دست خالی بر نمی گردم

پرچم ایران در بازی های المپیک ۲۰۰۸ پکن را یک دختر حمل می کند؛ پرچمی که تا قبل از این فقط بزرگ ترهای ورزش مثل خادم و رضازاده افتخار داشتند که در دست شان بگیرند. امسال بین ۵۵ ورزشکار ایران کمیته ملی المپیک تصمیم گرفته پرچم را دست هما حسینی ۱۹ ساله بدهد تا هم حضور زنان در المپیک را پررنگ تر کند و هم نشان بدهد که با وجود این همه محدودیت هنوز هم به مدال گرفتن زنان ورزشکار امید دارد.
در واقع بعد از انقلاب این جزء معدود دفعاتی است که یک زن موقع رژه پرچم ایران را دستش می گیرد. البته این تصمیم صدای خیلی از ورزشکارانی را که سابقه بیشتری داشتند و امید مدال گرفتن شان هم بیشتر بود درآورد. به هر حال هما قرار است پرچم به دست در صف، جلوی هادی ساعی، احسان حدادی، حمید سوریان و مراد محمدی راه برود. در حالی که هم سنش از آنها خیلی کمتر است و هم تجربه اش. شانس مدال گرفتنش هم به اندازه آنها نیست، اما به جای آن انرژی زیادش همه اینها را جبران می کند. او فقط دو سال است که قایقرانی را شروع کرده اما در همین مدت کم توانسته آنقدر پیشرفت کند که سهمیه المپیک را به دست بیاورد.
هما اول بسکتبالیست بوده، در همان کرمانشاه، زادگاهش. یعنی بیشتر شرایط فیزیکی اش باعث شده بود که به بسکتبال رو بیاورد. هما ۱۸۲ سانتی متر قد و ۷۲ کیلو وزن دارد. همین قد و استعدادش در ورزش هما را عضو تیم بسکتبال استان کرمانشاه کرد. اما برای او در ورزش اتفاق دیگری افتاد. همان موقع فدراسیون قایقرانی به فکر افتاده بود که تیم ملی زنان را تشکیل بدهد. هیات قایقرانی کرمانشاه به سفارش فدراسیون قایقرانی دنبال یکسری دختر ورزشکار می گشت که شرایط فیزیکی لازم که مهم ترین آنها قد است را داشته باشند. آنها رشته روئینگ را هم تازه راه اندازی کرده بودند و دنبال استعداد های تازه می گشتند. از کرمانشاه هما را انتخاب کردند و او را برای تست به تهران فرستادند. غیر از او ۳۰۰ ، ۴۰۰ دختر دیگر هم برای تست آمده بودند که خیلی از آنها مثل هما حسینی تا قبل از آن پایشان به قایق نرسیده بود. به خاطر همین مربی خارجی فدراسیون تست هایش را به اندازه گیری قد و طول دست و قد نشسته محدود کرد. در واقع هرقدر که اهرم ها، دست ها و پاها بلندتر باشد، در قایقرانی آبگیری بیشتر است. بین آن همه دختر در نهایت ۷ نفر برای تیم ملی قایقرانی زنان انتخاب شدند که هما هم جزء آنها بود.
فدراسیون برای رسیدن ورزشکارها به شرایط لازم با وجود هزینه زیاد برایشان مربی خارجی آورد. بچه ها هم در این دو سال بیشتر وقت شان را در اردو می گذراندند.
در کرمانشاه هم مثل خیلی شهر های دیگر ایران جایی برای تمرین قایقرانی نبود. البته الان هیات قایقرانی کرمانشاه به دنبال آن است که مجوزهای لازم برای تمرین در دریاچه یکی از سدها را بگیرد اما وقتی هما حسینی تمرین می کرد خبری از مجوز نبود. او هم در تهران یا هرجای دیگر که اردوی تیم ملی را برگزار می کردند تمرین می کرد. بچه ها بین هر اعزام فقط ۲ یا ۳ روز استراحت می کردند. هما حتی کلاس های مدرسه اش را هم غیر حضوری برداشته بود و فقط برای امتحان هایش به کرمانشاه برمی گشت؛ «می دانستم برای موفقیت باید سختی بکشم. روئینگ رشته نوپایی بود. ما همه تازه کار بودیم و می دانستیم اگر یک روش معمولی را پیش بگیریم به این زودی ها نتیجه نمی گیریم. می دانستیم که باید یک شروع قدرتمند داشته باشیم و خوشحالم که نتیجه گرفتیم.»
بیشترین تمرکز فدراسیون هم روی مسابقات چین برای گرفتن سهمیه المپیک بود. قبل از آن مسابقات بچه ها ۱۶ روز در اسپانیا کمپ آمادگی داشتند تا بتوانند کنار قایقرانان بزرگ کار کنند و پارو زدن شان را از نزدیک ببینند. ۲۳ روز زودتر هم به چین رفته بودند تا بتوانند در پیست اصلی مسابقات تمرین کنند. هما قبل از آن در مسابقات قهرمان کشوری اول شده بود.
