ببرهای تامیل در پایان راه

راجیو گاندی، نخست‌وزیر فقید هند در سال ۱۹۸۷ به دنبال اعطای امتیازات و واگذاری اختیارات به مردم منطقه تامیل نشین سریلانکا بر اساس قانون اساسی این کشور جزیره‌ای همسایه بود که به دست ببرهای تامیل ترور شد.‌
دخالت راجیو گاندی در ارتباط با مسائل جدایی‌طلبان تامیل، متاثر از قرابت مردم منطقه <تامیل نادو> در جنوب هند با مردم تامیل در شمال شرقی سریلانکا بود. ‌
در حقیقت، اگرچه سریلانکا بخشی از هند نبوده، اما نزدیکی جغرافیایی دو کشور، به مهاجرت شهروندان دو طرف و تبادل فرهنگ و عقاید مذهبی به ویژه در مناطق شمالی آن، منجر شده است. ‌
به همین دلیل است که گرچه هند پس از ظهور بودا همچنان هندو باقی ماند، اما سریلانکا می‌رفت به سرزمین بودا تبدیل شود، ولی در آنجا با مانعی در قالب مخالفت تامیلی‌های هندوی مناطق شمالی جزیره مواجه شد. ‌
تامیلی‌های هندو، حکومت بودایی‌های سینگالی را برنتابیدند و هندو باقی ماندند. پس از آن پا را فراتر گذاشتند و خواستار استقلال شدند؛ استقلالی که برخی‌ها آن را منبعث از یادگار استعمار بریتانیا نیز می‌دانند، چرا که استعمارگران انگلیسی با تکیه بر سیاست تفرقه‌افکنی، تامیل‌ها را مورد تفقد قرار می‌دادند. ‌
تامیلی‌ها، به هنگام استقلال سریلانکا در سال ۱۹۴۸، در وضعیت ناپایدار اقلیتی قرار گرفتند که از حضور اشغالگر بیگانه سود برده است. در همین راستا بود که دولت مرکزی در سال‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰، سیاست تبعیض را از جمله در مورد زبان در مورد تامیلی‌ها به کار برد و مطالبات فدرالی آنان را بی‌پاسخ گذاشت. این مساله آنان را به جدایی‌طلبی سوق داد. ‌
نتیجه این جدایی‌طلبی ظهور سازمان آزادیبخش ببرهای تامیل در سال ۱۹۷۵ بود که در واکنش به اقدام‌های دولت مرکزی، سیاست قتل عام رقبا را اتخاذ کرد.
قتل عام‌های اعمال شده از سوی ببرهای تامیل به فشار بیشتر دولت مرکزی بر مردم تامیل افزود و در نهایت باعث شد هندو‌ها در هند برای کمک به حل مساله حاضر به میانجیگری شوند. نتیجه میانجیگری راجیو گاندی نخست وزیر وقت هند، استقرار نیروی نظامی هندی برای استقرار صلح بود، اما ببرهای تامیل حاضر به پذیرش حضور هندی‌ها نشدند و با حامیان پیشین خود به جنگ پرداختند. ‌
سرانجام نیروهای استقرار صلح هندی به ستوه آمده و در سال ۱۹۹۰ میلادی عقب‌نشینی کردند، اما ببرهای تامیل به این مساله کفایت نکرده و در ۲۱ می۱۹۹۱‌، راجیو گاندی را توسط یک عضو افراطی خود به قتل رساندند. ‌
پس از آن، تاکنون نبردهای خونین میان ببرهای تامیل و ارتش سریلانکا ادامه پیدا کرده، به طوری که تاکنون بیش از ۶۰ هزار کشته، ۱۱ هزار ناپدید و هزاران مجروح بر جای گذاشته است. ‌در این مدت، درگیری‌ها هیچ‌گاه متوقف نشده است اما هم اکنون با اوج گیری دوباره آن، هند به گونه‌ای سنتی و برای پاسخگویی به تقاضای مردم مناطق تامیل نادو هند، وارد ماجرا شده است. ‌
به نظر می‌رسد در این زمان هند نه قصد حضور نظامی در سریلانکا را دارد و نه چندان از ببرهای تامیل دفاع می‌کند. در حقیقت، از زمان کشته شدن راجیو گاندی اگرچه ببرهای تامیل رسما از این اقدام پوزش خواستند، اما این مساله بر افکار عمومی هند تاثیر گذاشته است. به همین دلیل، هند هم اکنون ضمن تروریست دانستن این گروه، اعلام می‌دارد که جان مردم منطقه تامیل باید محفوظ بماند. ‌
اظهارات پراناب موکرجی وزیر امورخارجه هند، دلیل این مدعا است. او گفت: ما نسبت به هیچ گروه تروریستی احساس طرفداری نداریم، اما هند همچنان حس پدرانه خویش را نسبت به سریلانکا حفظ کرده است، لذا وارد مناقشه شده و سعی دارد مساله را به گونه‌ای به پایان برساند، اما این بار نه به نفع ببرهای تامیل، بلکه هند، صلح را برای مردم این کشور بنا بر شیوه دولت سریلانکا جست و جو می‌کند. ‌این سیاست به مفهوم آن است که ببرهای تامیل حمایت خویش را در هند نیز از دست داده‌اند. ‌
در چنین شرایطی، مقام‌های سریلانکایی در هفته‌های اخیر، خبر از جنگ گسترده‌ای با ببرهای تامیل و تصرف تمامی مناطق تحت اشغال آنان داده‌اند. البته این احتمال وجود دارد که دولت سریلانکا، بتواند منطقه را از حضور ببرها پاکسازی کند، به ویژه آنکه هم اکنون جهان چندان واکنشی نسبت به این مساله ابراز نمی‌دارد، با این حال، شاید بتوان تصور کرد که دولت کلمبو، هیچ‌گاه نتواند این گروه را برای همیشه از صحنه خارج کند.

منبع: ایرنا‌

منبع : روزنامه اطلاعات