الفی

کارگردان: چارلز شایر. فیلم‌نامه: الین پوپ، چارلز شایر براساس فیلم‌نامه / نمایشنامهٔ بیل نوتون. بازیگران: جود لاو، ماریزا تومی، عمر اپس، ینالانگ، سینا میلر، سوزان ساراندون. مدت ۱۰۶ دقیقه.
بازسازی فیلم کلاسیک سال ۱۹۹۶ لوئیس گیلبرت، با حضور مایل کین در نقش الفی، توسط چارلز شایر (پدر عروض و بی‌بی بوم) بحث‌هائی در این مورد برانگیخته است. ولی یک نکته مسلم است: هیچ‌کس جزء لاو نمی‌توانست جای کین را بگیرد. او با ظاهر مغرور و رفتار خودنمایانه و گستاخ‌اش، جذابیت لازم را برای ایفای این نقش دارد. وی چنان جالب توجه است که حتی در بیشتر موارد ـ نه همیشه ـ ناشیانه بودن فیلم‌نامه را هم با درخشش خود می‌پوشاند. تغییر مکان فیلم از لندن به نیویورک مسئله‌ای نیست، در نهایت، الفی ملیت را مطرح نمی‌کند، گرچه گاهی وقت‌ها، فیلم چون نامهٔ عاشقانه‌ای برای منهتن به‌نظر می‌رسد.
بازیگران دیگر، زنان زندگی الفی، همه پذیرفتنی و خوب هستند: مادر مجرد (تومی)، زن جاافتادهٔ ثروتمند (ساراندون)، دوست دختر بهترین دوست‌اش (لانگ) و دختر شاد و شلوغ (میلر). چیزی‌که آزاردهنده است لحن پاستوریزهٔ فیلم است که توسط شایر و همکار نویسنده‌اش، پوپ، نوشته شده. برای آنها که نسخهٔ اصلی را ندیده‌اند، شاید دیدن این فیلم، تلخ‌تر از بلعیدن یک قرص نباشد، ولی اگر فیلم قبلی را دیده‌اید ـ که تنها تفاوت‌اش با این فیلم، ازدواج الفی در پایان است ـ به این نتیجه رسید که نقطهٔ عطف فیلم اینجا خیلی ملایم و شرین شده و فاقد صلابت و کوبندگی نسخهٔ اصلی است.

منبع : نشریه دنیای تصویر