میزان رضایتمندی مردم از زندگی ‏

● هدف و غایت یک نظام سیاسی چیست؟
به عبارت دیگر مشروعیت و کارآمدی یک نظام را سیاسی به غیر از شاخص انتخابات آزاد با چه شاخص دیگری می توان سنجید؟حال اگر تحقق عدالت را هم به عنوان مهمترین هدف نظامهای سیاسی بطور کلی و حکومت دینی بطور خاص بدانیم این شاخص باید بتواند بگونه ای تعریف و قابل اندازه گیری باشد که میزان تحقق این هدف را نیز در بر گیرد و نشان دهد. نام این شاخص را می توان "رضایت از زندگی " گذاشت واز طریق نظرسنجی متکی بر روشهای علمی از شهروندان هر کشور اندازه گرفت.
بدیهی است انعکاس این شاخص در ذهن هر شهروند ناشی از مجموعه داده هایی است که از محیط اطرافش می گیرد و بواقع نوعی برداشت و داوری ذهنی هر شهروند نسبت به شرایط محیطی و محاطی است که در آن زندگی می کند و به عبارت اقتصادی به ترجیحات ذهنی و مطلوبیتهای هر فرد بستگی دارد اما با اتکای به نظرسنجی و تبدیل این شاخص ذهنی به شاخص کمی می توان براحتی دریافت که چه درصدی از شهروندان یک کشور از زندگی در این واحد ملی و ذیل نظام سیاسی حاکم رضایت دارند و چه درصدی ندارند و بطور طبیعی آنگاه می توان بر میزان مشروعیت وکارآمدی نظام سیاسی حکم راند و این اقدامی رایج در برخی کشورهای مردمسالار و توسعه یافته است.‏
حالا تصور کنید یک موسسه نظرسنجی مستقل بخواهد اینکار را در ایران انجام دهد آیا به چه پاسخی دست خواهد یافت؟ اما چون در ایران هیچ نهاد مستقلی برای اینکاربه رسمیت شناخته نمی شود و از طرفی دستیابی به اندازه این شاخص بسیار حائز اهمیت است توصیه می شود که دولت حتما اینکار را انجام دهد تا دریابد که میزان " رضایت از زندگی " در ایران چقدر است ؟ وبا دیگر کشورها چقدر فاصله دارد؟ قابل ذکر اینکه در برخی کشورهای دیگر دنیا ذیل نظامهای سیاسی میزان این شاخص یعنی " رضایت از زندگی " بالای ۸۰ در صد است اما بدون اتکای به هرگونه نظرسنجی علمی حداقل به همین میزان در ایران نا رضایتی از زندگی وجود دارد و برای اثبات این مدعا فقط کافی است به مندرجات منتشره هر روزه در رسانه ها مراجعه کرده و سخنان مسئولان و مقامات نظام را مرور نمائیم (و حتی احتیاجی به مراجعه به مردم عادی و عامی نیست) تا دریابیم چگونه اینان که خود باید کشور را اداره کنند و اسباب " رضایت از زندگی " را برای دیگر شهروندان فراهم آورند بیش از دیگران از وضعیت موجود اعلام نارضایتی می کنند و آنچنان سخن می گویند که گویا هیچ مسئولیت و نقشی ندارند!
جالب آنکه آنان در کشور ما بیشتر از قدرت و ثروت برخوردارند .اما آیا عقل و احتیاط حکم نمی کند که برای افزایش میزان " رضایت از زندگی" مردم برای افزایش قدرت باز دارندگی در برابر هرگونه سوء نظر دیگران باید بیش از اینها بذل توجه و عمل داشت؟ دوستانی که اینهمه در سالهای گذشته بر طبل مسائل اقتصادی می کوبیدند و می گفتند چرا افزایش قیمت نفت در سفره مردم محروم و متوسط بازتاب ندارند و با شعار بردن نفت به سر سفره های مردم بر سرکار آمدند در ۲ سال اخیر تا چه حد به وعده خود عمل نموده اند. ‏
دولتمردان اگر به فکر خود هستند باید" رضایت از زندگی" مردم را دریابند و گول برخی مسائل ظاهری را نخورند.

منبع : روزنامه صدای عدالت