ما کی آزاد می شویم؟

از مظلومیت دیپلمات های ایرانی آن است كه در ۳۶۵ روز سال حتی یك روز هم به آنها اختصاص ندارد. با این همه ۱۳ تیرماه سالروز به گروگان گرفته شدن چهار دیپلمات جمهوری اسلامی ایران است. ۲۴ سال پیش در چنین ایامی سیدمحسن موسوی كاردار سفارت ایران در بیروت، حاج احمد متوسلیان و تقی رستگار مقدم از اعضای سفارت و كاظم اخوان خبرنگار و عضو دیگر سفارت در مسیر طرابلس به بیروت دستگیر شدند.
در سال ۱۹۸۲ بخش اعظمی از لبنان توسط نیروهای رژیم اشغالگر قدس به اشغال درآمده بود و لذا این عزیزان برای رفتن به سفارت ناچار شدند از مسیر طرابلس به بیروت حركت كنند كه در ایستگاه باربارا در شمال بیروت به گروگان گرفته شدند. تلاش های مسئولان جمهوری اسلامی ایران در طول ۲۴سال گذشته به نتیجه ای نرسیده است. نیروهای لبنانی مجموعه ای وابسته به حزب كتائب بود كه در جنگ های داخلی شركت داشت و مسئولان آن از یكدیگر جدا و هر یك دچار سرنوشت خاص خود شدند. ایلی حبیقه، مسئول تشكیلات امنیتی نیروهای لبنانی و سمیر جعجع مسئول هیأت اجرایی نیروهای لبنان از یكدیگر جدا شدند و اولی راهی وزارت شد و دومی به دلایل دیگری راهی زندان.
در سال ۲۰۰۲ و در هنگامی كه دادگاهی بلژیكی، آریل شارون را به جرم كشتار جمعی در اردوگاه صبرا و شاتیلا متهم كرد یكی از مهمترین شاهدان و همكاران او در این اقدام ایلی حبیقه بود كه ناگهان ماشین او منفجر شد و بسیاری از اسرار را با خود به سینه خاك فروبرد. سمیر جعجع یازده سال زندانی بود و در زندان و پس از آزادی همواره اعلام كرد كه او مسئولیتی ندارد و گروگان ها توسط ایلی حبیقه كشته شده اند. ما البته شهادت را هنر مردان خدا می دانیم و از آن باكی نداریم بویژه این عزیزان كه جزو بهترین برگزیدگان این مرز و بوم بودند ولی پذیرش این ادعا بدون هرگونه دلیل دور از خرد است و اصرار بر ایمان به این گفتار حاكی از بی خردی گویندگان آن است. زیرا اولاً بنابر یك اصل اصولی و حقوقی با توجه به زنده بودن این عزیزان در زمان دستگیری و عدم ارائه هرگونه شاهد و مدركی از شهادت آنها، زنده بودنشان همچون استصواب می شود. ثانیاً هیچ یك از لوازم شخصی و یا اعضا و جوارح آنها و قطعه ای از استخوان آنها نیز تاكنون به مسئولان ذی ربط در جمهوری اسلامی ایران و یا خانواده این عزیزان ارائه نشده است.
ثالثاً برخی اخبار و شواهد از زنده بودن آنها و حضور آنها در زندان های اسرائیل حكایت دارد این موارد كافی است تا آنها را زنده بدانیم و بر عزم خود در پیگیری این موضوع پافشاری كنیم. ما البته به دنبال انتقام گیری از این و آن نیستیم. ما به دنبال آزادی عزیزانمان هستیم. حداقل به دنبال ارائه شواهد و مداركی هستیم كه یقین ما را در زنده بودن برطرف كند. ما رژیم اسرائیل را مسئول این حوادث می دانیم. نه از این حیث كه با اسرائیل به عنوان دشمن بشریت مخالف هستیم. بلكه از این جهت كه كنوانسیون چهارم ژنو كه رژیم صهیونیستی نیز عضو آن است مسئولیت تمام حوادث حاصله در سرزمین اشغالی را با اشغالگر می داند. این رژیم مسئول است چون اشغالگر است و آن روز لبنان و حتی بیروت در اشغال رژیم صهیونیستی بود.
ما به دنبال آزادی آنها هستیم چون این وظیفه حقوقی و اخلاقی و دینی و انسانی ماست. آنها جزئی از كشور ما هستند. آنها جزئی از آب و خاك این كشورند، بالاتر این كه آنها جزئی از عزت و شرف ما هستند. آنها جزئی از تمام ارزش های الهی و انسانی انقلاب شكوهمند اسلامی مردم ایران به رهبری امام خمینی هستند. آنها نمرده اند، آنها زنده اند. زیرا ایران زنده است؛ آنها زنده اند. زیرا انقلاب اسلامی زنده است؛ زیرا حق زنده است؛ زیرا حسین(ع) كه به گفته پیامبر عظیم الشأن اسلام(ص) «حسین منی و انا من حسین) زنده است.
من داستان نویس نیستم ولی تقاضا می كنم این ۲جمله را تحمل كنید:
ـ آقای كاظم اخوان خبرنگار مكان: محل دستگیری، زمان: شب اول؛ آقای موسوی شما به عنوان یك دیپلمات كاردار ایران فكر می كنید ما كی آزاد می شویم؟
ـ آقای موسوی: با توجه به این كه ما دیپلمات هستیم و دیپلمات ها از هرگونه تعرضی مصون هستند و مصونیت دیپلماتیك مانع از این اقدام ها می شود حداكثر فردا آزاد می شویم. چون فردا صبح اعتراض شدیداللحن وزارت امور خارجه و مسئولان اسلامی و آبروریزی برای صهیونیست های اشغالگر مانع از استمرار دستگیری ما می شود.
ـ آقای متوسلیان قبل از ادامه صحبت آقای موسوی در حالی كه آقای تقی رستگارمقدم به او نگاه می كند می گوید من فكر نمی كنم برادران ما در ایران بگذارند ما تا فردا صبح اینجا باشیم. من یقین دارم امشب ما آزاد خواهیم شد.
آن ها البته آن روز از شهادت دیپلمات های ایرانی در مزار شریف به دست گروه بی خرد طالبان و یا زندانی شدن و شهادت دیپلمات های ایرانی در عراق و یا محاكمه و دستگیری دیپلمات های ایرانی در اینجا و آنجا خبری نداشتند.
ولی صحبت های آنها احتمالاً تا فردا بیشتر طول نمی كشد چون احتمالاً مقدم و اخوان نمی خواهند موسوی و متوسلیان جلوی آنها شرمنده شوند. چون نمی توان باور كرد از آن شب تاكنون ۸۷۶۶ شبانه روز دیگر گذشته است. كاش آنها چون اصحاب كهف در این مدت در خواب های عمیق فرورفته باشند و كاش فكر كنند كسی خارج از زندان نیست تا تحمل این ایام برایشان آسان شود. راستی اگر كسی كه برای حیات و زندگی انسان ها اقدام نمی كند زنده است؟! فقط كسانی زنده اند كه برای آزادی و حیات حقیقی انسان ها و انسانیت در تلاش هستند؛ ۴تن از آنها در زندانند اما زنده اند.

حمیدرضا دهقانی

منبع : روزنامه ایران