مطمئنم دلت برام تنگ می شه...

● به بهانه نخستین سال درگذشت منوچهر نوذری
«مطمئنم دلت برام تنگ می شه.» این جمله جزء آخرین دیالوگ هایی بود که منوچهر نوذری در دوبله فیلم «گلن گری گلن راس» گفت. این هنرمند که در عرصه های سینما، تئاتر، تلویزیون، رادیو و دوبله سال ها فعالیت داشت، صبح شانزدهمین روز آذرماه سال ۸۴ در بیمارستان مدرس تهران دار فانی را وداع گفت.
تشییع او در میان انبوهی از دوستدارانش در ساختمان ارگ رادیو برگزار شد. جایی که او سال ها در کنار همکارانش آثار ماندگاری را خلق کرده بود.
منوچهر نوذری دهم اردیبهشت ۱۳۱۵ متولد شد و بیش از نیم قرن در رادیو، تلویزیون، دوبله، سینما و تئاتر ایران فعالیت کرد و همه او را به عنوان «آقای خنده ایران» می شناسند.
منوچهر نوذری ۱۷ ساله بود که کار دوبله را شروع کرد. نخستین فیلمی که صحبت کرد «دختر نمکزار» محصول ایتالیا بود. منوچهر نوذری همزمان با دوبله، وارد رادیو شد و اجرای برنامه ها را از جمله «داستان شب» برعهده گرفت. ۲۱ ساله بود که با شروع کار تلویزیون در ایران و آن موقع که هنوز کسی نمی دانست تلویزیون چه هست به همراه مرحوم تابش در تلویزیون ظاهر شد و به مردم گفت؛«اینکه می بینید من هستم و این جعبه تلویزیون است.»
بعد از سال ۴۰ در چند فیلم سینمایی مثل «لاله آتشین» و «افق روشن» بازی کرد. نوذری می گفت؛ کار بازیگری را دوست نداشتم و فهمیدم این طرف دوربین بیشتر به درد می خورم. سال ۵۰ فیلم «ای والله» را ساختم که با آن بلیت هجده زار و دو تومان در همان هفته اول ۷۰۰ هزار تومان فروخت و هنوز هم جزء ده فیلم پرفروش سینمای ایران است. آن موقع اگر یک فیلم در سه هفته ۴۰۰ هزار تومان در ۱۰ سینما می فروخت همه به هم تبریک می گفتند.
نوذری همچنین در خاطراتش می گفت؛ از بعد از انقلاب تا سال ۵۹ بیکار بودم البته ممنوع الکار نبودم، ولی من را خبر نکردند. من از اول تا به حال کارمند قراردادی صدا و سیما بودم و چون رسمی نبودم هنگام کار از من دعوت می کردند تا اینکه برای برنامه «صبح جمعه با شما» توسط احمد شیشه گران دعوت به کار شدم. وی از سال ۱۳۳۴ فعالیت خود را در سینمای حرفه یی، با بازی در فیلم «امیرارسلان نامدار» آغاز کرد. در سال ۱۳۴۷ در شبکه BBC یک دوره شش ماهه را گذراند و سال بعد استودیو دوبلاژ تندیس را تاسیس کرد.
در سال ۱۳۵۳ به مصر رفت و در آنجا نیز به کار فیلمسازی ادامه داد. در مصر یک فیلم مستند درباره رود نیل ساخت که خیلی مورد استقبال واقع شد. تا سال ۱۳۵۶ در مصر بود، سپس مدت چهار ماه و نیم به سوریه و پنج ماه نیز به اردن رفت و از آنجا به ایران بازگشت. فعالیت مجدد در رادیو را از اسفند ۱۳۶۶ با فعالیت در برنامه«صبح جمعه با شما» و «راه شب» شروع کرد و تیپ های ماندگاری چون آقای ملون را خلق کرد. وی تعدادی نمایش نیز مانند «توی این دیوونه خونه چه خبره؟» به عنوان نویسنده، کارگردان و بازیگر اجرا کرده است.
نوذری سه فیلم بلند ای والله (۱۳۵۰)، خیلی هم ممنون (۱۳۵۱) و خیالاتی (۱۳۵۳) را به عنوان نویسنده و کارگردان در کارنامه دارد. وی در برخی از فیلم های پیش وپس از انقلاب بازی کرد که آخرین آنها «چند می گیری گریه کنی؟»بود. مجموعه های «کوچه اقاقیا» و«باجناق ها»، برنامه طنز «جدی نگیرید»، «مسابقه هفته» و سری دوم «صندلی داغ» از جمله فعالیت های نوذری در تلویزیون است.
علاوه بر کارگردانی و بازیگری، فعالیت های سینمایی دیگری از جمله تدوین، صدابرداری و نوازندگی موسیقی هم در کارنامه این هنرمند فقید دیده می شود. این هنرمند محبوب سرانجام بر اثر عوارض قلبی، کلیوی و دیابت درگذشت.
مهدی علی محمدی پیشکسوت رادیو ـ که از ۱۳۱۹(سال افتتاح صدا در ایران) از پخش بی سیم برنامه زنده پخش می کرده است - درباره فعالیت های نوذری و اثرات وی در رادیو می گوید؛ شاید نظیر منوچهر نوذری در ژانری که فعال بوده، هیچ وقت کسی نیاید.
محمود قنبری -رئیس انجمن گویندگان و سرپرستان گفتار- هم درباره این هنرمند می گوید؛ نوذری هنرهای بسیاری داشت و آنچه که برای ما باقی گذاشت بخشی است که در دوبله بود. من یکی از شاگردان او بودم و نخستین بار نوذری از من برای مدیریت دوبلاژ دعوت کرد و کار را به من آموخت. من هرچه دارم مدیون او هستم و دوبله ایران به معنای واقعی به او مدیون است.

منبع : روزنامه اعتماد