سبدی پر از پرونده های پیچیده

«به رغم پافشاری بوش بر تشکیل کشور مستقل و صاحب حاکمیت فلسطین تا پیش از پایان دوره ریاست جمهوری اش، تمامی شواهد حاکی از آن است که این رویای او نیز مانند دیگر اهداف و آرمان هایش در منطقه تحقق نخواهد یافت و او با انجام سفر به خاورمیانه و دیدار با سران اسرائیل و فلسطین با هدف تشویق آنها به ایجاد توافقنامه صلح نهایی تنها سعی دارد زمان باقی مانده از حکومتش را با فریب دادن تشکیلات خودگردان فلسطین و همگام با اهداف و خواسته های اسرائیل پیش ببرد.» به گزارش ایسنا روزنامه البیان -چاپ امارات متحده عربی- در تحلیلی به ارزیابی حقایق موجود در ۱۲ ماه باقی مانده از دوره ریاست جمهوری بوش با توجه به پیچیدگی پرونده های پرتنش او در منطقه پرداخته است. در این تحلیل آمده است: «کشور مستقل و صاحب حاکمیت فلسطین طی ۱۲ ماه باقی مانده از عمر حکومت بوش هرگز تشکیل نخواهد شد و تنها مشکل بوش این است که این مدت باقی مانده را چگونه در جهت فریب دادن تشکیلات خودگردان فلسطین و اعطای فرصت های بیشتر به اسرییل جهت ادامه سیاست های سلطه جویانه اش بگذارند.» البیان می نویسد: «پرونده فلسطین تنها پرونده ای نیست که بوش باید آن را برای جانشینش باز بگذارد زیرا پرونده عراق، افغانستان، پاکستان و همچنین پرونده های هسته ای ایران و کره شمالی را نیز باید به آنها افزود و چنانچه مسایل داخلی همچون مشکل بحران اقتصاد آمریکا را نیز به این مشکلات بیفزاییم در می یابیم که بوش یک جدول کاری پیچیده و شلوغ را برای جانشینش به ارث می گذارد اما با این وجود مسأله فلسطین آسان ترین پرونده از دیدگاه دولت جدید آمریکا خواهد بود، زیرا این پرونده محکوم به اصول و ارزش های شناخته شده و تثبیت شده آمریکا است که از زمان رؤسای جمهور گذشته این کشور تاکنون متدوال بوده است.» در ادامه این تحلیل آمده است: «با توجه به این واقعیت رئیس جمهور آینده آمریکا هرگز نمی تواند برگه تضمین های را که بوش رسما به دولت آریل شارون، نخست وزیر سابق اسرائیل داده لغو کند؛ تضمین هایی که بر اساس آن آمریکا متعهد شده است مناطق یهودی نشین در اراضی فلسطینی را جزو لاینفک کشور آینده اسرائیل بداند و آن را به رسمیت بشناسد. اما طبیعتا برترین و اولین اصل در سیاست های آمریکا در قبال روند صلح را باید اینگونه تشریح کرد که این کشور به هیچ وجه با تشکیل کشور مستقل فلسطین جز مطابق با معیارهای دولت اسرائیل موافقت نخواهد کرد.»
البیان می افزاید: «درخصوص پرونده عراق نیز رئیس جمهور آینده آمریکا باید تصمیم جدی و سختی را در خصوص حضور نیروهای آمریکایی در خاک عراق و یا عقب نشینی از آن اتخاذ کند و این تصمیمی است که جورج بوش در تلاش است تا در ماه های باقی مانده از حکومتش در کاخ سفید از آن فرار کند و با این که عقب نشینی نیروهای آمریکایی از عراق یک درخواست مردمی در آمریکا محسوب می شود اما انجام و یا عدم انجام آن امر آسانی نیست زیرا حضور در عراق به منزله افزایش تعداد سربازان آمریکایی کشته شده بدون تحقق پیروزی جدی آمریکا در عراق است و عقب نشینی از آن نیز پیامدهای نامناسب دیگری را به همراه خواهد داشت.» این تحلیل این چنین ادامه می یابد: «وضعیت مذکور درخصوص اوضاع بحران زده افغانستان نیز صدق می کند، نیروهای سازمان آتلانتیک شمالی ناتو به رهبری آمریکا در افغانستان با حضور و یا عقب نشینی از این کشور در شرایطی خطرناک و برابر قرار می گیرند و در هر دو مورد وضعیت به سود گروه طالبان است به خصوص این که پیچیدگی امور افغانستان به دلیل ایجاد بحران در پاکستان نیز افزایش یافته است.» در ادامه تحلیل البیان آمده است: «از سوی دیگر اوضاع داخلی پاکستان نیز با بحرانی مضاعف روبرو شده و آینده حکومت این کشور بویژه در کنترل بخش های قبیله نشین با خطراتی همچون سیطره نظامی رهبران این مناطق رو به رو است که این خطر تنها از گروه طالبان و عناصر آن پاکستان را تهدید نمی کند بلکه گروه جدیدی موسوم به طالبان پاکستان را نیزباید معضلی جدید برای این کشور دانست. اما اکنون سرگردانی دولت بوش از این است که چگونه باید با بحران پیچیده افغانستان و پاکستان برخورد کند و بدون شک چاره ای ندارد جز اینکه این پرونده را نیز بدون دستکاری به دولت آینده آمریکا واگذار می کند.» در ادامه این تحلیل آمده است: «درخصوص پرونده هسته ای ایران و کره شمالی نیز باید گفت که دولت بوش در هر این پرونده ها شکست خورده و به رغم اعمال فشارهای آمریکا علیه ایران جهت تعلیق غنی سازی اورانیوم توسط این کشور ایران به شکلی قاطع و مصمم در برابر اعمال فشارها ایستاده و دولت بوش حتی از طریق تحریمها نیز نتوانسته در این پرونده به موفقیت برسد به طوری که اخیرا حتی از اعمال گزینه نظامی علیه ایران نیز عقب نشینی کرده است. در خصوص پرونده کره شمالی نیز شاهد هستیم که این کشور از تعهداتش در خصوص پایان دادن به برنامه های نظامی هسته اش صرفنظر کرده است.» در پایان این تحلیل آمده است: «از تمامی این مسایل می توان نتیجه گرفت که رئیس جمهور آینده آمریکا به این واقعیت دست خواهد یافت که نفوذ و قدرت حکومت های سابق کاخ سفید در عرصه بین المللی با کاهش چشمگیری روبرو بوده است.»

منبع : روزنامه ابرار