قدس در میان سندان اشغالگری صلیبیان و صهیونیست ها

روز یکشنبه پانزدهم ژوئن ۱۰۹۹ میلادی قدس شریف پس از یک محاصره چهل روزه به اشغال مسیحیان اروپایی تبار درآمد. آری! از روز پانزدهم سال ۱۰۹۹ میلادی تا ۲/۱۰/۱۱۸۷ میلادی برابر با ۲۷ رجب سال ۵۸۳ هجری قمری یعنی ۸۸ سال قدس و مسجد الاقصی در اشغالی صلیبی ها بود.
روز یکشنبه پانزدهم ژوئن ۱۰۹۹ میلادی قدس شریف پس از یک محاصره چهل روزه به اشغال مسیحیان اروپایی تبار درآمد.
آری! از روز پانزدهم سال ۱۰۹۹ میلادی تا ۲/۱۰/۱۱۸۷ میلادی برابر با ۲۷ رجب سال ۵۸۳ هجری قمری یعنی ۸۸ سال قدس و مسجد الاقصی در اشغالی صلیبی ها بود.
می دانم که برخی افراد از من به خاطر استفاده ام از واژه صلیبی و صلیبیان رنجیده خاطر می شوند و بر من خرده می گیرند، زیرا این افراد نگاه دینی به واژگان دارند، به همین خاطر به این افراد می گویم که خشم و خشنودی شما هرگز کنه و ماهیت این اصطلاح تاریخی و آن دوران را دگرگون نخواهد ساخت؛ دورانی را که همگان حتی مورخان غربی نیز آن را با این عنوان می شناسند؛ زیرا که جنگ های صلیبی رنگ و جلای دینی داشت و صلیب نماد آنها بود، به گونه ای که پاپ "اوربان دوم"، صلیبی بر شانه راست داوطلبان جنگ آویزان می کرد.
بستر جنگ های صلیبی را پاپ اوربان در کنفرانس "کلیرمونت" در سال ۱۰۹۵ میلادی فراهم ساخت. در این کنفرانس که با شعار "نجات قبر مسیح و بیت المقدس از دست مسلمانان" برگزار شده بود، بیشتر حکام و فرمانروایان اروپایی حضور داشتند. این حکام و فرمانروایان مدعی بودند که مسلمانان طوایف مسیحی را مورد ظلم و جور قرار داده اند.
پاپ در این کنفرانس از آمرزش گناهان داوطلب جنگ خبر داد و ورودشان به فردوس برین را تضمین کرد. نکته جالب توجه این است، روزی که صلیبیان شروع به محاصره و اشغال قدس اشغالی کردند (۷/۶/ ۱۰۹۹) همان روزی بود که متجاوزان صهیونیست نیز قدس عزیز را به تصرف و اشغال خود درآوردند (۷/۶/ ۱۹۶۷).
قبل از این که پیرامون رخدادهای روز شوم یورش متجاوزان صلیبی به قدس و مسجد الاقصی سخن برانیم، لازم است که بگوئیم که قدس در آن دوران تحت حاکمیت دولت فاطمی مصر بود. پادشاه وقت مصر "المستعلی بالله" و فرمانده ارتش مصر "الافضل بدر الدین الجمالی" و حاکم قدس در آن دوران "افتخارالدوله" بود، حال آنکه این نام و نشان ها با جوهره شخصیتی و هویتی صاحبانش هیچ همخوانی ندارد، زیرا به گواه تاریخ افتخارالدوله شهر بیت المقدس را تحویل صلیبی ها داد و پیمانی را با امرا و فرمانرویان صلیبی از جمله جودمری، ریموند و تنکرد در زمینه عقب نشینی افتخار الدوله به همراه لشگرش از شهر قدس در ازای دریافت مبلغ هنگفتی پول از جانب ریموند به امضا رساند. پس از امضای این پیمان ننگین فخرالدوله رهسپار عسقلان کانون و پایتخت فاطمیان شد.
