دوری از بلر لااقل در ظاهر

گوردون براون نخست وزیر بریتانیا شد. حتماً می پرسید خب که چی. او خودش یکی از بنیانگذاران حزب کارگر نو بود اما مجبور شد ده سال صبر کند تا تونی بلر از قدرت کنار برود. او حالا دارد دولتی را تحویل می گیرد که اگر قرار است برای دور چهارم هم قدرت را در اختیار داشته باشد باید حزب کارگر را از باتلاقی بیرون بکشد که نامش عراق است و کسی به نام بلر قبلاً در آن غرق شده است.
براون که ده سال در دولت بلر وزیر خزانه داری بوده قول داده روحی دوباره به حزب کارگر ببخشد و از جنگ عراق عبرت بگیرد اگر چه او هنوز از تصمیم بلر در مورد حمله به عراق حمایت می کند. جنگ عراق یکی از دلایلی بود که بلر را مجبور کرد از خانه شماره ده خیابان داونینگ استریت اسباب کشی کند.
(خانه ای دویست و خرده ای ساله که نخست وزیرهای بریتانیا در آن زندگی می کنند و بخشی از مهمترین تصمیمات سیاسی بریتانیا در آن گرفته می شود) و به نظر می رسد اولویت اول سیاست خارجی براون هم عراق باشد و پیدا کردن راهی یا برای بیرون آوردن نیروهای بریتانیایی که در جنوب عراق مستقر هستند یا برای متقاعد کردن مردمی که پافشاری می کنند نیروها باید به سرعت از عراق خارج شوند. علت اصلی این فشارها برای خروج از عراق این است که بلر براساس حدسیات و نه اطلاعات موثق همراه امریکا به عراق حمله کرد که صدام حسین سلاح های کشتار جمعی دارد.
علت دیگر این فشارها هم این است که انگلیسی ها این روزها خوششان نمی آید پای عاملان انتحاری دوباره به مترو لندن باز شود. زمانی پلیس اسکاتلندیارد با باتوم و بدون اسلحه در کوچه پس کوچه های لندن پرسه می زد. حالا مسلسل ها جای باتوم ها را گرفته اند و پلیس های شهر لندن این روزها بیشتر به کماندوها شبیه شده اند، با ژاکت های ضدگلوله و تمام مدت در حال آماده باش. در مترو، ایستگاه اتوبوس و جاهای شلوغ هر چند دقیقه یک بار پیامی را می شنوید که متعلقات خود را رها نکنید - وگرنه ضبط و منهدم می شوند.
هر ساک یا چمدانی که جایی رها شده باشد می تواند حامل یک بمب باشد. هر خاورمیانه ای که کاپشن پوشیده باشد - یا یک برزیلی که شبیه خاورمیانه ای ها باشد و کاپشن پوشیده باشد - می تواند یک کمربند حامل بمب به خود بسته باشد. در کشوری که یکی از پارلمان های قدیمی دنیا را دارد و از مظاهر دموکراسی و آزادی های مدنی است این روزها دیگر تظاهرکنندگان اجازه ندارند به یک کیلومتری پارلمان نزدیک بشوند.
به این ترتیب، چنانکه دیوید مفام، رئیس بخش بین الملل موسسه تحقیقات سیاسی در بریتانیا، هم تاکید می کند؛ «عراق در صدر موضوعاتی قرار دارد که براون باید به آنها رسیدگی کند.» البته هنوز به طور مشخص معلوم نیست که برنامه براون چیست. یک موضوع مهم دیگر ایران است که اینجا صحبت از گفت وگوی «جدی» با ایران به میان آمده است. اما باز محتوای این گفت وگوی «جدی» به طور دقیق مشخص نشده است.
بریتانیا جزء کسانی است که زیر بار نرفته ایران به طور شفاف فعالیت های هسته ای خود را دنبال می کند و یکی از کسانی است که در شورای امنیت فعالانه پیش نویس صادر می کند و اگر این پیش نویس ها بدون اصلاحات چین و روسیه تصویب بشوند، فشارهای بین المللی علیه ایران دوچندان می شود. بریتانیا پای حرفش ایستاده که فعالیت های غنی سازی ایران باید برای چند سالی که شاید نزدیک به یک دهه بشود متوقف شود.
یکی از کارهای دیگری که قرار است براون انجام بدهد تا اتوبوس ها و مترو لندن کمتر منفجر بشوند این است که او قصد دارد در صدور فرمان جنگ دست دولت را ببندد و پارلمان را هم در این تصمیم گیری شریک کند. براون و بلر سال ها یار غار بودند. هر دو عبارت «نو» را کنار حزب کارگر بریتانیا گذاشتند که نتیجه اش شد دوری از سوسیالیست ها و نزدیک تر شدن به سرمایه دارها. در ده سال گذشته سیاست های بلر که با همراهی براون شدنی می شد دو میلیون شغل به وجود آورد.
اما این روزها - حتی اگر در ظاهر هم که شده - بقای حزب کارگر چنین می طلبد که خود را از مواضع تونی بلر دور کند که هنوز پافشاری می کند «اشغال عراق کار درستی بود». این دوری باید درست در همان جاهایی اتفاق بیفتد که بلر سفت و سخت به آن چسبیده بوده. مثلاً در جایگاه «دوست صمیمی» جورج دبلیو بوش اگر چه دولت جدید بریتانیا به رهبری براون به هر حال دوستی و نزدیکی خود را با ایالات متحده امریکا حفظ خواهد کرد.
اما تا آنجا که به دوستی با جمهوری خواهان برمی گردد، براون می گوید، او خوشحال است که توانسته یک بار بوش را ملاقات کند، اما به هر دو حزب جمهوری خواه و دموکرات به یک اندازه بها می دهد. البته براون این را هم گفته که دو کشور با پیروی از یک ایدئولوژی که نامش آزادی است حکومت های خود را بنیان گذاشته اند و به این ترتیب پیوند دو کشور محکم تر از آن است که به این زودی ها سست بشود.
دولت جدید بریتانیا به هر حال مواضعی معتدل تر نسبت به دولت بلر خواهد داشت. پاتریک وینتور دبیر سرویس سیاسی روزنامه گاردین چهارشنبه نوشت؛ «یک نظم جدید سیاسی امروز بعدازظهر در بریتانیا حاکم می شود؛ وقتی که تونی بلر به حوزه انتخابیه خود در سجفیلد می رود تا از پارلمان استعفا بدهد و گوردون براون وارد شماره ده می شود تا کابینه را بلرزاند و حداقل شش وزیر را جایگزین کند.»
قرار است وزیرهای جدید حیاتی دوباره به برنامه های حزب کارگر ببخشند نه این که تسویه حساب شخصی با بلر در میان باشد. تا آنجایی که به وزیر خارجه بریتانیا مربوط می شود به نظر می رسد خانم مارگارت بکت از این تغییر و تحولات جان سالم به در برده باشد.

برمک بهره مند

منبع : روزنامه شرق