را نیز به نفع خود وارد بازی نموده و رو در روی قدرت های زیاده طلب قرار دهیم بسیار مفید خواهد بود.
●●نتیجه:
۱- غرب پس از پروتستانیسم و سودمحوری به جای كلیسا محوری، رژیم جعلی و غاصب صهیونیستی را برای مقابله با اسلام و حتی یهود و در نتیجه برداشتن مخالفان خود از سر راه و رسیدن به منافع نامشروع خود (و آسودگی مسیحیت در سایه درگیری اسلام و یهودیت)، بوجود آورد و به هر وسیله و به هر شكل از آن حمایت كرده و خواهد كرد.
۲- مخالفت با انقلاب اسلامی ایران و مخصوصاً انرژی هسته ای و دستیابی ایرانیان به تكنولوژی نیز با توجه به هویت انقلاب اسلامی برای مقابله با اسلام و حمایت از رژیم صهیونیستی و در نهایت حفظ جایگاه خود در نظام بین المللی و در دست داشتن تكنولوژی و تولید قدرت و در نهایت رسیدن به منافع مورد نظر خود می باشد.

حسین غریب

منبع : روزنامه کیهان