لطفاً والدین کنکوری‌ها بخوانند!

انسان‌ها با قابلیت‌ها و توانمندی‌های متفاوتی خلق شده‌اند، ضمن این‌که هیچ انسانی کامل نیست همه ما نقاط ضعف و قوتی داریم که به بیشتر آنها آگاهیم. ما بزرگ‌ترها وقتی از عهده کاری برنمی‌آئیم تقریباً راحت آن را با طرف مقابلمان در میان می‌گذاریم و بیشتر اوقات بدون آن‌که سرزنش یا توبیخی در کار باشد دور آن قضیه را خط می‌کشیم. اما آیا ما این کار را به فرزندانمان هم انجام می‌دهیم، کمی صادق باشید.
یک آدم هفتاد کیلوئی هرگز قادر نیست وزنه پانصد کیلوئی را بلند کند، اگرچه هر روز تمرین کند این کار از توان و قابلیت او خارج است و هم خود و هم اطرافیانش باید این واقعیت را بپذیرند. اما ما به‌عنوان والدین اصرار داریم فرزندانمان سال آینده حتماً از مدرسه تیزهوشان رتبه قبولی بیاورند. یا اگر فرزند کنکوری داریم انتظارمان این است که با یک رتبه درخشان در یک رشته خوب قبول شوند و این را حق خود می‌دانیم. ما برای او خرج کرده‌ایم، معلم گرفته‌ایم، از تفریح و میهمانی‌های خود زده‌ایم، اما هیچ‌گاه به این قضیه فکر نکرده‌ایم که آیا فرزند ما توان این را دارد یا نه. فقط منتظریم یک نمره یک نمره پائین بیاورد تا دنیا را بر سر او خراب کنیم و دیگران را به رخش بکشیم، و از همه بدتر جلوی دوستانش او را تحقیر کنیم، غافل از این‌که این کارها تأثیر منفی‌ای بر روی فرزندانمان می‌گذارد. وقتی او والدینش را ببیند که پر از اضطرابند تا او امتحان بدهد، خود به خود اضطراب وجودش را فرا می‌گیرد و همین عامل باعث می‌شود حتی اگر درس را هم خوب خوانده باشد و جواب‌ها را هم بداند به خاطر این انتقال استرس نتواند خوب امتحان بدهد. بدتر از همه این‌که می‌داند وقتی برگه‌اش را تحویل والدینش می‌دهد دوباره همان عکس‌العمل‌ها و تحقیرهای همیشگی نثارش خواهد شد. می‌دانید این یعنی چه؟ یعنی تحلیل رفتن اعتماد به نفس فرزندتان، یعنی خرد شدن شخصیتش، یعنی خود را هیچ پنداشتن، یعنی خود را سرباز دانستن و ...
همه ما دوست داریم فرزندمان به درجات رفیع علم و تحصیل دست یابند، آیا پدر و مادری را سراغ دارید که چنین آرزوئی نداشته باشد؟ اما بعضی راه را اشتباه می‌روند.
بهتر است فقط از فرزندمان بخواهیم سعیشان را بکنند، همین و بس. اگر موفق شدند تشویقشان کنیم، در غیر این‌صورت آنها را سرزنش و تحقیر نکنیم، با آنها همدردی کنیم، لبخند بزنیم و بگوئیم برای ما فقط این مهم است که تو سعی‌ات را کرده‌ای، دنیا که به آخر نرسیده، برای امتحانات بعدی بیشتر سعی کن. نباید بگذاریم فرزندانمان خودشان را سرزنش کنند. باید به آنها بفهمانیم که به اندازه توانشان از آنها انتظار داریم، نه بیشتر.
والدین باید پیش از آموزش، به پرورش فرزندشان فکر کنند. اگر با هزار ترفند هم فرزندمان را در تحصیل موفق کنیم اما با اعتماد به نفس صفر، دنیای زیبائی برای او درست نکرده‌ایم. در جائی خوانده‌ام: ” کسی که هیچ ندارد اما اعتماد به نفس دارد به همه چیز خواهد رسید و آن‌که همه چیز دارد اما اعتماد به نفس ندارد هر آن‌چه را که دارد نیز روزی از دست خواهد داد.“
پس یادمان باشد اول پرورش، بعد آموزش آن هم از راه درست. فرزندتان را آن‌طور که هست ببینید، نه آن‌طور که می‌خواهید باشد.

سعید بورنجان شیرازی

منبع : مجله موفقیت