جان سالم به‌در بردن از کریسمس

▪ کارگردان: مایک میچل
▪ فیلم‌نامه: جفری ونتی‌میلیا، جاشوا استرنین
▪ بازیگران: بن افلک، کریستینا اپل گیت، جیمز گاندولفینی، کاترین اوهارا، بیل میسی
▪ مدت: ۹۱ دقیقه.
این فیلم، یک کمدی کریسمسی است که می‌خواهد مثل بابانوئل بد و یا الف، مضحک و در عین حال عصبی باشد، ولی نه به اندازهٔ آنها هوشمندانه است، نه خنده‌دار و در مقام مقایسه، حتی غم‌انگیز و ناامیدکننده نیز به‌نظر می‌رسد.
درو (افلک) تاجری است مستعد خودکشی، که در بازگشت به خانه دوران کودکی‌اش، متوجه می‌شود آن خانه، اکنون محل سکونت خانواده‌ای غیرعادی است. آقای خانه تام (گاندولفینی) و همسر او کریستین (اوهارا) است. درو که به شدت احساس تنهائی می‌کند به آنها پیشنهاد می‌دهد که در ازاء دریافت ۰۰۰/۲۵۰ دلار نقش خانوادهٔ او را در کریسمس به‌عهده بگیرند. اگر این فیلم، یک کمدی سیاه و تلخ در مورد کریسمس بود، جالب‌تر از آب در می‌آمد، ولی در عوض، کمدی بزن و بکوب خسته‌کننده‌ای است با طنزی خام. تصمیم درو برای بازگشت به خانه در ابتدای فیلم، چنان شتاب‌زده است که باورکردنی به‌نظر نمی‌رسد و شخصیت خودش هم اصلاً دوست داشتنی نیست.
البته ممکن است که خانواده‌ای به خاطر دریافت چنین پولی، غریبه‌ای را در خانهٔ خود بپذیرند، ولی ضرباهنگ فیلم، چنان پرشتاب و سریع است که نمی‌توان باور کرد در مدت زمانی چنین کوتاه، این اتفاق رخ دهد، ضمن آنکه رابطهٔ بین درو و تام هم پذیرفتنی نیست. بازی افلک چنان بی‌شور و حال است که تنهائی‌اش نیز همدردی تماشاگر را برنمی‌انگیزد و حتی کسی باور نمی‌کند که او در کودکی‌اش هم از کریسمس لذت برده باشد. این فیلم عجیبی است، چون بسیاری از ایده‌هایش روی کاغذ بامزه به‌نظر می‌رسند ولی در فیلم هیچ نشانه‌ای از این طنز نیست. اینکه یک خانم مسن به‌جای کیک، سرش را داخل فر می‌گذارد و یا اینکه کسی می‌خواهد خانواده‌ای را برای کریسمس اجاره کند، نکته‌های بامزه‌ای هستند، ولی سازندگان فیلم، تفاوت کمدی و تمسخر و گوشه و کنایه را نمی‌دانند و به‌نظر می‌رسد راجع به کریسمس هم چیزی نمی‌دانند و حتی درخت کریسمس‌شان هم زیادی مصنوعی به‌نظر می‌رسد.

منبع : مجله دنیای تصویر