عشق پایدار

کارگردان: راجر میشل. فیلم‌نامه: جو پن‌هال؛ براساس داستانی از یان مک‌اوان. بازیگران: دانیل کریگ، ریس ایفنس، سامانتا مورتون، بیل نایگی، اندرو لینکلن، هلن مک‌کروری، سوزان لینچ. مدت: ۱۰۰ دقیقه.
عشق پایدار از آن دسته فیلم‌های تلویزیونی انگلیس است که صحنهٔ آغازین دراماتیک آن به قدری سینمائی است که شایستهٔ نمایش بر روی پردهٔ بزرگ سینماست.
کریگ با بدن عضلانی و قوی خود به‌طوری پرده را پر می‌کند که سایر بازیگران که در اینجا نقش همکاران او در آکادمی ”آکنر بریج“ را بازی می‌کنند به‌نظر لاغر و نحیف می‌آیند. او در نقش جو یک استاد دانش‌پژوه و نویسندهٔ فرو رفته که خیال دارد به دوست‌دخترش کلر (مورتون) یک مجسمه هدیه کند، اما همین که خود را آماده گذراندن پیک‌نیکی عاشقانه در منطقه‌ای خوش آب و هوا می‌کند، یک رویداد غیرمنتظره زندگی آنها را برای همیشه تغییر می‌دهد.
در ابتدا جو یک قهرمان به‌نظر می‌آید، اما بر اثر اتفاقاتی که خارج از ارادهٔ اوست، روزبه‌روز نیروی خود را از دست می‌دهد و دیگر آن مرد جذاب و دوست‌داشتنی نیست و حس می‌کند کم‌کم واقعیت را از دست می‌دهد. ابتدا کلر او را درک و از او حمایت می‌کند اما رفتار بیش از حد غیرمنطقی‌اش رابطهٔ آنها را دستخوش تغییر می‌کند. از آنجائی‌که برای همهٔ ما، واقعیت امری ناپایدار و شکننده است همدردی با او کاری غیرممکن به‌نظر می‌رسد. موضوع‌های این‌چنین، تخصص مک اوان است و راجر میشل توانسته به روح داستان که در سال ۱۹۹۷ نوشته شده، رسوخ کند. روایت داستان به روش فلاش‌بک‌هائی به سبک ”پروست“، به فیلم که از حالت منطقی به ماوراء طبیعی می‌رسد، حال و هوائی آشفته داده است. جو به‌دنبال عهده و پیمانی پایدار و همیشگی با کلر است اما یک غربیه (ایفنس) بر اساس رابطه‌ای آسمانی اما بی‌پایه که در گذشته با هم داشته‌اند، به او پیشنهاداتی می‌کند.
وجه مثبت فیلم گذشته از فیلمبرداری زیبا و بازی‌های درخشانش، عبور از معیارهای معمول است. از ابتدای فیلم احساس بیمارگونه‌ای در بیننده به‌وجود می‌آید که به او می‌گوید فیلمی تمثیلی خواهد دید، کار کریگ در تصویرسازی و نمایش شکاف در شخصیت جو فوق‌العاده است که البته همه آن‌را مدیون فیلم‌نامهٔ بسیار هوشمندانهٔ ”جو پن‌هال“ می‌دانند.

منبع : مجله دنیای تصویر