شبعا چگونه اشغال شد

اسرائیل به دنبال جنگ پنجم ژوئن ۱۹۶۷ با وجود اینکه لبنان در آن جنگ مشارکت نداشت نیت طمع ورزانه خود را به مرحله اجرا درآورد و مزارع شبعا لبنانی را اشغال کرد.
اشغال مزارع شبعا از ۱۲ ژوئن ۱۹۶۷ طی چند مرحله صورت گرفت:
▪ مرحله اول: صبح روز پانزدهم ژوئن ۱۹۶۷ با یورش ارتش رژیم صهیونیستی آغاز شد و کشتزارهای مغر شبعا، خله غزاله، ضهرالبیدر، رویسه القرن، جوره العقارب و فشکول را اشغال کردند. اشغالگران ساکنین این مناطق را در کشتزار فشکول گردآوردند و به بازجویی و شکنجه و ضرب و جرح آنها پرداختند. یکی از شهروندان این مناطق به نام شحاده احمد موسی به قتل رسید و بیش از ۱۰ نفر زخمی شدند. کشاورزان را وادار به تخلیه کشتزارهایشان کردند.
▪ مرحله دوم: ۲۰ ژوئن نیروهای اشغالگر اشغال اراضی کشتزارهای شبعا را گسترش دادند و به مزرعه قفوه، زبدین و الرمثا رسیدند. ساکنین این مزارع مورد اذیت و آزار بسیار قرار گرفتند و دشمن ده ها نفر آنها را به اسارت برد و به زندان های اسرائیلی منتقل کرد و صاحبان این مزارع از زمین هایشان اخراج و دام ها و محصولاتشان را مصادره کردند.
▪ مرحله سوم: ۲۵ ژوئن دشمن به باقیمانده اراضی شبعا حمله کرد و کشتزارهای الربعه، بیت البراق، برختاومراح الملول را اشغال کرد و اهالی این کشتزارها نیز همان سرنوشت برادران کوچ داده پیشین را یافتند.
▪ مرحله چهارم: ۲۶ ژوئن ۱۹۶۷ ساعت یک بعدازظهر اشغالگران تمامی منازل، چاه های آب و چراگاه های دا م ها را در تمامی کشتزارها منفجر کردند.
▪ مرحله پنجم: آگوست ۱۹۶۷ اسرائیل چاه ها، باغ ها و بخش گسترده ای از جنگل های منطقه را آتش زد و همچنین «مشهدالطیر»، «مقام ابراهیم نبی» را نیز ویران کرد.
▪ مرحله ششم: تابستان ۱۹۷۳ اسرائیل پیرامون کشتزارهای اشغال شده سیم خاردار کشید و مناطق
اطراف آن را مین گذاری کرد که به کشته و زخمی شدن صدها نفر از اهالی این منطقه منجر شد. همچنین هزاران راس از دام های مردم تلف شد. اسرائیل همچنین دست به ساخت ایستگاه ها و برج های مراقبت بسیاری در این منطقه زد.
▪ مرحله هفتم: در سال ۱۹۸۵ نیروی اشغالگر اقدام به ساخت دو شهرک برای یهودیان فلاشا در دو مزرعه رویسه القرن و زبدین کرد همچنین یک منطقه توریستی برف بازی در منطقه مقاصر الرود ایجاد کرد.
▪ مرحله هشتم: در آوریل ۱۹۸۵ اسرائیل به ساکنان مزرعه بسطرا که به ۶۰ خانوار می رسیدند هشدار داد و از آنها خواست آن منطقه را تخلیه کنند که این درخواست با مخالفت اهالی منطقه روبه رو شد. پس از آن بود که نیروهای اشغالگر صهیونیستی با زور اسلحه و تخریب منازل آنها را بیرون راندند و به دور این منطقه سیم خاردار کشیدند و آن را به دیگر مزارع اشغالی سال ۱۹۶۷ ضمیمه کردند. اینگونه اسرائیل اهالی منطقه و لبنان را از ۸۰ درصد از درآمدهای حاصل از کشتزارهای این منطقه محروم کرد اما دولت لبنان همچنان با جدیت تمام سیاست بازپس گیری این مناطق را دنبال می کند. بعد از جنگ اکتبر ۱۹۷۳ و صدور قطعنامه ۳۳۸ گفت وگوهای عربی -اسرائیلی برای اجرای قطعنامه های بین المللی و به طور مشخص قطعنامه ۳۳۸ مبنی بر عقب نشینی اسرائیل از سرزمین های اشغالی عربی آ غاز شد. این بار قضیه کشتزارهای شبعا به صورت جدی در صدر فعالیت های دولت لبنان قرار گرفت که خواست حقیقی مردم بود اما با کارشکنی اسرائیل و شعله ور شدن جنگ داخلی در لبنان این قضیه فوق العاده با اهمیت به فراموشی سپرده شد. اسرائیل نیز از فرصت پیش آمده بهره جست و وارد مرحله تحکیم و تقویت موقعیت خود در مزارع شبعا شد و مراکز نظامی و موسسات سیاحتی برپا کرد و تلاش های بسیار لبنانی ها دستاوردی نداشت و با حمله دوباره اسرائیلی ها در سال ۱۹۸۲ در این سال نیز موفقیتی عاید لبنان و قضیه مزارع شبعا نشد.
با وجود اینکه قضیه جنوب و سرزمین های اشغالی جزء مسائل اساسی بندهای سند وفاق ملی طائف به نام «بند آزادسازی» قرار گرفت اما در موضع اسرائیل تغییر جدی حاصل نشد و همچنان به تجاوزات خود ادامه داد تا اینکه در سال ۱۹۹۰ آخرین مزرعه از کشتزارهای شبعا را نیز اشغال و ضمیمه خود کرد. اسرائیل مصمم است به اشغال خود بر مناطق مزارع شبعا و ارتفاعات جبل شیخ که این آخری را مدعی است از اراضی سوری است و نه لبنانی، ادامه دهد.اما پس از دوره ای انفعال و رکود در مواضع رسمی دولت لبنان در سال های اخیر تحرکات رسانه ای گسترده ای از سوی لبنانی ها شروع شده به طوری که اکنون قضیه مزارع شبعا دو بار بر سرزبان ها افتاده است و دیگر امکان به فراموشی سپردن آن نیست و این پرونده مجدد در صدر کارهای دولت لبنان قرار گرفته است و در این خصوص دولت لبنان تماس های حساب شده گسترده ای را با طرف های ذی نفوذ و بین المللی برقرار کرده، چیزی که سال ها نبود آن احساس می شد.
آوارگان شبعا صاحبان آن منازل با صفای سابق و ویران شده که درب های منازل آنان همیشه به روی مهمانان و مسافران باز بود و گرمای وجود این میزبانان مهربان گرمابخش جنوب لبنان بود، اکنون در سرزمین های مجاور هر چند در آغوش هموطنان خود زندگی می کنند اما در آنجا غریبند آنها همیشه آرزوی بازگشت دوباره به خانه های خود را دارند که قرن هاست آبادگران آن مناطق بوده اند و تحولات اخیر به دست آمده در نتیجه مقاومت دوباره آنها را امیدوار ساخته است.

منبع : روزنامه سرمایه