هوشنگ ابتهاج (سایه)

امیرهوشنگ ابتهاج - شاعر معاصر - متخلص به (هـ .ا.سایه) ششم اسفندماه ۱۳۰۶ در رشت متولد شد. تحصیلات ابتدایی را در این شهر سپری کرد و سپس به تهران آمد و دوره دبیرستان را در پایتخت گذراند. نخستین دفتر شعر خود را با نام «نخستین نغمه ها» در همان دوران (۱۳۲۵) و در ۱۹-۱۸ سالگی منتشر کرد. این غزلسرای معاصر که سرودن شعر را با اشعار عاشقانه آغاز کرده بود، با انتشار کتاب «شبگیر» که حاصل سال های پرتب وتاب پیش از ۱۳۳۲ است، به شعر اجتماعی روی آورد.
آنچه سایه را به عنوان یک شاعر ممتاز می کند، غزل های اوست و به قولی سایه، خود شاعرش را به معنای کامل کلمه در غزل پیدا کرد. او در غزلسرایی تحت تاثیر حافظ و زبانش همان زبان وسیع و زنده حافظ و شاعران غزلسرای سبک عراقی است. سایه مضامین اجتماعی را با تغزل بیان می کند یعنی غزل او تنها جنبه شخصی ندارد و بیان احساس عاشقانه و تغزل صرف نیست، بلکه عمیقا به مفاهیم اجتماعی می پردازد. وی مجموعه شعرهای نیمایی و چند شعر بی وزن هم دارد که در آنها نیز با بیانی غیرمستقیم از مسائل اجتماعی می گوید.
در این شعرها نیز همیشه هاله ای از تخیل و بیان وصفی و حتی رنگ و بویی از تغزل دیده می شود. مجموعه شعرهای چاپ شده او عبارتند از؛ سهراب (۱۳۲۰)، شبگیر (۱۳۳۲)، زمین (۱۳۳۴)، چند برگ از یلدا (۱۳۳۴)، یادگار خون سرو (۱۳۶۰)، سیاه مشق - مجموعه غزل ها، رباعی ها، مثنوی، دوبیتی و قطعه و مجموعه آینه در آینه - گزیده اشعار به انتخاب دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی که در سال ۱۳۶۹ توسط نشر چشمه منتشر شد. «حافظ به سعی سایه» نیز ا ز آثار پژوهشی اوست. هوشنگ ابتهاج در فاصله سال های ۱۳۵۶- ۱۳۵۰ برنامه گل های تازه و گلچین هفته رادیو ایران را سرپرستی می کرد. این شاعر معاصر چند سالی است در خارج از کشور اقامت دارد، اما هرازگاهی به ایران می آید.

منبع : روزنامه کارگزاران