«رمضان»، نامی از نام های خدا

«رمضان»، اسمی از اسما» الهی می باشد و نباید به تنهائی ذکر کرد. مثلا بگوئیم، رمضان آمد یا رفت، بلکه باید گفت: «ماه رمضان آمد»، یعنی ماه را باید به اسم اضافه نمود، در این رابطه «هشام بن سالم» روایت می نماید و می گوید: «ما هشت نفر از رجال در محضر حضرت ابی جعفر امام باقر(ع) بودیم، پس سخن از رمضان به میان آوردیم.» حضرت امام محمدباقر(ع) فرمودند: «نگوئید این است رمضان، و نگوئید رمضان رفت و یا آمد، زیرا رمضان نامی از اسما» ا... است که نمی رود و نمی آید، که شی » زائل و نابود شدنی می رود و می آید، بلکه بگوئید ماه رمضان. پس ماه را اضافه کنید در تلفظ به اسم، که اسم اسم ا... می باشد و ماه رمضان ماهی است، که قرآن در او نازل شده، و خداوند آن را مثل و عید قرار داده است. همچنانکه پروردگار بزرگ عیسی بن مریم(ع) را برای بنی اسرائیل مثل قرار داده است، و از حضرت علی بن ابیطالب(ع) روایت شده که حضرت فرمود: «شما براستی نمی دانید که رمضان چیست، و چه فضائلی در او نهفته است.»
● واژه رمضان و معنای اصطلاحی آن
«رمضان» از مصدر «رمض» به معنای شدت گرما، و تابش آفتاب بر رمل، معنا شده است، انتخاب چنین واژه ای براستی از دقت نظر و لطافت خاصی برخوردار است. چراکه سخن از گداخته شدن است، و شاید به تعبیری دگرگون شدن در زیر آفتاب گرم و سوزان نفس و تحمل ضربات بی امانش، زیراکه رمضان ماه تحمل شدائد و عطش می باشد، عطشی ناشی از آفتاب سوزان یا گرمای شدید روزهای طولانی تابستان. و عطش دیگر حاصل از نفس سرکشی که پیوسته می گدازد، و سوزش آن براستی جبران ناپذیر است. در مقایسه این دو سوزش، دقیقا رابطه عکس برقرار است، بدین مفهوم که نفس سرکش با چشیدن آب تشنه تر می گردد، و هرگز به یک جرعه بسنده نمی کند، و پیوسته آدمی را در تلاش خستگی ناپذیر جهت ارضا» تمایلات خود وامی دارد. اما از سوی دیگر، عطش ناشی از آفتاب سوزان سیری پذیر است و قانع کننده.

منبع : روزنامه ابتکار