سیـنـمـا؛ رسانه قرن بیستم

در قرن بیستم، وسیله بیانی تازه‌ای پا به عرصه وجود گذاشت. با سرهم کردن مبتکرانه قطعات فلز، نوارهای سلولوئید، شیشه به شکل عدسی و سیم‌کشی برق، گشایشی فنی صورت گرفت که مقدر بود بر ذهن میلیون‌ها فرد بشر، اثری فوق‌العاده داشته باشد.
سینما در قیاس با سایر هنرها، اصل و سرچشمه غریبی دارد. برخلاف نمایشات پر طول و تفصیل قرون وسطایی که بر پله کلیساهای عظیم اجرا می‌شد یا کمدی‌های "مولی‌یر" که در قصرهای سلطنتی روی صحنه می‌آمد، سیم‌نما(در بدو ورود سینما به ایران، عوام به آن "سیم نما" می‌گفتند) در تالارهای سرگرمی‌های عامیانه، در جوار پارک‌های تفریحات و کافه‌ها، زائیده شد و رو به رشد نهاد. آکروبات‌ها و فروشنده‌های کارت پستال، شعبده‌بازها و مارگیرها، پهلوانهای معرکه‌گیر و دلقک‌ها، عملیات و چشمه‌های همیشگی‌شان را در کنار بساط نمایش فیلم، انجام می‌دادند.
سینما از لحظه تولد موانع زیادی بر سر راه داشت و برای از میان برداشتن این موانع، به تمام قدرت ذات پرتوان و سرزنده خویش، نیازمند بود.
فرزانگان و اهل فرهنگ که هنرهای دیگر را در دست داشتند، اوایل کار سینما را به خاطر اینکه اصل و نسب درستی نداشت، نادیده و یا حقیر شمردند. ولی به زودی معلوم شد که این پدیده را دیگر نمی‌شود نادیده گرفت. قهقهه تماشگاران از سالن سینماهای دوپولی اوج می‌گرفت و در تمامی سرزمین، گسترده می‌شد. فیلم، با نیروی خارق العاده، یک بهمن بزرگ فرود می‌آود و همه چیز را از سر راه برمی‌داشت. زیاد طول نکشید که سینما از نظر تعداد تماشاچی، بالاترین حد را در تمام طول تاریخ به دست آورد. در واقع این هنر نزد بسیاری از افراد نسل جوان امروز، به عنوان قالب داستان‌سرایی در این قرن، جای رمان را اشغال کرده است.
با تمام این احوال، سینما علی‌رغم تمام خصوصیات بی‌سابقه‌اش، چیزی جز یک مجرای جدید ارتباط بین قصه‌گو و مخاطبش نبوده است.

منبع : خبرگزاری ایسنا