مرگ و تقوا فقط برای همسایه؟

نامه نگاری اخیر رئیس جمهور با رئیس مجلس –که در نوع خود بی نظیر بود– می‌تواند علاوه بر آنچه از ظواهر آن برداشت می‌شود ابعاد دیگری نیز داشته باشد که در آینده مشخص خواهد شد. اما بدون توجه به جنبه‌های احتمالی و پنهان، باید گفت که متن ارسالی با اما و اگرهایی روبه روست.
رئیس جمهور در پایان نامه خود اعلام کرده است که اگر بحث نقض قانون اساسی نبود، هرگز نامه نگاری نمی‌کرد، اما متن ارسالی گویای آن است که اقدام رئیس مجلس در ابلاغ مصوبه قانونی، رئیس جمهور را برآشفته کرده تا جایی که او به صراحت حدادعادل را <متخلف> دانسته و از خود او در خصوص نحوه جبران این تخلف سوال کرده است. همچنین او از اینکه رئیس جمهور مورد <اتهام> قرار گرفته ابراز ناراحتی کرده است. البته پاسخ رئیس مجلس به احمدی‌نژاد نشان می‌دهد که حدادعادل در اقدام خود مرتکب هیچ‌اشتباهی نشده است. اما حتی اگر اقدام رئیس مجلس در ابلاغ سه قانون، صددرصد اشتباه باشد حداکثر اتهامی‌که او به رئیس جمهور وارد کرده است <تاخیر در اجرای یک وظیفه قانونی> می‌باشد.
این اتهام نه چندان جدی، رئیس جمهور را برآشفته کرده و رئیس مجلس را مورد پرسش قرار داده است که <مسئولیت افترای استنکاف و خودداری از اجرای قانون اساسی به رئیس جمهور و زمینه سازی برای هجمه به او به عهده چه کسی است و چگونه باید به تخلف شما رسیدگی شود و این آسیب چگونه قابل جبران است؟>‌
اما همین آقای رئیس جمهور، پنج روز قبل با استفاده از تریبون‌های عمومی‌به هنگام اظهارنظر درخصوص ریشه‌های مفاسد اقتصادی فریاد زده است که: <متاسفانه برخی گروهها آن قدر قدرتمند هستند که در مراجع قانونگذاری هم این امور را به سمت خود سوق می‌دهند که باید دانه دانه این دستها را قطع و با آن مبارزه کرد.>‌
سخنان رئیس جمهور آن قدر واضح است که نیاز به توضیح ندارد. مرجع قانونگذاری هم در کشور ما مشخص است. زیرا هیچ قانونی بدون تایید اکثریت نمایندگان مجلس به تصویب نمی‌رسد، شاید رئیس جمهور در سخنان خود گوشه چشمی هم به مجمع تشخیص مصلحت نظام داشته است. اگر این فرض درست باشد سخنان رئیس جمهور، دو نهاد مهم کشور یعنی مجلس و مجمع تشخیص را با اتهام سنگینی مواجه می‌کند که قطعا با آنچه حداد عادل نسبت به رئیس جمهور گفته و نوشته است قابل مقایسه نمی‌باشد. ‌ ‌
البته رئیس جمهور دو سال قبل هم مدعی وجود افرادی در مراکز تصمیم گیر نظام شده بود که به قول او نگاه آنها به آن طرف مرزهاست.
ظاهرا از نظر آقای احمدی نژاد، متهم ساختن رئیس جمهور به سهل انگاری اداری در ابلا غ یک قانون، آن قدر قبیح است که او را به واکنش سریع و صریح وا می‌دارد و خواستار شناسایی راه هایی برای جبران <تخلف> و <اتهام افکنی> رئیس مجلس می‌گردد. اگر اینگونه است چه کسی باید به اتهام افکنی رئیس جمهور علیه مراجع قانونگذاری و مراکز تصمیم گیر نظام بپردازد؟ رئیس جمهور قبلا نهادهای نظارتی را به کوتاهی در انجام وظایف خود در مبارزه با مفاسد اقتصادی متهم کرده بود و در سخنرانی اخیر هم ادعای خود را تکرار کرد. آیا این ادعا در بهترین شرایط <سهل انگار> دانستن نهادهای نظارتی وابسته به قوای مقننه و قضائیه نیست؟ چگونه است که سهل انگار خواندن صریح قوای دیگر، در یک یا چند سخنرانی عمومی‌ بلامانع است، اما ادعای تلویحی در خصوص سهل انگاری رئیس جمهور، تا این حد زشت می‌باشد؟
آیا رئیس جمهور برخلا ف اصل ۱۰۷ قانون اساسی – که حتی مقام رهبری را در برابر قانون با سایر افراد کشور مساوی می‌داند– برای خود شأن ویژه‌ای قائل است و خود را در برابر قانون با دیگران برابر نمی‌داند؟
البته اقدام رئیس مجلس – که منجر به گلایه رئیس جمهور شد –را از زوایه دیگری هم می‌توان مورد بررسی قرار داد. رئیس جمهور در سال گذشته قانون بسیار مهم نظام هماهنگ– که طبق ادعای سران مجلس هفتم، حاصل عمر این مجلس است–را در مهلت قانونی ابلا غ نکرد و پس از مذاکرات و مکاتبات رئیس مجلس، نهایتا به تعبیر حداد عادل <قانون با محبت رئیس جمهور ابلاغ شد.> پس از آن نیز قانون دیگری هم که نمایندگان بر تصویب و اجرای آن تاکید داشتند، بیش از یکماه بر روی میز رئیس جمهور باقی ماند تا آنکه حداد عادل ناچار به استفاده از اختیارات قانونی خود شد و قانون را مستقیما ابلاغ کرد. پس می‌توان نتیجه گرفت حتی اگر حداد عادل دچار اشتباهی شده باشد می‌تواند ادعا کند که این اشتباه مستند به یک پیش زمینه واقعی از رفتار رئیس جمهور در تاخیر یا عدم ابلا غ قوانین مصوب مجلس بوده است.
امــا آیــا رئــیــس جــمــهـور هم می تواند برای ادعاهای خود در مورد <حــرکــت رونــد قــانــونــگــذاری در راســتـای مـنـافـع بـانـدهـای فـاسـد> و یـا < چشم داشـتـن افراد حاضر در مراکز تصمیم‌گیر نظام به آن طرف مرزها > نمونه مستندی ارائه کند؟
قدیمی‌ها می‌گفتند مرگ خوب است اما برای همسایه! یکی از دوستان نگارنده هم به طنز می‌گفت تقوا چیز خوبی است که دیگران باید رعـایـت کنند، شاید همین تلقی از <تقوا> باعث شده که بعضی روزنامه‌های مدعی اصولگرایی با طرح اتهامات اثبات نشده و مبتذل علیه اصلا‌ح‌طلبان و هتاکی‌هایی که حتی در شان خود آنها نیست حکم صریح الهی را زیرپا بگذارند و در عین حال اصلاح طلبان را به بی‌توجهی نسبت به احکام الهی متهم کنند! روزنامه پرمدعا که یک صفحه کامل را به اظهارات یک روحانی سرشناس و طرفدار انجمن حجتیه اختصاص می دهد و در همین صفحه حمایت‌های آن فرد از انجمن مزبور را نیز منتشر می‌کند، روزنامه‌های اصلاح طلب را به حمایت از انجمن حجتیه متهم می‌سازد و ... نکند خدای نخواسته بعضی از مسئولان عالیرتبه هم اکنون به این نتیجه رسیده اند که <مرگ و تقوا خوب است، اما برای همسایه.>!

منبع : روزنامه آفتاب یزد