تو چرا قد نمی‌کشی، بچه؟!

شاید بسیاری از والدین تصور كنند یا بخواهند كه كودكی با رشد سریع داشته باشند كه زودتر تكامل یابد و بالغ شود. شما چه تصوری دارید؟ فكر می‌كنید رشد و تكامل كند و تند تفاوت‌هایی با هم دارند؟
دكتر <كخ> پژوهشگر صاحب‌نظر با توجه به نتایج ارزنده‌ای كه از تجربیات خود كسب كرده می‌گوید: <تربیت صحیح كودك در رشد روانی او، تاثیر به سزایی دارد و نبودن تحریكات لازم، موجب كاهش آن می‌شود. شما نمی‌توانید توقع داشته باشید، كودكی كه تاخیر در رشد دارد، بتواند به همان سطحی از رشد برسد كه كودكی با رشد سریع به آن رسیده است. به نظر می‌رسد كودكی كه از رشد آهسته‌تری برخوردار است، زودتر از كودكی كه رشد او سریع‌تر است، به مرزها و حد تكامل می‌رسد. میزان رشد روانی در طول سال اول زندگی كودك می‌تواند در تمام زندگی او نقش داشته باشد. این امر دلیل دیگری بر اهمیت مراقبت مستمر و پیگیر در پرورش كودك در سنین طفولیت است.
اعتقاد به ورزش كردن كودكان از اروپا به استرالیا، كانادا و در نهایت به ایالات متحده آمریكا رسوخ كرد. در كتابی كه در روسیه به چاپ رسیده، این مطلب عنوان شده كه ورزش و ماساژ به رشد و توسعه سیستم ایمنی و سیستم اعصاب مركزی كودكان كمك می‌كند بنابراین مراكزی نیز در فرانسه و كشورهای اروپایی و استرالیا برای نشان دادن شیوه ورزش و ماساژ كودكان به والدین، احداث شده است.
مادران در شهر آدلاید استرالیا عنوان كردند كه برنامه روزانه نرمش و ماساژ به طرز چشمگیری در حالات مزاجی و تغذیه كودكان آنها تاثیر داشته است. این كودكان قبلا بی‌قراری می‌كردند و پس از غذا خوردن،‌ دل درد می‌گرفتند. درضمن نتایج مشابه دیگری نیز از متخصصان كودك و پرستاران بیمارستان‌های كانادا گزارش شده است.
در سال‌های اخیر تعدادی از صاحب‌نظران آمریكایی، از جمله دكتر بنجامین بلوم از دانشگاه شیكاگو و دكتر برتون وایت كه یك <پروژه تحقیقاتی قبل از مدرسه> را در دانشگاه هاروارد اداره می‌كند، ارزش تحریك اطفال و كودكان را تصدیق كرده و به آن صحه گذاشته‌اند. دكتر وایت، سه سال اول زندگی را كه از آن به عنوان <دوره مقدماتی مهم در تكامل موجود انسانی> یاد می‌كند، عامل بسیار مهمی در تكامل هوش، خلاقیت، هماهنگی‌های حركتی و سلامت فیزیولوژیك كودكان می‌داند. وی عقیده دارد كه در خلال این سه سال، والدین می‌توانند موجب پیشرفت یا مانع از رشد كودك شوند. این امر به شیوه رفتار آنان با كودكان خود بستگی دارد. دكتر وایت عنوان می‌كند كه آنچه كه ما اكنون به‌عنوان معیار و میزان طبیعی رشد در نظر داریم، شاید محققان تا چند سال بعد به این نتیجه برسند كه در این زمینه بسیار آهسته پیش رفته‌ایم.
دكتر مارتین لورین از تحقیق خود روی شاگردان كلاس سوم یك مدرسه در ایالات متحده آمریكا كه از زمان طفولیت ورزش می‌كردند، چنین نتیجه می‌گیرد: <شاگردانی كه از خود مهارت‌های حركتی بیشتری نشان می‌دهند، به طور معمول كمتر به كشیدگی عضلات مبتلا شده و زرنگ‌تر و باهوش‌تر هستند و روح تعاون و همكاری بر آنان حاكم است.
دكتر لورین و دكتر وایت هر دو به این نكته اشاره می‌كنند كه مسوولیت والدین در قبال رشد و تكامل كودكان‌شان در طول سال‌های اولیه زندگی آنان مهم است، به خصوص هنگامی كه كودكان در سنین قبل از مدرسه هستند، والدین باید كنترل بیشتری روی آنان داشته باشند. دكتر لورین موضوع را این گونه عنوان می‌كند: <فقط پدر و مادر می‌توانند سبب تحریك انگیزه‌های كودك خود شوند و رشد و تكامل كودك را به طور روزانه و سال به سال از بدو تولد تا دوران بلوغ هدایت كرده و به آن جهت بخشند. در طول پنج سال اول زندگی، یعنی سال‌های بحرانی شكل‌گیری كودك، ۵۰ تا ۷۵ درصد تماس‌های كودكان فقط با والدین‌شان است و آنها باید همان‌طور كه مسوولیت سایر جنبه‌های بهداشت و سلامت كودك خود را قبول می‌كنند، مسوولیت توانا كردن فیزیكی كودك‌شان را نیز قبول كنند.
مطالعات و تحقیقات جدیدی كه در آمریكا صورت گرفته نیز نتایجی را كه به وسیله محققان گذشته به دست آمده است، تایید می‌كند. دكتر مری آن فلچر، معاون بخش پرستاری بیمارستان دانشگاه جورج واشنگتن، گزارش می‌كند كه نوازش كردن (یا ماساژ دادن) اثر شگرفی در كودك دارد و به هضم موادغذایی او كمك می‌كند.
دكتر لین بلیزر مارتین، استادیار بخش اطفال دانشگاه جورج تاون در مركز رشد و تكامل كودكان در واشنگتن، چنین عنوان می‌كند: <ورزش و ماساژ، موجب افزایش رشد سه سیستم حسی می‌شود كه قبلا در دوران طفولیت و كودكی رشد كرده است. این سه حس عبارت‌اند از: حس لامسه (لمس)، حس تعادل و حركت و حس حركتی در عضلات. این سیستم‌های حسی بسیار مهم‌اند زیرا به سرعت تكامل یافته و برای رشد و تكامل سایر اندام‌های بدن به عنوان پایه و اساس محسوب می‌شوند.
او یادآوری می‌كند، چنانچه در آغوش گرفتن كودك در سنین اولیه صورت نگیرد، در زمان‌های بعد نیز با اشكال روبه‌رو می‌شود. اهمیت در آغوش گرفتن كودك و احساس تعلق خاطری كه میان والدین و كودك ایجاد می‌شود، اكنون به صورت وسیعی در سرتاسر جهان مطرح شده است زیرا نبودن این حس در احساسات روانی و عادی آینده كودك كاملا مشهود خواهد بود.‌

منبع : روزنامه سلامت