پایانی بر آغاز

● (یاداشتی بر دیشب باباتو دیدم آیدا)
از زمانی که آیدا پس از مدتها کلنجار با خودش خانم ابتکار را می بیند و خیالش از بابت آن چهره ای که در ذهنش ساخته راحت می شود، آخرین ساخته صدر عاملی به جای اینکه به نقطه اوج برسد و بیننده را پس از یکساعت انتظار و هیجانی دلنشین و حساب شده با خود همراه کند، او را با سکوتی اجباری وادار می کند از سالن خارج شود.
صدرعاملی و کامبوزیا پرتوی که چیدمان تحسین برانگیزی را از ابتدا برای روبرو کردن آیدا و خانم ابتکار انجام داده اند به یکباره و شاید به دلیل نداشتن هیچ سرانجام مشخص و معینی برای اینکه هر شکل دیگری غیر از پایان بندی فعلی قطعا با برخورد شدید از جناح خاص روبرو می شدند، برای عکس العمل آیدا زمانی که برایش ثابت می شود زن دیگری - ولو اینکه زن مهربان و خوبی (از دید آیدا) باشد - نداشتند قصه شان را با بدترین شکل ممکن به پایان می رسانند.
شخصیت پدر (نادر)، مادر (ماهرخ) و مامان پروین آنچنان که باید کامل و کافی پرداخت نشده اند. کاش ارتباط بین نادر و ماهرخ که باعث شده آیدا با توجه به پیش زمینه ای که ساناز سر جلسه امتحان به او می دهد: « دیشب باباتو دیدم » به ادامه آن تردید داشته باشد بیشتر و بهتر از شکل و شمایل فعلی پرداخت می شد.
« روایت سوم » - به شهادت عنوان بندی فیلم - از سه گانه دخترانه صدرعاملی چیزی میان فیلم اول و دوم است. به لحاظ ایجاد فضایی بشدت ملموس از جامعه فوق متوسط امروزی و به لحاظ مسائل فیلمبرداری چون فیلمبرداری و تدوین چند سر و گردن از « دختری با کفشهای کتانی » بالاتر و به لحاظ ملاط و پیچ و خمهای فیلمنامه ای و عدم تعادل در ریتم و ضرباهنگ بخصوص در یک سوم پایانی به گرد « من ترانه پانزده سال دارم » نمی رسد.
انتخاب بازیگر نقش آیدا - سوفی کیانی - خوب است و با توجه شخصیت آیدا این بازیگر توانسته از پس ایفای این نقش پیچیده به خوبی برآید اما بازی کیانی به دل نمی نشیند و در اکثر اوقات به مذاق بینده خوش نمی آید. در عوض انتخاب بازیگر نقش ساناز قابل قبول و بازی خاطره اسدی در این نقش حیرت انگیز است. شاید سومین چهره ای که بعد از پگاه آهنگرانی و ترانه علیدوستی بتواند جایگاه خاصی در سالهای آینده در دنیای بازیگری سینمای ایران بدست آورد، خاطره اسدی باشد.

منبع خبر احمد شاهوند

منبع : سایت خبری ـ تحلیلی سینمای ما