آری! افتخار الدوله بدون این که مقاومت به خرج دهد و دست به شمشیر ببرد قدس را تحویل صلیبی ها داد و اقدام استاد محمد حسن شراب در کتاب خود تحت عنوان "بیت المقدس و مسجد الاقصی" در به کار گیری واژه "عار الامه" به جای "افتخار الدوله" یک تعببر کاملا زیبنده و به جایی است؛ آنجا که می گوید:« ای مایه ننگ و عار امت اسلام برای چه زنده ماندی، پس از آن که حیثیت و آبروی امت اسلام را به باد دادی و قدش شان را به دشمنان تحویل دادی، اما چطور عسقلان به هنگام تصرف و اشغال عسقلان از جان خود گذشتی و به دشمنان تاختی و به شهادت نائل گشتی.» آیا میان موضع "عار الدوله" با موضع آنانی که در عصر ما دروازه های قدس در تاریخ ۷/۶/۱۹۶۷ به روی صهیونیست ها گشودند و به دنبال آن نظامیان صهیونیست مستقیما به قلب قدس شریف و مسجد الاقصی حمله ور شدند تا پرچم هایشان را بر فراز این مکان مقدس به اهتزار درآورند، فرقی وجود دارد. آری! درست گفته اند که "سگ زرد برادر شغال است."
مسلمانان ساکن شهر قدس به همراه شماری از یهودیان وارد مسجد الاقصی شدند و پرچم حاکم صلیبی "تنکرد" را بر فراز مسجد الاقصی برافراشتند و گمان کردند این امر موجبات حمایت از آنان را فراهم ساخت، غافل از این که سپیده دم جمعه پانزدهم ژوئن سال ۱۰۹۹ شاهد تعرض صلیبیان به مسجد الاقصی می شوند؛ آری! در چنین روزی صلیبیان با یورش به این مکان مقدس کشتار هولناکی را در آن به راه انداختند و افزون بر هفتاد هزار مسلمان را که به مسجد الاقصی پناه آورده بودند، به خاک و خون می کشند.
"لاندی" مورخ غربی در تشریح این قتل عام هولناک که به دست ریموند صورت گرفت، می گوید:« انبوهی از سرها و دست و پاها در خیابان ها و میادین را می دیدی؛ انسان جرات نمی کرد به آن همه قربانی نگاه کند و به هر سوی می نگریستی اجساد کشته شدگان به چشم می خورد؛ گویی که زمین جامه خون به تن کرده بود.»
"ویل دورانت" مورخ بزرگ در کتاب خود تحت عنوان "تاریخ تمدن" آورده است که جلادان خون آشام صلیبی زنان مسلمان را از دم تیغ می گذراندند و کودکان شیرخواره را از آغوش مادرانشان می ربودند و آنان را از بالای دیوارها به زمین پرتاب می کردند که سرهایشان در اثر برخورد به ستون ها خرد و له می شد.
"گارسیا" مورخ دیگر در این زمینه می گوید:« این فاجعه خونین لکه ننگی بر تارک صلییی ها باقی خواهد ماند و هر کس که این فاجعه را در خاطرش مجسم می کند لرزه بر اندامش می افتد و نهال تنفر و بیزاری از صلیبی ها در سرشتش جوانه خواهد زد.»
"اخوان خوری" یکی دیگر از تاریخ نگاران بنام جهان نیز پیرامون این فاجعه خونین می گوید:« صلیبی ها به مسلمانانی که از این جنایت خونین جان سالم به در برده بودند، دستور دادند که تمامی اجساد کشته شدگان را جمع کرده و آنها را بسوزانند که پس از آن هم خود همین افراد به خاک و خون کشیده شدند، دین مسیح بری از این همه جنایت ها بود، دینی که صلیبیان ادعا می کردند برای نصرت آن به منطقه خاورمیانه حمله کرده اند. گذشته از آن این اقدام بیرحمانه موجب شد تا روحیه مسیحیی ستیزی در وجود مسلمانان ریشه بدواند.
