روزنامه نگاران سخت پوست!

علی مزروعی ، رئیس هیات مدیره انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران ، طی یادداشتی در سایت رسمی انجمن از روزگار سخت روزنامه نگاران سخن به میان آورده است . در ادامه متن نیز تاکید کرده که روزنامه نگاران باید با همدلی در نهاد صنفی بتوانند این روزگار سخت را سپری کنند.[دوران سخت روزنامه‌نگاران- یادداشت علی مزروعی]
طبیعی است بدون همیاری روزنامه نگاران صنفی‌نگر، نمی‌توان بر مشکلات موجود فائق شد اما نباید فراموش کرد که تمامی این عوامل به تنهایی کافی نیست چرا که بدون وجود روزنامه نگاران سخت پوست ! نمی توان بر این مشکلات نیز غلبه کرد.
به اعتقاد نگارنده شرایط سخت فعلی روزنامه نگاران بخشی به نا آشنایی آنان از قانون کار ،مطبوعات و عدم اعتماد به نهاد های صنفی مطبوعاتی برمی گردد علاوه برآن مدیران مطبوعاتی نیز به رغم مشروعیت بخشی به نهاد های صنفی مطبوعاتی، در منازعات خود با روزنامه نگاران ، جایگاه آنها را جدی نمی گیرند این موضوع تنها به مطبوعات جبهه راست ختم نمی شود بلکه بخش اعظم این چالش ها اخیرا در حوزه مطبوعات چپ دیده می شود ، شاید یک دلیل آن کم توجهی انجمن در حوزه های صنفی بوده تا سیاسی.
تجربه یک سال و اندی حضوردر کمیته حل اختلاف انجمن صنفی نشان می دهداگر صبوری و مقاومت برای دست یابی به حقوق از دست رفته برخی از روزنامه نگاران نبود ، شاید برخی از آنان به حقوق از دست رفته خود دست پیدا نمی کردند. بنابراین صنفی بودن و همراهی با انجمن صنفی شاید یک رویه مناسب برای گذر از این دوران سخت باشد اما به تنهایی کافی نیست.
یک روزنامه نگار قبل از هرچیزی بهتر است در زمینه قانون کار ، بیمه و سایرانتظارات قانونی خود از شغل روزنامه نگاری اطلاعات نسبی کسب کند اما متاسفانه نه تنها برخی از روزنامه نگاران به این موضوعات بی تفاوتند بلکه در اغلب موارد نیز پیگیر حقوق خود نیستند ، به همین خاطر هر کسی که یک بار به مجموعه کمیته حل اختلاف وصل می شود تا پایان کار باید کار او را دنبال کرد تا در طول مراجعه به مراجع قانونی خسته نشود و یا موضوع را رها نکند ، تجربه ثابت کرده که روزنامه نگارانی که منبع درآمد دیگری ندارند بیش از سایر همکاران دنبال کسب حق وحقوق خود هستند و کمتر هم خسته می شوند گویا در زندگی روزمره تجربه این نوع چالش ها را داشته اند.
دربسیاری موارد روزنامه نگاران ،برای کسب حق خود صرفا به وبلاگ نویسی و اعتراض در مجامع فضای مجازی دست می زنند در حالی که بهترین گزینه در این مورد اتخاذ رفتار دارکوبی ! است ، به عبارتی یک نقطه کوچک را انتخاب کرده وبا نوک های پی در پی به آن سخت ترین موانع را بشکافیم ، این تجربه در بیشتر موارد جواب مثبت داده است.
ناگفته نماند که برخی از روزنامه نگاران ایرانی به دلایلی چون درآمدهای بالا، منزلت اجتماعی ، مقبولیت فرهنگی و قس علیهذا وارد حوزه های مطبوعاتی شده اند که اینک با سونامی ضد روزنامه نگاری موجود در پیکره جامعه ، کم کم نا روزنامه نگاران ناتوان و زود رنج به حاشیه رانده می شوند.
