کشتار غزه وحشتناک‌تر از کشتار بومیان آمریکا در سند کریک

آنچه در حال حاضر در غزه می‌گذرد و ستمگری و بی‌رحمی‌های اسرائیل، به‌عنوان یکی از فجیع‌ترین‌ها در نوع خود در تاریخ باقی خواهد ماند. این کشت و کشتار در ردیف کابوس‌هایی نظیر آنچه در جنین و صبرا و شتیلا‌ به وقوع پیوست قرار خواهد گرفت. این ویران‌سازی‌ها و کشتار‌های تکان‌دهنده با حمایت سیاسی و تجهیزاتی دولت آمریکا انجام گرفته است. اسرائیل بزرگ‌ترین دریافت‌کننده کمک‌ها و تجهیزات نظامی آمریکا در جهان است و تصورش را هم نمی‌توان کرد که تجاوز به غزه بدون حمایت و موافقت آشکار نظامی دولت آمریکا قابل انجام بود. ‌ در زمان نوشتن این مقاله تنها ۱۰ اسرائیلی کشته شده‌اند که سه نفر آنها غیرنظامی بوده‌اند ولی شمار کشته‌شدگان فلسطینی در حال افزایش است. صد‌ها نفر تاکنون کشته شده‌اند که بیشتر آنها غیرنظامی بوده‌اند، هزاران نفر هم سخت مجروح گشته‌اند. خشونت و بی‌رحمی در سطحی است بسیار ناآشنا و غیرقابل قیاس با وحشی‌گری‌هایی که پیش از این حتی در خود فلسطین انجام شده است. ولی از لحاظ منطق کشتار‌ها می‌توان آن را با آنچه بر سر سرخ‌پوستان بومی آمریکایی می‌آمد مقایسه کرد. ‌ در نوامبر ۱۸۶۴ بدترین قتل‌عام فردفرد بومیان آمریکایی در محل استقرارشان در دشت‌های یخ‌زده کلرادو در جنوب‌شرقی دنور به وقوع پیوست. یک هنگ از سواره‌نظام داوطلب که به وسیله سرهنگ جان چیوینگتون فرماندهی می‌شد بدون اخطار قبلی و بی‌خبر به روستای بومی‌های چی‌ین و آرایاهو که صلح‌جویانه در امتداد سند کریک اردو زده بودند، حمله کردند. این طایفه‌های بومی آمریکایی هر دو با دولت پیمان‌نامه داشتند و از مقامات محلی نیز اجازه صریحی برای اسکان خود دریافت کرده بودند. آنها نه‌تنها یک پرچم تسلیم و اطاعت بلکه پرچم آمریکا را نیز در روستای خود افراشته بودند.
درواقع بسیاری از این بومیان که در سن شکار بودند در زمان حمله برای شکار رفته بودند، در اردو نبودند. زیرا فکر می‌کردند روستای‌شان در امان است. ولی چیوینگتون و افرادش به قتل‌عام تمامی اهالی روستا دست زدند. آنها بدون انتخاب، زنان و مردان و کودکان را قصابی کردند. سربازان زنان را مورد تجاوز قرار دادند و نوزادان را مقابل چشم مادران‌شان سر بریدند و سپس اجساد قربانیان را تکه‌تکه کردند. البته درست است که این رذالت را چیوینگتون و افرادش مرتکب شده بودند ولی یک چیز روشن بود و آن اینکه او همان کاری را کرد که ساکنان سفیدپوست منطقه و حکومت محلی می‌خواستند. همه ایالت کلرادو پیش از استقلا‌ل، طبق قراردادی به بومیان واگذار شده بود. چه‌ین و آراپاهو در شرق و یوتز در غرب ساکن بودند. حتی طبق قانون سفیدپوستان زمین‌ها مال آنها بود. تا اینکه مساحان سفیدپوست چیز‌های با ارزشی در زمین‌های کلرادو کشف کردند. در ابتدا بیشتر طلا‌ کشف شد و جمعیت زیادی را به آن منطقه کشید. بعد‌ها منابع دیگری کشف شد به ویژه زغال سنگ. سفیدپوستان به منطقه آمدند و ساکن شدند و زمین‌هایی را که به آنها تعلق نداشت به سادگی تصرف کردند، بعد هم ارتش آنها آمد و از این ساکنان حمایت کرد. البته چنین کاری خشم کسانی را برمی‌انگیخت که با حقی بدیهی ساکن آنجا بودند. ‌ چیوینگتون از قتل‌عام این روستا اینگونه دفاع می‌کند: اول اینکه بومیان با مهاجران خصومت ورزیده بودند به ویژه در ماه‌های قبل از آن. دوم اینکه بین بومیان تشخیص دشمن از غیردشمن ممکن نیست زیرا افراد جنگجو بین افراد غیرجنگجو پنهان می‌شوند و سوم اینکه بومیان بعضی از مهاجران سفیدپوست را کشته بودند.