به منظور تبیین اوج وحشیگری و درنده خویی صلیبیان اروپایی تبار و جنایاتی که آنان در مسجد الاقصی مرتکب شدند، کافی است که یک پاراگراف از نامه ریموند به پاپ رم را قرائت کنیم. وی این نامه را به منظور تبریک تصرف قدس و قتل عام مسلمانان نگاشته بود که در آن می گوید:« اگر می خواهی بدانی که چه بلایی بر سر دشمنان ما در قدس آمد، باید بگویم که شدت قتل عام و خونریزی به حدی بود که خون تا زانوهایی ستوران ما می رسید.»
تعداد بی شماری از مورخان مسیحی و غربی به یغماگری صلیبی ها در مسجد الاقصی و شهر قدس پرداخته اند، آری! صلیبی ها بیش از ۱۵۰ چراغ را در این مکان چپاول کردند که ۴۰ تا از آنها نقره ای بود و ارزش هر یک از آنان به سه هزار و شصد درهم می رسید و ۲۵ چراغ دیگر طلایی بود. این صلیبی ها همچنین کوره نقره ای را به یغما بردند و قبه الصخره را به کلیسا مبدل ساختند و بر روی آن صخره یک قربانگاهی ساختند و آن را "معبد انسان بزرگ" نامیدند.
از سوی دیگر، عارف العارف یکی دیگر از مورخان می گوید:« اروپایی ها چیزی از مسجد الصخره را تغییر ندادند، فقط آن را به یک کلیسا مبدل ساختند و عکس و پیکره هایی را در آن قرار دادند و بر روی این صخره یک قربانگاهی را ساختند و در اطراف این صخره یک دیوار آهنی ایجاد کردند و این صخره را با سنگ مرمر پوشاندند و بر روی قبه یک صلیب بزرگی نصب کردند، ولی اروپایی ها در اسکلت و شمائل مسجد الاقصی خیلی دخل و تصرف کردند و خیلی از چیزها را در آن تغییر دادند.»
به گفته استاد محمد حسن شراب و استاد حسن خاطر در دایره المعارف «قدس و مسجد الاقصی» صلیبیان ساختمان مسجد الاقصی را برای اهداف نظامی و مذهبی و دنیویی خود اخنصاص دادند و بخشی از آن را به آغل چارپایان مبدل ساختند و در یک قسمت آن یک انبار اسلحه ایجاد کردند. الاقصی قدیم را که در زیر مسجد الاقصی قرار دارد و امروز به مصلای مروانی معروف است به اسطبل ستورانشان مبدل ساختند. در ستون های این ساختمان ها حلقه ها و سوراخ ها و شکاف های زیادی به چشم می خورد. تاکنون تا به امروز در این مسجد چندین ستون خالی از هر نقش و نگار وجود دارد که قدمت آنها به دوره صلاح الدین ایوبی می رسد که به هنگام آزادی شهر قدس اشغالی از چنگال صلیبیان، قسمتی از این ستون را که بر آن نماد صلیب بود، قطع کرد.
آنچه را که این مورخان در توصیف وحشیگری اشغالگران صلیبی در قدس و مسجد الاقصی بیان کرده اند نشانگر کینه دیرینه این متجاوزان است که انگیزه های دینی و ایدلوژیکی داشت.
اگر برخی ها رخدادهای ۹۰۰ سال قبل را زائیده شرایط و اوضاع و احوال آن دوران بدانند، سخت در اشتباهند، زیرا تحولاتی که در این روزها به وقوع می پیوند با تحولات جهان غرب در راس آن آمریکا با جهان اسلام پیوند خورده است و نشانگر این واقعیت است که تغییر افراد و عناوین و القاب و اماکن هیچ تغییری در روحیه کینه توزانه صلیبی ها ایجاد نکرده است و این روحیه همچنان وجود دارد و در وجود اروپایی ها ساری و جاری است که این روزها در اظهارات مقامات بلند پایه آنها از جمله جرج بوش رئیس جمهور آمریکا هویدا است. وی در آغاز از شروع جنگ صلیبی خبر داد. وی این عنوان را پس از حادثه ۱۱/۹/۲۰۰۱ در نیویورک مطرح ساخت.