در مسابقات جهانی زیر ۲۳ ساله ها در آلمان هم تا نیمه نهایی صعود کرده بود. به خاطر همین بعید به نظر نمی رسید که بتواند در مسابقات چین نتیجه بگیرد؛ «من در مسابقات قهرمانی کشوری اول شده بودم اما مربی گفته بود تا یک ساعت قبل از مسابقه می تواند ترکیب تیم را عوض کند. آرزوی هر کسی بود که بتواند در این قایق بنشیند، برای همین هم تا آخرین لحظه برای آن جنگیدم.» هما در مسابقات چین با بهترین های آسیا مسابقه داد. با ورزشکارانی که هر کدام ۱۰ ، ۱۲ سال بود که پارو می زدند. در حالی که قایقرانان ما حتی یک پیست استاندارد روئینگ ندارند. با این وجود هما حسینی جزء شش نفری بود که به فینال این مسابقات راه پیدا کرد. او در فینال چهارم شد و توانست کنار پنج نفر دیگر در این مسابقات سهمیه المپیک را به دست بیاورد؛«آقای جیوانی مربی رومانیایی ام می گفت تو حتی شانس مدال هم داری. اما چهارمی هم بد نیست.
من خودم به مدال فکر می کردم و برای مدال هم پارو زدم چون می دانستم اگر به کم راضی شوم کمتر از آن نصیبم می شود. سعی ام را کردم اما نشد مدال بیاورم. من با نفر سوم سه ثانیه فاصله داشتم. در یک رقابت حرفه یی و سنگین سه ثانیه زمان زیادی است و نمی شود هیچ جور توجیهش کرد. شاید یک ثانیه اش را به شانس ربط بدهیم اما دو ثانیه دیگر فقط با تجربه و کار بیشتر پر می شود. من فقط به خانواده ام فکر می کردم، نمی خواستم بعد از دو سال ناامیدشان کنم. می دانستم استحقاقش را دارم و نمی خواستم دست خالی برگردم.»
هما حسینی با این روحیه به المپیک می رود تا در کنار نجمه آبتین و سارا خوش جمال فکری سه گانه دختران المپیک ایران را تشکیل بدهند، آن هم در حالی که پوشش او نسبت به آن دو نفر دیگر فرق بیشتری با بقیه ورزشکاران خواهد داشت. نجمه آبتین چه با پوشش اسلامی باشد چه نباشد فرق زیادی در کارش ندارد. چون تحرک ورزش تیراندازی آنقدر زیاد نیست. سارا خوش جمال فکری هم خیلی با مشکل مواجه نخواهد شد چون لباس تکواندوکاران تقریباً با حجاب همخوانی دارد. اما پوشش هما با بقیه قایقرانان خیلی فرق دارد. در واقع او تنها دختر ایرانی است که در المپیک پکن با حجاب کامل در یک رشته قدرتی شرکت می کند.
البته به نظر می رسد خودش این موضوع را خیلی جدی نمی گیرد؛«چون از همان اولش ما با همین شرایط این کار را شروع کردیم، می شود گفت یک جوری به آن عادت کرده ایم. برای خود من شاید داشتن حجاب یکی از عوامل تحریک کننده برای این بود که بیشتر کار کنم و این را به همه قایقران ها، تمام آسیایی ها و تمام جهانی ها ثابت کنم که ما نسبتاً شرایط مان خاص است، ولی این مسائل نمی تواند مانع کارکردن ما باشد. می توانیم حتی قوی تر از آنها هم کار کنیم.»
هما روحیه خیلی خوبی دارد. آن هم در شرایطی که رقیب هایش ورزشکاران باسابقه بلغارستانی و بلاروسی هستند. او دلش نمی خواهد در مسابقات المپیک برای رقیب هایش یک زنگ تفریح باشد. هما می گوید؛ «من یک خصوصیت مثبت دارم و آن هم این است که در شرایط مسابقه خیلی بهتر رکاب می زنم.» البته او می داند در کنار ورزشکارانی که حداقل چهار سال است دارند خودشان را برای مسابقات آماده می کنند حتی راه پیدا کردن به دور دوم مسابقات هم برای او خیلی سخت خواهد بود، اما با روحیه و پیشرفتی که هما در کارش دارد گرفتن مدال شاید خیلی هم دور از ذهن نباشد.
البته شرکت در این تورنمنت می تواند پیش زمینه خوبی برای هما حسینی باشد. سن او هنوز خیلی کم است و از حالا دارد برای بازی های آسیایی گوانگ جو در سال ۲۰۱۰ و رقابت های المپیک ۲۰۱۲ در لندن خودش را آماده می کند. در آن بازی ها تجربه و شانس هما خیلی بیشتر از الان خواهد بود که فقط دو سال است برای اولین بار پایش را در قایق گذاشته.

نسیم مرعشی

منبع : روزنامه اعتماد