با این توضیح‌ها بود که اسناد رسمی سفیدپوستان این قتل‌عام را توجیه می‌کردند. اتهام بومیانی که در کنار سند کریک اردو زده بودند این بود که چهار مهاجر سفیدپوست را کشته‌اند که در حقیقت دروغی بیش نبود. بنابراین چیوینگتون و افرادش مجاز بوده‌اند که ۲۰۰ بومی را به تلا‌فی آن جنایت بکشند. زندگی هر مهاجرنشین سفیدپوست مساوی ۵۰ زندگی بومیان! این است منطق نژادگرایان. ‌ اما در این زمان، به فاصله نیمی از کره زمین و در قرن دیگری، ارتش اسرائیل تجهیزات پیچیده و پیشرفته را به خدمت می‌گیرد تا بر <قرارگاه> پرجمعیت و فلا‌کت‌باری به نام غزه بارانی از وحشت ببارد. حمله اسرائیل به غزه به بهانه دفاع از شهروندانش در مقابل پرتاب موشک از غزه به جنوب اسرائیل، که طی چند سال سبب کشته شدن دقیقا ۴ نفر شده بود، به نظرتان آشنا نمی‌آید؟ اسرائیل یک وحشی‌گری و رذالت غیرقابل درک را با ادعای دفاع از خود علیه مردمی در پیش گرفته است که پیش از آن آنها را مدت‌ها در شرایطی غیرانسانی نگاه داشته بود. اسرائیل تاکنون بیش از ۱۱۰۰ نفر فلسطینی را به قتل رسانده است.
به جز از دیدگاهی نژادپرستانه مطلق، چگونه می‌توان زندگی یک اسرائیلی را صد‌ها برابر با ارزش‌تر از زندگی یک فلسطینی دانست؟ این منطق درست همان منطق سفیدپوستان آمریکایی برای کشتار بومیان آمریکایی است با این تفاوت که شمارگان کشته‌ها در غزه بار‌ها و بار‌ها بیشتر از شمار کشتگان سند کریک است. ‌ چیوینگتون از فرماندهی کنار گذاشته شد ولی هرگز مجازات نشد. تعجبی هم ندارد. در واقع بهترین دوست او فرماندار بود و او دقیقا همان کاری را کرد که مهاجرنشینان می‌خواستند. او جمعیت بومی را به وحشت می‌انداخت تا اسکان سفیدپوستان را راحت‌تر کند. به او به‌عنوان چیزی بین احمق و هیولا‌ نگریسته می‌شود. حتی یک بنای یادبود هم به نامش وجود ندارد، به جز شهرک متروک محل قتل‌عام.حمله به غزه با وسعت خود حتی قتل‌عام سند کریک را تحت‌الشعاع قرار داده است. فلسطینی‌ها جای بومیان آمریکایی را گرفته‌اند و دولت اسرائیل جای مهاجرنشین‌های سفیدپوست را، ولی زمینه و اصول همان است.
اسرائیل اکنون آشکارا هدف‌هایی نظیر مدرسه‌ها و بیمارستان‌ها و حتی آمبولا‌نس‌ها را مورد حمله قرار می‌دهد و باز هم مدعی است که این کار دفاع از خود است. اسرائیلی‌ها می‌خواهند خشونت‌شان سهمناک و علنی باشد. می‌خواهند وحشت ایجاد کنند: اگر نمی‌توانیم مقهورتان کنیم، نابودتان خواهیم کرد و بگذار این نسل‌کشی، هشداری باشد برای دیگران، نظیر کسانی که روزگاری از قتل‌عام سند کریک دفاع می‌کردند، ماهیت مدافعان قتل‌عام غزه هم باید افشا شود. رهبری دولت آمریکا هم شریک جرم این خشونت‌های غیرقابل دفاع محسوب می‌شود. تاریخ در مورد اعمال آنها به‌عنوان حماقت صرف قضاوت نخواهد کرد. ‌

تراویس ویلکرسون‌
ترجمه:پوراندختمجلسی
منبع: پی‌اس‌ال

منبع : روزنامه اعتماد ملی