قدر مسلم این که سلسله اقدامات موهن مطبوعات غربی به ساحت قدسی حضرت محمد مصطفی (ص) در چارچوب این روحیه ارزیابی می شود که گستاخانه ترین این اقدامات موهن اظهارات سخیفانه پاپ بندیک شانزدهم بود که طی نطقی در آلمان در سال ۲۰۰۶ مدعی شد که رسالت نبی مکرم اسلام یک رسالت خونین بود و حضرت محمد چیزی برای بشریت به ارمغان نیاورده است که مایه فخر و مباهات آنان باشد.
شاید در این جا مجال مقایسه میان رفتار صلیبی های اروپایی تبار با مسلمانان در مسجد الاقصی و رفتار صلاح الدین ایوبی در همین مکان با این صلیبی ها نباشد؛ در همان روزی که قدس را پس از ۸۸ سال اشغال و تصرف از دست آنان رها ساخت. در این موضع گیری فرق میان رفتار فرمانده عظیم اسلام و میان این تازیان و جنگ طلبان و که با هدف خونریزی و آشوب طلبی و ایجاد فساد فتنه در روی زمین با ماسک صلیب و نام مقدس حضرت عیسی (ع) پیامبر صلح و رحمت نمود پیدا می کند شاید ما برخی از آنچه که را بخری از مورخانه اروپایی درباره این فرق بر زبان جاری ساخته عنوان کنیم.
صلیبی ها در تاریخ ۷/۶/۱۰۹۹ قدس و مسجد الاقصی را به محاصره خود درآوردند و در ۵/۷/۱۰۹۹ به آن تاختند و دست به هر نوع جرم و جنایتی در آن زدند، اما بالاخره از این مکان های مقدس بیرون رانده شدند و قدس به آغوش گرم امت اسلام بازگشت. هر چند که این اتفاق پس از ۸۸ سال اشغالگری رخ داد و این نخستین بار بود که مسلمانان در قدس و حاکمیت بر آن ضعیف عمل کردند.
برای دومین بار یهودیان قدس و مسجد الاقصی را در تاریخ ۷/۶/۱۹۶۷ به اشغال و تصرف خود درآوردند و این که از ۴۰ سال پیش تاکنون تحت اشغال می باشد و حاکمیت آن از دست مسلمانان خارج شده است و "اسرائیل" در تلاش است تا هویت و ماهیت اسلامی آن را محو کند، لذا شبانه روز درصدد یهودی سازی آن است.
سوالی که اینجا مطرح است این که آیا قدس به خیال سران تل آویو تا ابدا پایتخت "اسرائیل" باقی خواهد ماند یا این که روزی بساط هیمنه اشغالگران صهیونیستی از قدس عزیز برچیده می شود، همان طوری که سایه شوم اشغالگری صلیبی ها بر این مکان زدوده شد. آیا می شود روزی اشغالگران صهیونیست همانند صلیبی ها از بیت المقدس عزیز رخت بر بسته و به حضور ناخجسته خود در این مکان مقدس پایان بخشند، همان کاری را که صلیبی ها کردند.
درست است که روزگار پاسخ این سوال را خواهد داد، اما من جواب آن را می دانم و به آن باور دارم . آری اشغال قدس به پایان خواهد رسید و قدس به آغوش امت اسلام بازخواهد گشت و شهری مثل قاهره، بغداد و دمشق یا ریاض نخواهد نشد، بلکه به پایتخت جهان اسلام مبدل می شود و این امر یقینا تحقق خواهد یافت و این امر یک وعده غیر قابل خلف می باش د.

نویسنده: کمال خطیب
منبع: مرکز اطلاع رسانی فلسطین

منبع : خبرگزاری فارس