رمضان، ماه شادی و سرور

در فرهنگ مسلمانان ماه رمضان، ماه ویژه‌ای است. این ماه با ۱۱ ماه دیگر تفاوت دارد. قبل از آمدنش برای ورود آن تدارک می‌بینند. این روزها که روزهای پایانی ماه شعبان است بازارهای کشورهای اسلا‌می آذین‌بندی می‌شود و بزرگ‌تر‌ها به همراه کوچک‌ترها برای خرید به بازار می‌آیند. با اینکه همه مایحتاج رمضان در بازار عرضه می‌شود ولی گویی مردم بیشتر به خرید شیرینی‌های مخصوص اهتمام دارند.
در کشورهای عربی حفله (جشن) رمضان شهرت دارد. اکثر مغازه‌دارها به مردم خوشامد می‌گویند و اجناس خود را با تخفیف می‌فروشند. بچه‌ها با شور و نشاط بزرگ‌تر‌ها را همراهی می‌کنند و کسانی که برای سال اول روزه می‌گیرند مقام و جایگاه ویژه‌ای دارند. در اکثر مساجد سفره‌های کوچکی برای روزه‌داران شعبان پهن می‌شود و این تمرینی است برای سفره‌های هزار نفری و ده هزار نفری و صد هزار نفری و میلیونی در مسجدالحرام و مسجدالنبی که هر مسلمانی تو را به افطاری‌اش دعوت می‌کند. اینجا میزبان از میهمان خواهش می‌کند که بر سفره او قدم بگذارد. چه شور و نشاطی است در این روزها. ‌ فقرا در این ضیافت فراموش نشده‌اند. در ۱۰ روز پایانی شعبان بسته‌ها و توشه‌های رمضان تدارک می‌گردد و به وسایل مختلف به در خانه فقرا داده می‌شود. خرما و برنج و عدس و شکر کالا‌هایی است که بیشتر در بسته‌ها دیده می‌شود. ‌ در ایران ما هم این سنت جا افتاده است. هر کس سعی می‌کند بسته رمضانی تهیه کند و به در خانه‌نیازمندی برساند. چه شور و نشاطی با آمدن این ماه به وجود آمده است، آیا به‌واقع رمضان ماه جشن است یا غصه و اندوه و غم؟ ماهی که با خود شب قدر را به همراه دارد. ماهی که ماه بخشش است. ماهی که درهای آسمان باز است. ماهی که نفس کشیدن در آن عبادت است. ماه نعمت، ماه برکت؛ چگونه می‌تواند ماه غم و غصه باشد؟ تنها حزنی که مسلمان‌ها در این ماه دارند یادآوری شهادت امیرالمومنین است.
علی علیه‌السلا‌م شهید رمضان است و او و اولا‌دش دستور دادند که برای ورود به این میهمانی آماده شوید. میهمانی‌ای که میزبانش خداوند تبارک و تعالی است و اسباب پذیرایی‌اش روزه‌داری و پرهیز از دنیا. چگونه می‌توان در این ضیافت غمگین بود؟ مناجات‌های شبانه مردان خدا و سحرهای رمضان به قدری نورانی است که تاریکی و غم را از میان برده است. لحظه باشکوه افطار روزه‌داران که با امید به فضل خداوند و با لبانی عطشان به نماز ایستاده‌اند و اشک چشم آنها نشانه غفران و بخشش است، فراموش‌نشدنی است. گرچه ما درک کاملی از رمضان نداریم اما سیره بزرگان نظیر امام خمینی(ره) و عرفای بزرگ این بوده است که رمضان را آغاز سال نو می‌دانسته‌اند. به همین جهت روزهای آخر شعبان را به حساب و کتاب خود می‌پردازند و برای رمضان برنامه ویژه‌ای دارند. انس با قرآن، بخشش همه کسانی که با شما بدی کرده‌اند، انفاق و دستگیری از ضعیفان، دعا و شب زنده‌داری، کم خوابیدن و کم خوردن و کم سخن گفتن، پرهیز از شبهات و محرمات می‌تواند برای شما سرور و شادمانی به‌دنبال داشته باشد تا شهد و شیرینی بخشش و رحمت خداوند را در شب عید فطر با همه وجود لمس کنید.

محمدرضا حشمتی

منبع : روزنامه اعتماد ملی