نگاهی به "حس پنهان"

فیلم "حس پنهان" با حضور بازیگران توانمندی همچون حامد بهداد و محمدرضا فروتن، هر علاقمندی را ترغیب می کند تا به سالن های سینما رفته و به تماشای این فیلم بنشیند. ( فراموش نمی کنیم که بازیگر ها مهم ترین نقش را در جذب مخاطب در ایران دارند.) "حس پنهان" نامی مجهول و در عین حال جذاب است. همه چیز محیا است تا شما به سینما رفته و این فیلم را تماشا کنید. اما دیری نمی گذرد که باز هم با یکی از داستان های نخ نمای سینمای ایران رو به رو می شوید! داستان مردان متاهل و عاشق پیشه ای که یا دو همسر
دارند یا در پی ازدواج با زن دیگری هستند. تنها کافی است در چند ماه اخیر نگاهی به فیلم هایی که اکران می شوند بیاندازید. "دو زن" ، "زن ها فرشته اند" و حالا "حس پنهان". (اگر دورتر برویم باز هم نمونه هایی همچون "نصف مال من نصف مال تو" ، "چهار شنبه سوری" و موارد دیگری را خواهیم یافت!) چنین روایت
هایی به گونه های مختلف درام و طنز در سینمای ایران به نمایش در آمده اند و حالا نوبت به "حس پنهان" رسیده است تا همان داستان های تکراری را به نمایش بگذارد. اما لازم به ذکر است که این داستان تکراری در "حس پنهان" بر روی کیفیت بازی بازیگران آن تاثیری نمی گذارد. محمدرضا فروتن بازی قابل قبولی را از خود ارائه می دهد و با لحن زیبایی که دارد هر تماشاگری را مجذوب خود می کند. حامد بهداد که روند درخشش هایش با بازی شگفت انگیز او در "روز سوم" آغاز شد و پس از آن تا حدودی در "مجنون لیلی" ادامه یافت، این بار با نقشی متفاوت در "حس پنهان" نقش آفرینی می کند و باز هم بازی فوق العاده خود را همانند "روز سوم" و این بار به گونه ای دیگر به نمایش می گذارد. نقشی که در این فیلم به مهتاب کرامتی محول شده است او را در یک
چارچوب قرار داده است و توانایی های وی را محدود کرده است. نیوشا ضیغمی نیز همانند گذشته به روند بازی های خود ادامه می دهد و نمایش تحسین برانگیزی ندارد. طراحی صحنه و فضا سازی فیلم در حد قابل قبولی است و از نکات مثبت آن به شمار می آید. فیلمبرداری فیلم نیز نسبت به دیگر نمونه های این روزهای سینما بسیار مطلوب است. (به خصوص صحنه های مربوط به کویر که با هنرمندی به تصویر کشیده شده است.)
فیلم فاقد هر گونه هیجانی است و بیشتر بار تفهیمی فیلم بر عهده تماشاگر و استنباط شخصی اوست. حامد بهداد یکسری نجواهای درونی دارد و "حس پنهان" بهداد نیز همین نجواهایی است که ریشه در گذشته وی و رفتاری دارد که پدر او با مادرش انجام داده است دارد و مدام در طول فیلم به سراغ او می آید و تصویر ذهنی او را نسبت به نقش محمدرضا فروتن مخدوش می کند. بهداد تئوری های جالبی می دهد بی آنکه نظر دیگران را در رابطه با آن ها بداند و همین تئوری هاست که در پایان سبب مرگ او می شود. او فروتن را کسی می داند که
بر خلاف حیوانات، قبل از مرگ روحش تباه شده است و تبدیل به یک انسان مضر و در عین حال فاسد کننده دیگران گردیده است. همین عامل باعث می شود که او به خواست شخصی خود حکم قتل امیر (محمدرضا فروتن) را صادر کند و شخصا اقدام به اجرای چنین حکمی نماید. شاید چنین مفاهیمی که در نقش حامد
بهداد گنجانده شده است که از جمله آن می توان به طریقه نادرست او در برخورد با مسائل اشاره کرد یک زیبایی نسبی به فیلم می بخشد.
محمدرضا فروتن نقشی آرام را در فیلم بازی می کند. به آهنگ های کلاسیک گوش می دهد و در برخورد با موانع با خونسردی عمل می کند (به جز در برخورد با همسر خود که به دلیل مسائل و مشکلاتی که با وی دارد به هیچ وجه روی خوشی به او نشان نمی دهد.) برخورد همراه با آرامش او را می توان در صحنه ابتدایی فیلم و در مقابل نیوشا ضیغمی دید. او عاشق سرعت است و شاید همین سرعت چنین رفتاری را به وی داده است. او افکارش را با خود به کویر می برد و با سرعت زیاد آن ها را همان جا، جای می گذارد و باز می گردد. کویر و
سرعت برای او در کنار هم آرامش بخشند. اما همان سرعت و کویر که در ابتدای فیلم آرامش بخش بودند در پایان سبب ضربه خوردن و مصدومیت وی می شوند.
فیلم پایان مناسبی ندارد. شاید اگر به گونه دیگری پایان می پذیرفت اکنون نظری دیگری در رابطه با آن داشتیم. سر منزل مقصود کجاست؟ آیا مرگ بهداد است؟ یا شاید هم گام های مادربزرگ که همانند ترمزی بی اثر در مقابل بهداد عمل می کند؟ شاید بتوان چنین پایانی را هم به حساب این گذاشت که بیننده می بایست در رابطه با آن به استنباط بپردازد!

منبع : سی‌نت