به باور نگارنده اگر روزنامه نگاری نتواند شرایط سخت فعلی جامعه را تحمل کند بهتر است شغل دیگری دست و پا کند ، هر چند که مشاغل دیگر نیز این سختی و سخت کوشی ها را دارد با این حال فکر نکنم کسی از شغل خود راضی باشد. برخورد روزانه ما با افراد مختلف در مشاغل و اقشار متفاوت این مهم را به خوبی نشان می دهد.از یاد نبریم که در طول تاریخ سیاسی و اجتماعی ایران به وی‍‍ژه ۱۷۰ سال عمر روزنامه نگاری ایرانی ، چه زمانی روزنامه نگاران ایرانی روزگار خوشی داشته اند که حالا قرار است داشته باشند، هرچند که در دوره های پیشین تاریخ مطبوعات ، گاهی این سختی ها با تبعید و مرگ روزنامه نگاران رقم خورده است ،به هرحال باید پذیرفت که روزنامه نگاران باید تحمل سال های سخت را هم داشته باشند و به عبارتی سخت پوست باشند تا نرم تن.
کافی است اخبار ماهانه رسانه ها را در بولتن خبری انجمن صنفی مرور کنید چند تا از روزنامه نگاران ایرانی در شرایط سخت جان خود را از دست داده اند ویا چند تا از روزنامه نگاران کارهای سخت و زیان آور انجام می دهند آن هم در شرایط فعلی اینترنت . مگر رانندگان تاکسی در تهران کارشان سخت وزیان آور نیست ویا کارگری و کارمندی در ادارات دولتی سخت وزیان آور نیست ؟!درست است که بیان حقیقت برای مخاطبان واقعی جامعه کار دشواری است ، طبیعی است که در چنین وضعیتی دست اندرکاران زر و زور و تزویر جامعه نیز رفتاراین دسته از روزنامه نگاران را بر نمی تابند .خوب روزنامه نگار مسئول ، شیوه کارش همین است و از این سختی ها نیز خمی به ابرو نمی آورد و چه بسا که این سختی ها او را آبدیده می کند، ناگفته نماند که خیلی از همین جنس روزنامه نگاران نیز در کسوت کارکنان روابط عمومی به شفل شریف سفید نمایی سازمان خود می پردازند و نان از کد یمین و عرق جبین خویش می خورند!
اما با این حال باید به فکر این باشیم که منبعد روزنامه نگاران سخت پوست تربیت کنیم ، وگرنه اگرقرار باشد که با هرسختی روزنامه نگاران ایرانی از بار مسئولیت شانه خالی کنند و رهسپار فرنگ شوند دیگر روزنامه نگارحرفه ای و مردمی نخواهیم داشت. بگذریم که بخش زیادی از همین روزنامه نگاران سفر کرده ایرانی نیزدر حسرت روزهای قبلی خود در ایران هستند. این نکته را من نمی گویم بلکه دوستان ریش سفید عرصه مطبوعاتی می گویند.
بنابراین به باور نگارنده ، روزنامه نگاری یعنی انتخاب زندگی برای شرایط سخت و چه لذتی بالاتر که برای همین مردم در شرایط سخت و سخت تر بنویسیم ، قرار نیست که شرایط را دیگران برای روزنامه نگاران عوض کنند ما روزنامه نگاران باید بر این شرایط سخت تاثیر بگذاریم .گاهی در مواجهه با اقشار جامعه اغلب با این پرسش مواجه می شویم که آینده چه خواهد شد؟ و طبیعی است که ما به عنوان روزنامه نگار وظیفه داریم که به آنها امید به آینده را تزریق کنیم حال اگر خود در چنین شرایطی قافیه را ببازیم وای برما.
پس انتظار روزنامه نگاران از انجمن صنفی این است که درشرایط فعلی فترت روزنامه نگاری با برگزاری همایش ها و کارگاه های آموزشی ، روزنامه نگاران کم حوصله و نرم تن، را به روزنامه نگاران سخت پوست مبدل کنند . به عبارت دیگر ،یکی مرد جنگی به از ده هزار!
که البته در اینجا منظورم از جنگ یعنی نبرد با بی‌دانشی و کم تحملی مدیران و مجریان و رفتن به سراغ حق خود با سلاح قانون و سپر صبر و تاکتیک مدیریت .

هوشنگ صدفی

منبع : انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران