مقایسه منابع سلنیوم آلی و معدنی برای مرغهای گوشتی

به تازگی محققان دانشگاه لوییزیانا در ایالات متحده امریكا، جهت مقایسه اثر منابع آلی و معدنی سلنیوم بر روی رشد، خصوصیات لاشه، غلظت سلنیوم عضله سینه و پلاسما و نیز فعالیت آنزیم گلوتاتیون پراكسیداز پلاسما در جوجه‌های گوشتی مبادرت به انجام آزمایشات جدیدی كرده اند. بدین منظور در ابتدا جوجه‌های گوشتی تعیین جنسیت شده و بر اساس جنس در تیمارهای تغذیه ای گوناگون قرار گرفتند. میانگین وزن بدن جوجه ها در شروع دوره ۴۷ گرم و در انتهای دوره و در سن ۴۹ روزگی معادل ۲۶۸۴ گرم بود. در این آزمایش یك برنامه غذایی سه مرحله ای مشابه روشهای توصیه شده صنعتی استفاده شد و جیره پایه با مقادیر صفر ( به عنوان شاهد) و یا ۳/۰ قسمت در میلیون سلنیوم با منبع سلنیت سدیم و یا مخمر غنی از سلنیوم، استفاده گردید. هر تیمار دارای ۷ تكرار شامل ۴ پن (Pen) از جوجه خروس‌ها و۳ پن از جوجه مرغ‌ها بود كه در هر تكرار مربوط به جوجه خروس‌ها ۵۰ قطعه پرنده و در هر تكرار مربوط به جوجه مرغ‌ها ۵۵ قطعه پرنده وجود داشت.
در این آزمایشات افزایش وزن روزانه، میزان مصرف غذا، ضریب تبدیل، وزن لاشه بدون احشا، وزن لاشه سرد شده و میزان افت رطوبت عضله سینه، تحت تاثیر نوع مكمل سلنیوم قرار نگرفت. استفاده از مخمر غنی از سلنیوم موجب افزایش غلظت سلنیوم عضلات و پلاسمای مرغهای گوشتی در مقایسه با شاهد و تعدادی گشت كه از جیره‌ای حاوی سلنیت سدیم استفاده می‌كردند. فعالیت گلوتاتیون پراكسیداز پلاسما تحت تاثیر هیچ كدام از منابع سلنیوم و یا غلظت آنها قرار نگرفت.
نتایج حاصل از تجربه فوق دلالت بر این دارد كه منبع سلنیوم آلی موجب افزایش غلظت سلنیوم بافت ها می‌شود اما بر روی عملكرد، خصوصیات لاشه و فعالیت آنزیم گلوتاتیون پراكسیداز پلاسما در مقایسه با منبع سلنیوم معدنی تاثیری ندارد.

منبع : مؤسسه مرغداری ایران