منشا پیدایش نامهای کوروش و داریوش

● نبش قبر تاریخی اسامی داریوش و کوروش
اگر كوروش و داریوش پادشاه نبودند و ضرورت موقعیتشان ایجاب نمی‌كرد كه در كتیبه‌های دوره هخامنشی با حالت نهادی و فاعلی از آنها یاد شود، شاید امروز در زبان فارسی نام‌های «كوروش» و «داریوش» وجود نداشت و به جای آنها اسامی «داریوم» و «كوریوم» یا «داریو» و «كوریو» داشتیم.
یكی از ویژگی های دستوری زبان فارسی باستان این است كه اسم ها نیز صرف می شده اند. همچنان كه امروزه ما فعل را صرف می كنیم. به این ترتیب،‌ اگر اسمی در نقش فاعلی / نهادی یا مفعولی یا اضافی قرار می گرفت، شناسه های مختلفی می پذیرفت. این شناسه ها در مورد اسم هایی كه به u یا a یا I یا a ختم می شدند، نیز متفاوت بودند.
«داریو» و «كورو» اسم هایی بودند كه به u ختم می شدند. این گونه اسم ها وقتی در حالت فاعلی / نهادی قرار می گرفتند، شناسه «ش»، در حالت مفعولی شناسه «م» و در حالت اضافی شناسه «ائوش» می گرفتند. با این توضیحات، «داریوش» و «كورش» صورت های فاعلی / نهادی اسم های «داریو» و «كورو» هستند. اما از آنجا كه در كتیبه های خود بیشتر در حالت نهادی و فاعلی قرار گرفته اند و یا انجام دهنده كاری بوده اند، این ضرورت با شناسه «ش» بیشتر در كتیبه های هخامنشی به كار رفته و به همین صورت به فارسی امروز رسیده است. شاید اگر «داریو» و «كورو» در كتیبه ها بیشتر در حالت مفعول به كار رفته بودند، امروزه به جای آنها صورت های «داریوم‌» و «كوروم» را داشتیم. امروزه آنقدر نام های كورش و داریوس برای ما جا افتاده است كه با شنیدن آنها نمی توانیم تصور كنیم اصل این نام ها صورت دیگری داشته و در واقع،‌ اگر به همان صورت به فارسی امروز می رسید، اكنون باید به جای آنها «كورو» و «داریو» را به كار می بردیم.
واقعیت این است كه «كورو» از صورت فارسی باستان Kurau و «داریو» از صورت فارسی باستان darayavau اسامی اصلی این دو پادشاه هخامنشی بودند. در مورد معنای نام «كورو» هنوز اشتقاق دقیقی ارایه نشده است. اما «داریو» از دو بخش تشكیل شده بود: daraya-vahu كه «داریه» به معنی «نگهدارنده» و «وهو» به معنی «نیكی» است. جمعا این اسم «نگهدارنده و حافظ نیكی» معنا می دهد.

منبع : مطالب ارسال شده